...het is mij gegund, dit cadeautje...

Wat een opluchting was het om wakker te worden uit de operatie en om later te horen dat het allemaal succesvol was verlopen. Een zes uur durende operatie! Heftig hoor! En ik heb mazzel gehad dat mijn darmen intact zijn gebleven, want het had zomaar gekund dat er een stukje darm af had gemoeten en/of mijn rechter nier. Ik ben zo blij dat dat mij bespaard is gebleven. Alles is goed aan het genezen. De snijwond heelt netjes. Nu alleen even kijken hoe de wond van de vochtzak geneest. Mijn rechterbeen is dik en log en ik kan hem niet goed tillen. De tumor zat verweven tussen spieren, aderen en zenuwen dus die moesten sneuvelen. De slagader hebben ze gereconstrueerd en omgelegd. Dus het gevolg van het sneuvelen van de spieren is dat ik opnieuw mijn been moet leren gebruiken. De aders die weg zijn, zorgen ervoor dat het vocht zich ophoopt dus vandaar het zwachtel. En de zenuwen die er niet meer zijn, zorgen ervoor dat hier en daar ik geen gevoel heb in mijn dijbeen.

De fysio was al na dag 1 van de operatie begonnen. Ik moest staan en een paar stapjes maken. En zo werd het steeds meer uitgebreid. Tegenwoordig loop ik met een rollator. Dat geeft goede steun. Ik heb ook krukken. Die ga ik morgen gebruiken. Als mijn been moe wordt, krijg ik hem met geen mogelijkheid omhoog. Dat maakt het in- en uit bed stappen zo moeilijk. Een vriendin gaf mij het idee om een bedpapegaai aan te schaffen. Ik ging meteen google-en  en kwam op een website waar ik gratis eentje kon lenen voor wel 26 weken! Dat schuif ik onder het bed en kan ik me zo eraan optrekken.

Douchen is een drama; zolang ik een zwachtel heb, kan ik niet douchen. Verschrikkelijk! Dus dat wordt om de 5 dagen douchen!!! Ik ga toch op zoek naar een soort "regenjas" voor het been, zodat ik toch gewoon kan douchen. Wassen lukt wel, maar ik verlang zó naar een lekkere warme douche!

Over het algemeen mag ik niet klagen. Ik besef dat ik tot nu toe écht geluk heb gehad. Ik weet soms niet wat ik moet zeggen: ik heb kanker of ik had kanker? In ieder geval, de tumor is weg!

Gedurende mijn verblijf in het ziekenhuis ben ik goed verzorgd en kreeg alweer veel aandacht van alle geliefden. Ik merk bij iedereen ook een enorme opluchting dat het zo goed is verlopen. Ik kreeg van mijn vriendinnen een mandje met allerlei spullen (spellen, tijdschriften, kleurboek etc) om mijn dagen door te kunnen komen. Ook had ik heel veel kaarten gekregen. Die had ik allemaal opgehangen in het ziekenhuis. Mijn kamergenoten die waren erg onder de indruk.

Wat ik zo mooi vind, is dat zoonlief flink zijn grenzen had verlegd om mij toch in het ziekenhuis op te komen zoeken. Als ik wist dat mijn kamergenote weer misselijk was, zorgde ik ervoor dat we ergens anders gingen zitten, zodat hij dat niet hoefde mee te krijgen. 

Ik ben weer iedereen super dankbaar. Iedereen die met mij mee geleefd heeft en in spanning heeft zitten wachten op het bericht van de contactpersoon dat ik wakker ben geworden uit de operatie. Alle aandacht en alle attenties weer. Dit is gewoon onbetaalbaar!

En zo ben ik beland in de herstelfase. Het lichaam moet nu goed herstellen en dan gaan we werken aan de revalidatie. Hel voorzichtig durf ik nu weer korte termijnplannen te maken. Maar deep down is er toch nog altijd een vraagteken: wat als ? Ik ben zó bang om misschien over een tijdje weer aan de chemo te moeten of misschien weer een operatie. Maar ik wil er niet teveel energie aan besteden. Ik zal de dag plukken en van deze momenten en mijn cadeautje, het leven genieten.