Therapeutische vakantie

Zo voelt deze vakantie, als een soort therapie. Ik had hem echt nodig. Even weg, even opladen, nieuwe energie opdoen. Ik kan niet zeggen dat het me gelukt is om even weg te zijn van kanker, want ik word toch elke dag ermee geconfronteerd: mijn lichaam, de beperking, het litteken, mijn haar, de mensen die ik ontmoet en die mij vragen naar alles wat er gebeurd is en de social media, waar ik actief op ben. 

Ik moet wel zeggen, dat ik het nu op een andere manier beleef. Ik kan nu ik hier ben meer van een afstand over praten en erover lezen. Het scheelt weldegelijk dat ik in een heel andere omgeving ben en dat ik flink bezig en afgeleid ben. Toch ben ik in mijn hoofd echt elke dag bezig met kanker. Ik zoek het zelf ook op; ook nu ik op vakantie ben. Ik weet niet of er aan goed doe of niet, maar ik kan het toch niet laten. Ik volg het AvL (en alles wat daarbij hoort) op LinkedIn en Instagram, ik volg Debbie ook (een dappere strijder, die mij enorm aanspreekt) op Instagram en ik werk mijn blog bij. Ik voel toch dat ik het nodig heb. Waarvoor precies weet ik niet. Het is waarschijnlijk een vorm om alles te verwerken. Ik heb een soort drang om alles, nou veel dan, rondom kanker te volgen. Niet perse de ziekte zelf en de persoonlijke verhalen, maar wel de ontwikkelingen daar omheen. Ik vind het interessant om de mensen die medisch met mij te maken hebben te volgen en te kijken wat zij op medisch gebied nog meer doen. Ik volg nieuwe ontwikkelingen qua medicatie, therapieën en zorg. Het geeft mij toch een zekere gevoel van veiligheid; te weten dat ik gevolgd word door deskundigen die erg bezig zijn met hun vak en speciaal mijn type kanker.

Ofschoon ik me geweldig voel hier op Curaçao en de vakantie als een therapie voelt, heb ik af en toe van die kleine momenten waarop ik tranen in mijn ogen heb. Dat gebeurt altijd als ik alleen ben. Dan luister ik naar muziek en dan komt er een nummer voorbij, dat heel erg met mijn situatie te maken heeft en dan ga ik. Ik probeer nu ik hier ben, om alleen naar snelle, vrolijke, Caribische muziek te luisteren. Lukt niet altijd; stiekem zoek ik soms toch een sentimenteel liedje op. Dat heet zelfkastijding geloof ik……

Ik ben met mijn BFF naar de stad gegaan. Zij is mijn bestie al zeker 40 jaar!! Ik heb haar op de HAVO leren kennen en sindsdien zijn we onafscheidelijk. Nou figuurlijk dan, want er zit een grote oceaan tussen ons. Maar zo voelt het bijna niet. Behalve toen ik mijn diagnose had. Icha had heel graag bij me willen zijn. Ze heeft wel altijd haar best gedaan om contact te houden. We kletsten uren via de app. Het gekke was, dat ik bij Icha me nooit heb laten gaan qua huilen. Ik hield me blijkbaar sterk. Icha is zelf iemand die haar emoties sterk onder controle heeft. Ik heb haar NOOIT zien huilen. Wel, woensdag was het anders. We hadden de bedoeling om te gaan wandelen en muurschilderingen te bewonderen, maar tot zover is het niet gekomen. Ik stelde voor om op een terras ons eerst moed in te drinken (gewoon fris, hoor) om die helse zon te trotseren voordat we aan die dappere onderneming gingen beginnen. We hebben op dat terras aan de waterkant van 13.15 tot 20.00 uur gezeten!! We hebben veel bij gekletst. En dan toch ook voornamelijk over kanker. En deze keer anders dan de andere keren heb ik flink gehuild. Ik kon maar niet stoppen. Het moest eruit, alles wat al die tijd opgekropt zat. Ik voel dat er nog meer in zit, maar dat moet dan maar uit als ik bij de maatschappelijk werker zit! 

Ik ben 14 jaar geleden Icha, mijn aller, allerbeste vriendin bijna kwijtgeraakt aan een hersentumor!! Zij heeft echt gebalanceerd op de rand van leven en dood. Zij werd 13 (!!!) uur lang geopereerd helemaal in Colombia. De hersentumor was zogenaamd goedaardig, maar daar was niets goedaardigs aan. Icha leeft nog steeds met de gevolgen ervan. Haar linkerkant was behoorlijk aangetast en ze had een lange weg van revalidatie. Om een heel lang verhaal kort te maken: zij is afgekeurd qua werk, kan niet meer autorijden, heeft moeite met klokkijken, rekenen en haar mondmotoriek. Maar, ze is er nog, mijn BFF. 

Ik heb 2 dagen geleden een mailtje gehad van de journalist die mij interviewde voor het artikel in het Antoni. Ik heb haar verteld dat ze gewoon mij mocht contacten over het artikel ook al ben ik op vakantie. Zij vond dat ik eerst vakantie moest vieren en niet daaraan moest denken. Maar ik wilde juist dat het af kwam. Ik kreeg een concept om te lezen. Heel gek, dat zoiets over mij gaat alsof het over heel iemand anders gaat. Het is haar gelukt om een mooi verhaal van te maken. Ik hoefde maar 3 kleine dingetjes aan te passen. Mijn chirurg moet hem nog lezen voor de specifieke medische zaken en dan vermoed ik dat het zo goed is. Ik heb aan de fotografe ook doorgegeven welke foto’s ik níet wilde (dat moest ik van haar doen) en de redactie gaat dan de passende foto’s eraan toevoegen. Heel interessant hoe zoiets tot stand komt. Je leest altijd verhalen over anderen en dan is het een “ver van mijn bed show”, maar nu gaat het over mijzelf!