Het wordt tijd......

De laatste tijd ben ik echt een huilebalk geworden, hoor! Om elk wissewasje stromen de tranen over mijn wangen! Praten met de huisarts, huilen, met mijn directrice, huilen, met de verzekering meneer, huilen. Jemig, het wordt tijd dat ik opgeroepen word voor een afspraak met de "shrink". Ik kan het niet meer alleen. Ik voel dat ik vast loop. 

Ik ben naar mijn huisarts geweest voor een gesprek en een eventuele doorverwijzing. Het was die lieve, super attente huisarts. Degene die ervoor gezorgd heeft dat alles snel ging rollen. Anyway, we hebben lang gepraat en hij had alle begrip voor mijn situatie en vond ook dat ik hulp moest krijgen. Het advies was om toch terug te gaan naar het  AvL met de vraag of zij zelf geen psycholoog hadden. Als het niet zou lukken, kon ik op de praktijk zelf in gesprek met een maatschappelijk werker die heel goed was. Donderdag ging de huisarts me bellen om te kijken of het gelukt was.

Bij thuiskomst zocht ik op de AvL website naar psychologen en zag dat er 2 GGZ- psychologen waren. (Ik snap niet waarom mijn verpleegkundige zei dat er geen psychologen waren van het AvL) Een lotgenote hier op kanker.nl heeft mij erop geattendeerd dat er weldegelijk psychologen waren. Nou in elk geval, ik had gebeld en de jongeman aan de telefoon zou mijn behandelend arts om een verwijzing vragen. Ik ben nu in afwachting daarvan.

Samen met mijn directrice heb ik een re-integratie plan gemaakt. Het was een fijn gesprek en we waren het snel met elkaar eens over het weer aan de slag gaan en hoe dat ging gebeuren. Maandag, de eerste schooldag, ben ik naar school geweest. Even de kids zien en de collega's. Dat heeft mij goed gedaan. Morgen woon ik de startvergadering van Almeertaal bij; dan zie ik ook weer mijn andere collega's uit het ZZp-schap. Daar verheug ik me op. Even met mijn vak bezig zijn. Ik ben er veel te lang uit geweest.