......en bedankt H!
Ik zal voor altijd mijn collega/duo bedanken voor het mij naar de arts sturen op die bewuste donderdagmiddag!
Donderdagmiddag vĆ³Ć³r de kerstvakantie zitten we in ons klaslokaal even bij te komen van het inrichten van de ruimte voor het kerstdiner van die avond. Ik zeg nog tegen H.: "goh, ik moet overmorgen vliegen, maar mijn rechterbeen is zo dik en opgezwollen. Ik vind het maar niks, want normaal krijg ik van die olifantsvoeten als ik vlieg, maar het is nu al zo dik. Hoe dikker gaat het worden? Ik laat H. mijn been zien en ze zegt dat ik Ć©cht naar het been moet laten kijken, want zo kan ik niet vliegen. H. raad me aan om meteen naar de arts te bellen om te kijken of ik die middag zelf terecht kan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik bel en mag meteen terecht.
Drie kwartier later zat ik bij de huisarts. Hij checkt mijn been. Hij voelt, port en meet. Mijn rechterbeen is 3 cm dikker dan mijn linkerbeen. Hij weet dat ik zaterdag moet vliegen dus maakt een verwijzing, zodat ik meteen naar het Flevo kan om een echo te maken. Om te kijken of ik geen trombose heb. De dokter gaat achter de computer zitten en typt en zegt: "ik zie hier, dat u ook last heeft van een harde plek in uw buik, mag ik ernaar kijken?" Ik vind dat goed en hij voelt. Hij zegt: "Ik ga een verwijzing regelen dat u morgenochtend terecht kan voor een buikecho. Ik vind dat er nu naar gekeken moet worden". Ik had namelijk al een verwijzing staan voor januari, na de vakantie.
"Dus" zegt hij: "vanmiddag naar het Flevo voor het been en morgenochtend voor de buik."
In plaats van kerstdiner lig ik op een bed op de afdeling radiologie mijn been te checken of ik geen trombose heb. Ik realiseer me nog steeds niet, dat als ik trombose heb, ik niet naar CuraƧao zal kunnen vliegen! Enfin, na uitgebreid onderzoek is de conclusie dat ik geen trombose heb. Blij, maar ook wel beduusd ga ik toch richting school. Misschien kan ik nog een stukje kerstdiner meemaken.
Ik vertel aan de collega's wat ik ben gaan doen en wat ik morgenochtend nog moet doen. H. gaat de groep overnemen en ik kan "gerust" voor de buikecho gaan.
Vrijdagochtend, toch wel een beetje gespannen, ga ik naar het Flevo. De medewerker gaat met dat ding heen en weer. Steeds weer op dezelfde plek en maakt veel foto's. Ik voel dat er iets is..... Ik vraag: "u ziet iets, he?" Hij knikt van ja en zegt dat hij volgens het protocol de dokter erbij moet halen. Nou die komt en gaat ook tig keer heen en weer met de staaf over mijn buik, heel vaak op dezelfde plek en stelt vragen, heel veel vragen. Ik merk dat ik steeds nerveuzer word. Uiteindelijk zegt hij: "u heeft een tumor in de buik van ongeveer 10 a 11 cm. Ik begrijp dat u morgen op vakantie gaat? Kunt u de reis niet annuleren?" Tja, daar lig je dan............de twee heren zijn aan het soebatten of ik wel of niet direct voor een scan moet of eerst toch de huisarts over de echo inlichten. Ik weet niet of mijn mening ertoe zou hebben gedaan. Uiteindelijk hebben ze besloten om mij toch naar huis te sturen in afwachting van een telefoontje van mijn huisarts.
Ik ga in de auto zitten en bel H. op school op met het nieuws dat er een tumor in mijn buik zit en dat ik niet naar CuraƧao kan en ik barst in huilen uit. Ik rijd naar huis en ga daar op het verwoestende telefoontje wachten! Het alles in de war brengende telefoontje.......................