Heeeeeyyyy, hallooooo, wat goed jou te zien...!!!

Dat is wat ik keer op keer hoor als ik bekenden tegen kom op Curaçao. Men is blij om mij weer te zien en vooral te zien dat ik er goed uitzie. Het is mij zó gegund, ik heb het verdiend en ik moest vooral veel genieten. Nou reken maar dat ik dat doe! 

Het is een klein eiland dus de kans dat ik ergens een bekende tegen kom is 100%. Familieleden, oud-collega’s, oud-leerlingen en vrienden. Overal waar ik naartoe ga. Ik logeer bij een lieve nicht van mij in een chique buurt met prachtige huizen. Haar huis staat op een heuvel met een fantastisch uitzicht, waar je de zon prachtig onder ziet gaan. 

Deze dagen trek ik vooral veel met de familie op, omdat we voorbereidingen aan het treffen zijn voor een groot feest. Mijn tante, de zus van mijn moeder wordt 90 jaar! Een krasse dame! Goed bij de pinken nog. Mijn moedertje zelf heeft ook een respectabele leeftijd: 92 jaar! Alleen jammer dat ze aan dementie lijdt. Maar zij is niet zo ver heen dat ze alleen ergens voor zich uit zit te staren. Ze leest nog de krant, kijkt tv, spreekt Nederlands, leest in het Engels en Spaans en vertelt graag, een stuk of tien keer per uur, over haar werk in het ziekenhuis vroeger en de nonnen die het toen voor het zeggen hadden. Moeders kent nog alle namen van de zusters en de dokters met wie ze gewerkt heeft. Zij was als administratief medewerker begonnen, werkte op de röntgenafdeling en later mocht ze ook voor de patiënten zorgen. Zonder een zorg-diploma! Zo ging dat vroeger…………..

Na het feest van mijn Tante ga ik echt eropuit trekken. Ik heb een wensenlijst gemaakt met allemaal dingen die ik wil zien en activiteiten die ik wil doen. Het zijn er best veel. Ik kijk wel hoe ver ik kom. Tot nu toe ben ik vaak gaan zwemmen in de zee en het gaat me goed af met dat been. Ik kan me prima bewegen in het water. Het is nog niet zo soepel als vroeger, maar het lukt. Bovendien heb ik een “noodle” mee voor als het been echt moe wordt.

Het gaat eigenlijk heel goed met mij. Ik ben emotioneel stabiel en ik geniet oprecht heel erg van alles en iedereen. Het doel was/is om even te vergeten dat ik kankerpatiënt ben. Dat lukt niet zo, want regelmatig heb ik het met mensen over mezelf en de kanker. Ze willen toch het één en ander weten. Het verschil met een poos geleden is, dat ik nu niet verdrietig van word. Het lijkt wel alsof ik het over iemand anders heb. Ik lees artikels, informatie en blogs (LinkedIn, Instagram) over kanker (als ik in bed lig) en kan het ook goed loslaten. Er is hier zoveel afleiding gelukkig. Wat ik wel mijd, is het openen van “Mijn AvL”. Ik zag dat daar al nieuwe afspraken in staan en daar wil ik even niets van weten. Zeker geen dingen waarvoor er geprikt moet worden!!!