Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest..........

......dat zijn woorden van mijn chirurg; dat heeft hij weer van zijn moeder. Met andere woorden: niet teveel denken aan wat er mogelijk komen gaat, want dat zorgt voor meer stress en lijden.  Tijdens mijn laatste bezoek vroeg zoonlief alweer naar de overlevingskansen van mij nu dat de operatie achter de rug is. Hij legde het allemaal uit naar aanleiding van een app die ze tegenwoordig gebruiken. Je voert allemaal relevante gegevens in van de patiënt en dan rolt er een gemiddelde uit. Ik had weer het geluk aan mijn zijde: de kanker die ik heb is "stage one" en dat is het gunstigste wat je kunt hebben. Na dat te hebben  ingevuld samen met nog meer gegevens die op mij van toepassing zijn, kwam er uit dat mijn overlevingskans dik in de 90% ligt en dat ongeveer 80% van de mensen met mijn type kanker met "stage one" er na 10 jaar er nog zijn. Dat was even fijn om te horen. Ik zei dat ik het fijn vond om dit te weten, maar dat ik ervoor kies om in het hier en nu te leven. Ik hou me vast aan de informatie die mij eerder is gegeven, dat de operatie succesvol was. Ik wil tot de scan eigenlijk niet meer denken aan scenario's en mogelijkheden in de toekomst. Even 2 maanden rust en proberen te genieten van mijn leven en mij concentreren op mijn herstel. Ik heb gezegd dat ik na de scan in augustus wel kijk hoe ik reageer op de uitslag, wat het ook moge zijn. Komt tijd komt raad. De dokter vond het een wijze uitspraak en kwam toen met het gezegde. 

Ik moet zeggen dat ik in opperbeste stemming weg ging van mijn doktersbezoek. Wij hebben een fase afgerond en ik kan nu weer verder. Ik ga proberen om in september naar mijn moedertje en tante op Curaçao te gaan. Ik heb aan de dokter gevraagd of dat ging lukken in verband met mijn been en hij zei van wel. Ik moest wel regelmatig opstaan en lopen in het vliegtuig. Hij verwachtte geen moeilijkheden in ieder geval geen trombose in mijn rechterbeen. Ik kreeg een recept voor bloedverdunners die ik moet innemen voor een periode van 5 maanden. 

De enige zorg die ik nu heb is mijn rechterbeen. Op zich boek ik flinke vooruitgang: hij wordt slanker en ik kan nu veel beter lopen. Maar ik kan nog niet autorijden! Ik heb van de week stiekem op de parkeerplaats bij mijn huis gereden om te kijken hoe het ging met het remmen. Nou, daar ben ik absoluut nog niet klaar voor! Het gaspedaal indrukken gaat prima, maar op het rempedaal trappen is té moeilijk; ik kan het been niet snel genoeg optillen en genoeg kracht uitoefenen. Dat was wel een confronterend moment. Ik ben in mijn werk wel afhankelijk van het autorijden! Ik moet nu niet gaan panikeren, maar mezelf  de tijd gunnen om te herstellen. Mijn fysiotherapeut heeft alle vertrouwen in dat het goed komt. Afgelopen donderdag heb ik flink geoefend, het was intens. Aan het einde van het fietsen, op de step stappen en licht squatten, wilde het been niet veel meer. Ik had verwacht dat ik de volgende dag veel last zou hebben, maar dat viel mee. Ik had eigenlijk nergens last van. De volgende dag ging ik naar school; het was een verrassing. iedereen was blij om mij te zien. Ik natuurlijk ook! Het was zó fijn om alle kinderen, ouders en collega's te zien. Ik ging zelfs mee met het teamuitje! Ik had een lange dag. Ik wist niet of ik het ging trekken, maar ook dat verliep prima. Ik had vandaag nergens last van.

Met de thuiszorg gaat het ook goed. Ze komen 2 keer per week om te zwachtelen en naar de wonden te kijken. Ik moet nog een week zwachtelen en dan krijg ik een steunkous aangemeten. Met de wonden gaat het goed.  De drainwond is al dicht. De andere bij mijn lies waar de hechting gesprongen is, moet nog helen, maar de dokter zegt dat het goed komt. De samenwerking tussen de thuiszorg en het AvL verloopt goed. Elke week worden er foto's gemaakt van de wonden en doorgestuurd naar de wondspecialist en die beoordeelt alles en geeft dan weer instructies aan de Thuiszorg. 

Ik krijg nog steeds hulp in het huishouden, waar ik ontzettend blij mee ben. Het voedselbrigade heb ik wel on hold gezet; ik kook zelf. Ik ga steeds meer dingen zelf doen anders word ik wel erg lui! Van mijn buurvrouw kreeg ik een scootmobiel te leen; zij vond dat ik eropuit moest trekken met het mooie weer. Ik heb al een paar keer op gereden. Hij gaat niet heel snel, maar hij brengt me wel naar de fysio! Ik heb het maar niet verteld aan de dokter, want toen hij mij op krukken zag, vroeg hij: "loop je op krukken, waarom!?. De bedoeling is, dat je zonder hulpmiddel gaat lopen!" Ik legde uit dat het been soms moe wordt en dat ik dat voor de zekerheid heb. En dat ik progressie heb gemaakt: van de rollator naar de krukken! Daar moest hij wel om lachen.