Kuur 4, ik ben er zo klaar mee

Kuur 2 ging een heel stuk beter dan de 1e, dus ik had gehoopt dat kuur 3 ook weer een stukje beter zou gaan dan de 2e. Helaas viel dat even vies tegen. Daarnaast, leek er ook ineens ruimte te zijn voor de mentale klap... 

Na de diagnose, was ik verlamd van de schrik, maar eenmaal bij het starten van de behandeling ben ik volgas, met gestrekt been erin gegaan. Vol goede moed, en dat heb ik nog steeds, maar ik kan niet ontkennen dat het na de 3e kuur, mentaal enorm zwaar werd. De vermoeidheid bleef hangen en die verschikkelijke chemische smaak/bal in mijn keel is walgelijk.

Toen mijn 4e kuur eraan kwam, zag ik er enorm tegenop.  Tuurlijk wil je door met de behandelingen, en wil je niks overslaan, of uitstellen om beter te worden. Maar tijdens bloedprikken betrapte ik mijzelf erop, dat ik ook wel kon leven met een bloeduitslag die de kuur zou doen uitstellen. Nu achteraf, denk ik ah joh,niet zeuren en doorgaan, maar het waren een paar hele zware zwarte dagen. 

Tot mijn verbazing waren mijn waardes goed, in tegenstelling tot hoe ik me voelde, had ik dit niet verwacht. Dus daar gingen we weer, op naar de 4e en laatste AC kuur. Die chemo gaat zo in je hoofd zitten, al bij het binnenkomen van het ziekenhuis, het inlopen van de kurenkamer, keert het chemo-gevoel terug. De weeïgheid, het chemische gevoel in mijn keel, de moeheid, ik voel alles, terwijl ik nog niet eens ben aangesloten op mijn infuus. 

Eenmaal thuis is het afwachten, wat gaat er deze keer gebeuren. Want blijkbaar zit er geen regelmaat in het verloop en het herstel na een  kuur.

Gelukkig gaat het mentaal weer beter, wellicht komt dat omdat dit mijn laatste AC kuur was. Hierna volgt er een andere chemokuur, met andere bijwerkingen. Het gevoel dat ik nu heb, hoef ik nog maar 1x te ondergaan en ik hoop oprecht dat de andere kuur me beter afgaat, zeker gezien het feit dat ik pas eind oktober klaar ben met chemotherapie.

De vermoeidheid blijft deze keer weer erg lang hangen, net als dat verschrikkelijke gevoel in mijn keel. Gister, dag 5, had ik de grootste vermoeidheidsdip van de week, zo erg dat ik mijn afspraak met de Jonkies van vandaag wilde afzeggen. Gelukkig had ik vanmorgen een opleving en voelde ik mij een stuk beter. Want wat is het fijn om even met lotgenootjes bij elkaar te komen en te praten over chemische fabriekssmaken....

Ik kan er weer even tegenaan...