Let the fight commence....!

.....en toen was het vrijdag: chemo-dag........!

Mijn allereerste kuur, het ging echt gebeuren. Ofschoon ik hoopte dat ik ingeloot zou worden voor de chemo zag ik er vreselijk tegenop. Gelukkig heb ik die nacht wel gewoon kunnen slapen. Maar meteen toen de wekker ging, voelde ik mijn maag samentrekken. P-tje kwam me halen en we waren er mooi op tijd. Het is heel gek wat spanning met je doet. Ik vergat dingen, was een beetje in de war leek het. Onzeker. Vond ik stom van mezelf. Gelukkig met iemand erbij die rustig en kalm blijft en vooral geduldig is, lukt het allemaal wel. 

We waren ruim op tijd en ik meldde me aan bij de balie. Ik moest gaan wegen en mijn bloeddruk en temperatuur werden gemeten. Alles was prima in orde! Al vond ik mezelf koud met een temperatuur van 35,7 graden!! Maar de verpleegster vond dat het een mooie oor temperatuur was. Nou, zij zal het weten. We hebben even gewacht op de oncoloog. Zij herkende me nog van de vorige keer, dat voelde heel persoonlijk en aangenaam. Ook zij stelde de vraag: " hoe gaat het?" Jaaa..... en daar ga je dan: brok in de keel en tranen! Ik was zó  gespannen, niet normaal. Maar ik hield me flink. Ze legde uit wat er met mij ging gebeuren. Alles was heel duidelijk eigenlijk. Wel fijn dat de procedure door alle betrokkenen steeds op dezelfde wijze herhaald wordt. 

We liepen na even zoeken door naar de eerste verdieping. Ik was al een keer (per ongeluk) naar de eerste verdieping gegaan, maar nu was ik het verdorie weer vergeten! Dat zeg ik, spanning doet gekke dingen met een mens. Eenmaal op de juiste verdieping en de juiste balie troffen we een jonge knaap aan. Hij leek wel uitgeblust, uitdrukkingloos, misschien heeft hij de nacht ervoor wel doorgehaald. Want in Amsterdam is het op donderdagavond studentenavond. Hij was niet zo zeker van zijn zaak. Ik moest bij de balie mijn anti-misselijkheid medicatie ophalen, omdat het bij mijn apotheek in Almere niet gelukt was. Mijn leven hing echt van die dingen af! Ik moest ze hebben! De knaap belde met wat mensen en ze zouden gebracht worden, maar ik vond het te lang duren; straks doet het zijn werk niet, omdat ik het veel te laat heb ingenomen. Eigenlijk had het al om 8.oo uur inde ochtend gemoeten! En het was al rond elven? Dus ik ga terug naar de knaap om te informeren waar het blijft. "o, heeft u die nog niet gekregen?, dan ga ik maar weer bellen!" Zo geschiedde. Ik kreeg geen medicatie maar wel de mededeling dat ik meteen door kon lopen naar de chemozaal. Huh??? Zomaar? Iedereen werd opgehaald en ik moest doorlopen, maar ik wist niet waar het was. Dus ik vroeg dat. De knaap zegt: "ik denk het. U moet door die en die deur... of wilt u liever opgehaald worden?" Ik zei dat ik liever opgehaald wilde worden. Een paar minuten later werd ik keurig opgehaald door de verpleegkundige. 

Oh Lord, die zenuwen. De tranen prikten achter in mijn ogen. Ik had een lieve zuster. Zij was klam, vriendelijk en kundig. Ik kreeg mijn medicatie en een warmte doek, want ze had gelezen dat ik  moeilijk te prikken was. Ik begon over het echoapparaat, maar dat vond ze niet nodig. Zij was een goede prikker! Owkeee...... nou, zij was zeker kundig; het was in één keer gelukt. Ik lag letterlijk stijf als een plank op dat bed. Tranen, tranen, tranen. Ik schaamde me een beetje, maar ik kon er niets aan doen. Voelde me net een kleuter. 

