Het gaat goed...........

Het zijn 27 dagen sinds ik ontslagen ben uit het ziekenhuis. En hoe gaat het nu? Wel, best goed. Ik word zienderogen beter. Elke dag als ik wakker word, voel ik me nóg een beetje beter dan de dag ervoor. Wat een opluchting was het toen alle toeters en bellen van mij af mochten. Ik had zo'n last van de katheter en op het eind ook van de vochtzak. De rand van de wond brandde en prikte. De hechtingen schoven in en uit het gat in mijn buik en dat veroorzaakte veel last. Toen ik voor controle moest bij de verpleegkundige had ik gebeld om te vragen of die drain er alsjeblieft  uit mocht; er kwam toch geen vocht meer uit. Na een telefoontje met mijn chirurg mocht het God zij dank eruit! Ik had me voorbereid op een prikje en hechting van de wond, maar dat was helemaal niet nodig. De wond moest zelf helen. Ik was op tijd ermee, want het begon een beetje te ontsteken. De avond ervoor had ik wat verhoging. Ik kreeg antibiotica voor 15 dagen. Het verwijderen van de drain viel mee. Jeetje er zat een slang van wel 20 cm in mijn buik. Het leek alsof een orgaan uit mijn lijf getrokken werd! Een heel gek gevoel. Maar meteen ook een enorme opluchting. Weer een stukje vrijheid.

Twee dagen later ging de katheter eruit. Ik vond het spannend, want als het plassen niet goed ging, had hij er weer in gemoeten! Dat wilde ik beslist niet. Dus ik had heel veel gedronken en deed enorm mijn best om goed uit te plassen. Na drie keer plassen was het genoeg; alles zag er goed uit en ik mocht gaan. (voor het verwijderen van de katheter moest ik naar de dagopname en rustig op een bed gaan liggen en alles ondergaan) Ik was een vrije vrouw, verlost van alle slangetjes on ongemakken. Heerlijk! Thuis bleef het ook goed gaan. Geen complicaties.

Mijn huisarts, degene die ervoor gezorgd heeft dat ik snel mijn eerste onderzoeken kon doen, heeft altijd contact met mij gehouden gedurende het proces. Hij belde mij regelmatig en 2 weken geleden kwam hij op huisbezoek. Dit is nou iemand die zijn beroep begrijpt en ook de patiënten. Het is een jonge dokter. Ik hoop dat hij voor altijd zo betrokken blijft. Hij heeft ook ervoor gezorgd dat ik thuiszorg kreeg. Ik had het aangekaart, omdat ik graag wilde dat iemand naar mijn wonden keek, of ik het wel goed verzorgde enzo. En ik moest ook gezwachteld worden. Ik kreeg een telefoonnummer van de dokter en na een telefoontje was het meteen geregeld. Thuiszorg komt nu 2x per week om mijn been te zwachtelen en om naar mijn wonden te kijken. Zij staan in nauwe samenwerking met het AvL dus dat loopt ook prima. Er worden foto's van de wonden gemaakt, doorgestuurd naar de wondspecialist en die zegt weer wat er gedaan moet worden. Ik heb nu een gel die ik op de wonden moet smeren, zodat het sneller heelt. 

Mijn chirurg heeft mij ook gebeld om te horen hoe het  gaat. We hebben best lang gesproken; dat vond ik heel fijn, want hij luisterde goed en beantwoordde geduldig al mijn vragen. Aanstaande dinsdag heb ik een laatste consult en dan ga ik naar het AvL. Hij noemde het een afrondend gesprek. Hij wil me zien en horen hoe het gaat en dan is het klaar. In augustus krijg ik een scan ter controle. Ik heb wel nog wat afspraken staan bij de verpleegkundige.

Tijdens het gesprek met de chirurg hebben we het gehad over de operatie en hij zei dat hij heel tevreden was over hoe alles verlopen was. Tevreden, omdat ze alles wat weg moest, ook weggehaald kon worden. Om dit te horen is geweldig. Het geeft hoop. Ik besef dat ik veel geluk heb gehad met alles tot nu toe. Geluk dat ik geen uitzaaiingen had en heb. Geluk dat de operatie succesvol is verlopen. Geluk dat mijn herstel zo voorspoedig verloopt. Natuurlijk hangt dat zwaard nog boven mijn hoofd. Ik besef dat dat voor altijd zo zal blijven. Bij elk dingetje wat ik voel of bij elke controle zal ik zenuwachtig zijn. Maar ik heb ervoor gekozen om me voor nu vast te houden aan wat de chirurg zei. Ik kies ervoor om nu verder te leven. Het leven is voor enkele maanden stil blijven staan. Nu wil ik verder, herstellen en weer gaan genieten van de alledaagse dingen. Ik wil heel graag weer aan het werk. Ik mis mijn kindjes en alle collega's. Ik wil ook graag de reis maken die ik in december heb moeten cancelen; ik wil naar Curaçao, naar mijn moedertje en alle lieve bekenden en familie.

Tot augustus wil ik nergens meer aan denken, geen onderzoeken, geen infusen, geen medicatie, geen gehannes aan mijn lichaam. Even een pauze. En na de scan zie ik wel wat of hoe. Komt tijd komt raad. Ik voel me geestelijk ook prima nu. Ik heb al heel lang geen somber gevoel gehad. Ik ben vrolijk, ik durf te lachen en plezier te hebben. Het scheelt ook dat ik geen pijn heb, niet bedlegerig ben en goed aan het opknappen ben. Dat is een heel ander gevoel.