...it's a wrap!.....

Vandaag is er een eind gekomen aan 2 intensieve weken van onderzoeken en afspraken.  Allemaal onderzoeken die nodig zijn voor de operatie straks en/of de chemotherapie. 

Ik heb aan het begin van vorige week een belafspraak gehad met de anesthesist  die mij voorbereidde op de operatie. Pffffff...... het was een goed en duidelijk gesprek, maar of ik er vrolijk van werd? Nou, niet echt. Ter voorbereiding krijg ik natuurlijk een kalmeringsmiddel, daarna ga ik naar de o.k. en krijg ik een ruggenprik! Ik riep hard door de telefoon: een rúggenprik!? De dokter zei: "ja , sorry, dat wordt als extra verdoving gebruikt". Gatverdarries! Ik zei: nou, ik hoop dat ik zo verdoofd ben van het kalmeringsmiddel, dat ik er niets van merk! Het was nog niet klaar, want als ik al dik onder het zeil lig, krijg ik nog een infuus in mijn halsslagader! OMG. Pffff... wat een ellende. De dokter zei: "ik vertel het je, dat je niet schrikt wanneer je ontwaakt van al die toeters en bellen". Bedankt dokter! Na de operatie word ik naar de intensive care gebracht en als alles goed gaat, ga ik de volgende dag naar de gewone afdeling. Ik vind het heel eng allemaal en eerlijk: ik ben gewoon bang!

Doordat ik zo moeilijk te prikken ben, heeft de dokter bedacht om afspraken te clusteren, zodat het infuus er maar één keer in hoeft per keer. Clusteren betekent ook hele lange dagen in het AvL. Ik heb vorige week woensdag een pet-scan en een ct-scan gehad. Dat was die dramatische dag, waarop men 30 minuten bezig geweest is om een geschikte ader te vinden voor het infuus. Deze week op dinsdag had ik een onderzoek voor de nieren en een Mri-scan. En daarvoor nog moest ik eerst langs het lab voor wel 5 buisjes bloed. Ik was rustig en kalm en het prikken ging die dag heel goed. Ik had van tevoren op internet gezocht wat ik zelf kon doen om het wat makkelijker te maken. Ik las dat ik mijn armen met warm water moest verwarmen of warmtedoeken of warmte plakkers kon gebruiken. In het ziekenhuis gingen we op zoek naar warmtedoeken of plakkers, maar bleek dat de dokter dat niet in mijn dossier heeft gezet, dus kreeg ik het niet. Telefonisch hadden we het wel besproken namelijk. We kregen 2 doeken mee en wij hebben zelf warm water uit het koffieapparaat getapt en zo de doeken verwarmd en op mijn armen gelegd. Vooral de rechter arm, want de linkerarm had nog steeds blauwe plekken van de week ervoor, dus was niet bruikbaar leek mij. Wel, het leek te helpen? Want het prikken ging in één keer goed. Ik kreeg wat radiologisch vloeistof toegediend en moest het 3 uur lang laten inwerken. Well, that was a wrap! Op naar de volgende dag. Onderweg naar huis gingen P-tje en ik nog een kruik halen om woensdag te gebruiken.

Woensdag had ik op het programma: een biopt met behulp van een echo en een ejectiefractie (hartfunctie onderzoek). Woensdag was ik bij het ontwaken meteen heel gespannen, mijn hart ging tekeer! Ik weet niet waarom, want de dag ervoor ging het goed en ik had al eerder een biopt gedaan dus ik wist wat het inhield. Geen idee waarom ik me zo zenuwachtig voelde. Onder de douche checkte ik mijn rechterarm voor aders, maar ik zag ze niet hoor! Pffff.... R. heeft mij naar het ziekenhuis gebracht en P-tje zou me na afloop weer ophalen. 

Ik werd opgeroepen op de afdeling radiologie voor de biopt. De dokter had me toen verteld dat ik ze moest vragen om het infuus erin te laten zitten voor de tweede test. Nou, ik ging op het bed liggen, klaar voor de start. En ja hoor, geen aders te zien. De verpleegster zei dat ze er niet eens aan ging beginnen; ze riep de dokter om dit klusje te klaren door middel van een echo. Na lang zoeken, vond ze een geschikte ader en hup ging het infuus erin. Daarna volgde de verdoving voor de biopt. Nou, ik had wel twee spuitjes nodig om de boel goed te verdoven. De dokter vertelde dat ze 2 happen zou nemen; ik dacht: dit ga ik wel overleven; heb ik al eerder gedaan, toen waren het ook 2 happen. Maar het waren er geen 2, maar 5!!! Na de tweede punctie opende ik mijn ogen, want ik dacht dat het klaar was, maar ik zag dat ze naar een derde naald greep; een enorm lang ding! OMG het was nog niet klaar. En nu zei ze ook niet meer wanneer ze hem erin ging schieten. Ik werd steeds gespannener. Ik lag daar als een soort houten plank. De verpleegster probeerde me te kalmeren en drukte mijn schouders naar beneden, maar het lukte niet meer, ik was het helemaal kwijt. Na de vijfde punctie moest de dokter iets afknellen of zo en dát deed pijn! De verpleegster zag dat ik het moeilijk had en riep: "gooi het eruit, laat het gaan!" En zo geschiedde, ik barstte in tranen uit en het kwam ook niet meer goed. Voor de rest van de dag was ik een zielig hoopje. Maar ik heb me wel flink gehouden voor de volgende, laatste test. Wat een opluchting toen dat voorbij was. 

Op de recovery room had ik een goed gesprek met een verpleegkundige, een aardige vrouw. Zij was nieuwsgierig wat mij daar gebracht had. Dus vertelde ik haar mijn verhaal en hoe dit alles mijn leven op zijn kop zette. Ze was vol begrip en ik kon mijn verhaal goed kwijt. 

Aan het einde van de dag kwam P-tje mij ophalen. Meteen toen ik de auto instapte begon ik te huilen, heel erg. Alle opgebouwde spanning kwam eruit. Thuis ging het ook door. Geen idee wat het was, maar ik was emotioneel een wrak. Die avond ging ik maar vroeg naar bed en had geen zin in telefoontjes en appjes.

Donderdag, gisteren was het weer een goede dag. Ik kreeg bezoek en voelde me goed. De dokter/onderzoeker belde mij met goed nieuws: alle testen waren goed. Alle onderzochte organen waren gezond: het hart, de nieren, de hersenen, de longen, de hele mikmak. Er waren geen uitzaaiingen te bespeuren. Fieuwwwww, wat een opluchting! Volgende week dinsdag word ik besproken in het team. Woensdag word ik ingebracht voor de loting en diezelfde woensdag hoor ik of ik in aanmerking kom voor chemo vooraf aan de operatie. I cross my fingers! Niet dat ik zo graag aan de chemo wil, maar als dat de kans tot uitzaaiing voorkomt of sterk vermindert, dan wil ik er wel voor gaan. 

Op naar de volgende fase!