Ik ging eerder naar binnen in de verwachting dat ik eerder met de kuur kon beginnen, maar dat was niet zo. De kuur werd gewoon op de afgesproken tijd gebracht: 13.30. OMG, het ging nu echt gebeuren. Eerst de Adriamycine in drie enorme spuiten. Deze werd handmatig toegediend in ongeveer 15 minuten. Kersenrode vloeistof die rustig werd ingespoten en terwijl dat gebeurde moest ik aan een ijsje likken. Dat is om je mond te beschermen tegen droogte en pijn. Heftig spul hoor! Gelukkig viel het mee. Ik voelde wel meteen dat iets mijn lichaam binnendrong  wat niet lichaamseigen was. Trouwens mijn 2 ijsjes waren op voordat ik de derde portie kreeg. Dus moest er nog een ijsje gehaald worden. 

Na deze toediening werd het infuus gespoeld en toen volgde de Dacarbazine die in een zakje zat. Het vloeistof moest beschermd worden tegen daglicht dus het zakje en het infuus werden gewikkeld in aluminium folie. Deze toediening was heftiger hoor! Mijn ogen werden klein, ik voelde een druk in mijn arm en mijn lichaam voelde zwaar aan. Heel gek. Gelukkig was een uur snel voorbij. Daarna nog een spoeling, infuus eruit en ik ging gauw nog even naar de wc. 

Jemig, dat was het dus. Chemotherapie. Je wil niet teveel stilstaan wat die "rommel" allemaal is. Het lijkt wel vergif, maar wel een noodzakelijk vergif. Hopelijk doet het zijn werk goed. En gelukkig is het maar 3 keer. Over 3 weken moet ik voor de tweede kuur en de laatste is op vrijdag 26 april. Dan volgt er een periode van 4 tot 6 weken alvorens ik geopereerd word.

Ik moet heel eerlijk toegeven dat het reuze meeviel. Bij thuiskomst had ik weinig last, wel lichte hartkloppingen, zweten en lichte hoofdpijn. En mijn eetlust was ook meteen verdwenen! Ik had nog wel smaak, maar het eten trok me niet. Ik had wel mijn maaltijdsalade opgegeten, ook al zij het met lange tanden! Zoonlief had al mijn medicatie bij de apotheek opgehaald dus ik was goed gewapend tegen mijn grootste angst: misselijkheid en braken. Maar het ging allemaal goed. Ik had ook speciale tandpasta gekregen, een mondgel en een mondspoeling. Alles werkt prima. Ik voelde me goed gisteren en ik voel me nog steeds goed vandaag! Thank you Jezus!! Zoonlief had ondanks dat hij het ook spannend vond mijn kamer klaargemaakt: een kotsemmer, handoek, washandje, fles spa rood en een pakje crackers! Zó lief! 

Ofschoon ik geen last had van bijwerkingen in de nacht kon ik moeilijk slapen. Ik was veel wakker. Dus ik pakte mijn telefoon en ging maar een afspraak maken voor een knipbeurt bij de kapper. Gelukkig kon ik gelijk vandaag terecht. Ik sprong op de fiets en ging erheen. Ja, want ik dacht: Ik ga gewoon mijn haar super kort knippen, zodat de overgang straks minimaal is en om te voorkomen dat het bij bosjes uitvalt en overal ligt (advies van de verpleegkundige). Dus ik heb nu een super korte coup. Mijn chemo mutsjes zijn ook al binnen. Nu de pruik nog. Ik heb aanstaande vrijdag een afspraak met de haarspecialist, maar ik twijfel nog steeds of ik een pruik wil. Misschien als ik eentje heb gezien en gepast dat ik overstag ga. Met mijn buurvrouw heb ik afgesproken dat als de kale plekken beginnen te komen ik naar haar toe ga om alles met een tondeuse (ritueel) weg te halen!!

Tja, en zo ontstaat langzaam de nieuwe ik.