Elk huisje heeft zijn kruisje.......

Het is niet alleen kommer en kwel; er gebeuren zeker leuke dingen in mijn leven. Ik moet alleen leren om die momenten vast te houden om langer van na te genieten. Maar dat komt vast wel weer.

Ik ben vrijdag met Suus naar de bioscoop in de bibliotheek geweest hier in Almere. Geweldig! In eerste instantie zouden wij gaan fietsen, maar de weersvoorspellingen waren niet gunstig. Dus hebben we besloten om een filmpje te pakken en daarna te gaan lunchen. Suus had een film in gedachten; zij houdt dat soort culturele dingen goed in de gaten en heeft regelmatig van die briljante ideeën! De film heette "Thelma"; het was een comedy. Toen ik de inleiding las, had ik mijn bedenkingen, maar ik dacht: ach, wat kan het mij schelen, het idee dat ik even eropuit kon was al goed. Ik had me vergist. De film was zó komisch! Ik lag regelmatig in een deuk van het lachen. Ik kon echt oprecht hartelijk lachen. Ik heb in tijden niet zo kunnen lachen; het voelde goed. Met Suus ga ik ook altijd naar de show van John Williams (back to the 80's /90's). Lekker dansen en meezingen. Er staat nog een wandelingetje op het programma met Suus en Nees en een bezoekje aan een theehuis met Nees en Rietje. Met P-tje en Hen willen we nog ergens wat gaan drinken. Dus genoeg dingen waar ik me op kan verheugen. 

Gisteren ben ik naar een lieve vriendin in Goirle geweest. Zij is mijn "Nederlandse zus" en ik ben haar "Curaçaose zus". Ik heb haar op Curaçao leren kennen toen ze in nood was van een verblijfplaats. Wij zaten allebei op de Pedagogische Academie. Ze was er voor stage en ineens bleek haar afgesproken verblijfadres niet meer door te gaan. Ze stond heel ontredderd haar verhaal te doen. Ik hoorde dat en stelde voor dat ik  aan mijn moeder ging vragen of ze bij ons kon verblijven. Dat was geen probleem. The rest is history! Zij was/is mij eeuwig dankbaar. Wij hebben haar opgenomen in de familie en we hebben haar het hele eiland laten zien. Later kwam ze terug met haar ouders speciaal om met ons kennis te maken. Later kwamen oom en tante ook langs om te kijken wie die mensen waren die onze Belin zo goed hadden opgevangen!  We hebben al die jaren contact gehouden, niet heel frequent, maar op gezette tijden.

Ik belde haar na een lange tijd weer om te vertellen dat ik ziek was. En zij vertelde mij dat zij ook ziek was: Parkinson!  Door de telefoon kon ik horen dat er iets bijzonders was aan haar spraak, maar durfde dat niet aan te kaarten tot zij mij vertelde wat er aan de hand was. Een paar maanden later belde zij mij om te horen hoe het ging; ik was toen net uit het ziekenhuis. Het was een zeer moeizaam gesprek. Ik kon haar met veel moeite verstaan en ik merkte dat haar geheugen haar ook in de steek liet. Heel triest. Ze wilde mij heel graag zien en ik had haar beloofd dat ik hoe dan ook naar haar toe zou gaan!!

Nou gisteren was het dus zover. Ik had geen idee hoe ik haar zou aantreffen. Het was voor mij heel heftig. Bij het weerzien hebben we elkaar heel lang omhelsd. Zij heeft gehuild! Ze was zó blij om mij te zien. We gingen in de tuin zitten om te kletsen, maar dat was nóg moeilijker dan voorheen. Haar geheugen was slechter en ze brabbelde heel onduidelijk. Maar dat gaf niet. Ik was heel blij dat ik belofte kon houden. Zo goed en zo kwaad het ging, hebben we geprobeerd herinneringen op te halen. Voor vertrek heb ik haar beloofd dat ik nog een keer langs zou komen.

Bij thuiskomst heb ik opgezocht wat de ziekte van Parkinson precies inhoudt. (want ik dacht dat het alleen maar met tremors te maken had) Ik vond het heel verdacht dat het geheugen van Belin niet meer functioneerde. Zou ze dan ook aan het dementeren zijn? Ik heb gegoogeld: Parkinson dementie:

Er zijn verschillende verschijnselen van parkinson dementie. Het minder goed kunnen ophalen van informatie is er bijvoorbeeld één van. Net als langzamer denken en praten en minder goed abstract denken. Het onderscheid tussen de ziekte van Parkinson en parkinson dementie is soms lastig te maken.

Dus het klopt in het geval van Belin. Zo triest. Een jonge vrouw van bijna 58 jaar met 2 kinderen en een echtgenoot. Het moet voor hen allemaal heel verdrietig zijn om hun echtgenoot en moeder zo af te zien takelen. Ik heb het heel leuk gehad bij Belin, maar het liet me niet meer los. Ik heb mezelf beloofd dat zolang we allebei nog leven ik elke maand die kant op ga om haar te zien.

Zo zie je maar: elk huis heeft zijn kruis