het vóórlaatste hobbeltje........

Een jachtige, drukke en energievretende week is bijna achter de rug. Het begon al op vrijdag 10 mei met een vaatonderzoek in het AMC. Ik ben daar nog nooit geweest. Het is daar heel groot ; ook zo'n ziekenhuisstad met zelfs een enorme patio met winkels en eetgelegenheden. Ik keek mijn ogen uit. 

Ik moest er vroeg in de middag zijn. Van tevoren had ik gebeld om te weten hoe dat onderzoek zou gaan, vooral of er een infuus aan te pas zou komen! Dat was Gos zij dank niet zo. Fieuwwww. Ik was al in alle staten toen ik zag dat het onderzoek 75 minuten zou duren. Dus ik maakte mezelf al helemaal gek in mijn hoofd dat het dmv een contrastvloeistof ging gebeuren anders duurde het toch nooit zo lang? Infuus plaatsen in mijn geval in een voor mij vreemd ziekenhuis; ik had er zó geen zin in! Maar, het was d.m.v. een echo. De vaten van mijn buik en benen (voorkant en achterkant) werden gescand en dat gebeurde heel nauwkeurig en ook werd er geluisterd naar de doorstroom van het bloed door de aderen. alles klonk in mijn oren heel duidelijk behalve toen het over de tumor ging; daar klonk het in mijn oren wat gedempter, wat doffer. Ik heb geen vragen gesteld aan de dame. Ze was niet zo uitnodigend voor een gesprek en bovendien was ze zó geconcentreerd bezig. Het was ook niet het moment om te praten.

De uitslag volgde dinsdag. Die heeft P-tje aangehoord, omdat ik op dat moment op een bed lag op de afdeling nucleaire geneeskunde in het AvL in afwachting van mijn pet/mri-scan. Ik begreep dat alle vaten er keurig uitzagen en dat de verwachting was dat ze goed zouden herstellen na de operatie. Fijn om te horen dat in ieder geval die vaten wel goed waren, want die van mijn armen "suck!!".

Dinsdag had ik dus die 2 scans. Wat een drama-dag was dat, zeg. Het begon al met het telefoontje dat we kregen toen we al bijna bij het ziekenhuis waren, dat de scan niet door kon gaan op de afgesproken tijd, omdat het goedje dat ik toegediend moest krijgen niet geleverd was door de leverancier! Nou, lekker dan! We reden toch door naar het ziekenhuis, omdat ik meerdere afspraken had. De verpleegkundige zei dat ik tussen half negen en negen uur gebeld zou worden met meer info. Ik ging bloed prikken, omdat dokter onderzoeker mij vroeg of ik dat ook nog even tussendoor wilde doen. Dat ging ook niet van een leien dakje. De prikmevrouw was druk aan het bellen en en wilde maar niet beginnen. Dus vroeg ik of er misschien een probleem was. "Ja", zei ze, "u staat voor morgen genoteerd"! Ik legde uit dat dokter onderzoeker wilde dat ik dinsdag geprikt werd, omdat het weer extra prikken scheelde gezien mijn prikgeschiedenis. Nou, het ging allemaal niet zo, de dokter kan het wel willen, maar hij is niet de planner en omdat ik dus meedoe met de studie moet er weldegelijk wat voorbereidingen vooraf gebeuren. Maar, gelukkig kreeg prikmevrouw toestemming om te prikken. Het prikken ging goed en er waren maar 3 buisjes gelukkig. 

Bij de balie voor de nucleaire geneeskunde werd ons verteld dat de scan waarschijnlijk in de middag ging gebeuren; ik kreeg hierover nog een telefoontje. Dus gingen we huiswaarts in afwachting van "het goedje". Ik kreeg een telefoontje dat ik om 12.00 uur me weer moest melden. Maar even later weer een telefoon of ik er om half 12 wilde zijn om het infuus op de dagbehandeling te laten plaatsen. Dit was afgesproken, ik wist ervan. Ik was redelijk kalm toen ik de dag begon op dinsdag. Ik had vertrouwen in de dagbehandeling voor het plaatsen van het infuus, maar de zenuwen maakten zich weer van mij meester. Ongelooflijk, ik had totaal geen controle meer over mezelf. P-tje had het meteen door; ik zuchtte en pufte onderweg naar de afdeling dagbehandeling. Ik werd geholpen door, ik noem hem even, "Freddy Cruger". Sorry, maar dat schoot door mijn hoofd toen ik hem zag. Hij straalde niet veel uit, ik werd van hem in ieder geval niet rustiger op. Hij had weinig aandacht voor mijn angst en deed alleen wat hij moest doen. Ik kreeg een super warme doek op mijn linkerarm, want rechts was "out of order". Nou, zoals altijd begonnen de tranen weer over mijn wang te rollen. Maar het lukte gelukkig in één keer: in dezelfde ader waar er die ochtend al in geprikt was. P-tje troostte me. Och, als ik háár niet had.......

We gingen buiten zitten wachten tot het tijd werd voor het goedje. Lekker even ontspannen, voor zover het ging, in het zonnetje. Om kwart voor twee moest ik erheen en om twee uur kreeg ik het stofje toegediend en daarna een uur stil blijven liggen om het te laten inwerken. Na de pet-scan volgde op dezelfde afdeling de mri-scan. Hier was ook wat onduidelijkheid over of ik naar de afdeling radilogie moest of niet. Maar na een paar telefoontjes wist ik dat ik niet hoefde te verhuizen.

Ik was doodmoe na die scans, moe van de dag. Toen ik naar P-tje liep, moest ik weer huilen. Van wat eigenlijk? Ontlading, opluchting, frustratie, zelfmedelijden? Wéér werd ik getroost door P-tje! Ik was gewoon heel moe, mijn hoofd, mijn lichaam én ik stierf van de honger. Want mijn laatste maal had ik vóór acht uur de dag ervoor genuttigd. het was inmiddels kwart voor vier in de middag!! Bij thuiskomst ging ik even op de bank liggen dutten. De chirurg belde mij om kwart over vijf; hij had vluchtig de beelden van de scans bekeken en hij was best tevreden. De tumor was geslonken . Hij zei niet veel erover, want het was niet de officiële uitslag. die kreeg ik de volgende dag te horen. Maar hij was tevreden met wat hij zag en hij zei dat hij de tumor in het geheel ging weghalen! Ik was heel blij om dat te horen, want ik was bang dat het misschien niet zou lukken. Maar de chirurg gaat dit klusje klaren met een team van wel 5 mensen!!