Tja.......

In 5 dagen tijd 2 keer verdrietig nieuws gekregen.

De zus van een goede vriendin van mij is onlangs overleden aan de gevolgen van leiomyosarcoom. Zij kreeg even vóór mij te horen dat ze dit type kanker had. Toen mijn vriendin mij dit vertelde, kon ik het bijna niet geloven: in dezelfde periode dezelfde type kanker als ik! Zij woonde op Curaçao en ook voor daar was dit een zeldzaam soort wat ze daar op dat eiland niet behandelden. Zij had heel lang klachten van haar baarmoeder. Na allerlei behandelingen is er besloten om de baarmoeder te verwijderen en door een kweek is men erachter gekomen dat ze leiomyosarcoom had, maar helaas voor haar was het al uitgezaaid. Ze heeft kort chemo gehad en het was even rustig, maar kort daarna zaaide het verder uit en was ze uitbehandeld. En nu is ze overleden. Ze heeft ontzettend veel pijn geleden. Verdrietig. 

Ik weet nog dat toen mijn vriendin en ik er over praatten ik me bezwaard voelde om te zeggen dat het met mij naar omstandigheden wel goed ging, omdat ik geen uitzaaiingen had. Ik durfde niet helemaal blij te zijn, want met mij ging het goed, maar met haar niet, zij had niets te vieren. 

En zo gebeurde het dat ik vandaag wéér verdrietig nieuws kreeg. Mijn buurvrouw uit het AvL ziekenhuis is vrijdag overleden. Een lieve, aardige, slimme vrouw. Wij hadden heel goed contact. We huilden samen, maar konden ook wel lachen met elkaar. We spraken elkaar moed in als we het even te moeilijk hadden. En nou is ze niet meer. Toen zij het ziekenhuis verliet, gaf ik haar een kleine knuffel dat ik had gekregen en een kaart met mijn telefoonnummer. Ik vond het wel fijn om later nog van haar te vernemen hoe het ging. Zij appte me al gauw en we hielden elkaar op de hoogte van de vorderingen. Eergisteren appte ik na een paar weken weer en kreeg vanmorgen een appje dat begon met: "hi, dit is de dochter van........" Nou toen ik die eerste woorden las, begon mijn hart al sneller te kloppen. En ja hoor, het was slecht nieuws. Mevrouw was overleden. Zij heeft 2 weken in een hospice verbleven en uiteindelijk hebben haar longen het begeven. Het is zó snel gegaan. Zij werd palliatief behandeld. Ze ging vol goede moed naar huis met de wil om te genieten van de tijd die haar gegeven was; hoe lang of hoe kort dan ook. 

Ik was erg verdrietig, moest huilen, maar had geen tijd om het helemaal te verwerken, want ik kreeg bezoek vanmorgen van mijn vriendin/collega Hen. Ik wilde niet huilen en verdrietig zijn als zij er was. Ik vond het heel moeilijk. Ook bij deze mevrouw vond ik het vaak moeilijk als ik bezoek kreeg om uitbundig blij te zijn en om vol trots te vertellen dat mijn operatie een succes was. Want zoveel geluk had zij niet. Dus ik hield me altijd in. Zij was altijd erg onder de indruk van alle attenties, kaartjes en bezoekjes die ik kreeg. Ze vond het fijn voor mij.

Met deze overlijdensberichten wordt mijn besef nog groter hoeveel geluk ik tot nu toe heb (gehad)

Rust in vrede lieve lotgenoten!