....nervous breakdown...

Wat nou als ik mijn dokter zou bellen en zeggen: ik stop ermee, ik wil niet meer, ik ben bang, het wordt me teveel, laat maar gaan????

Afgelopen woensdag was het weer zover. Ik zat er finaal doorheen! Ik zou gebeld worden door de verpleegkundige die mij de chemokuur ging uitleggen. Nou, ik stond op die dag en voelde al dat het geen beste dag ging worden. Eigenlijk begon het maandag al. Ik werd wakker en hoorde alle ochtendgeluiden en mensen die zich klaarmaakten voor vertrek naar hun werk en kinderen die voorbij fietsten naar hun school. En ik? Ik lag in mijn bed en miste mijn werk, de collega's en de kids. Geen perspectief. Tenminste niet voor de komende periode. Stemming: mineur😒.

Tijdens het gesprek zat zoonlief er ook bij. Ik had me goed voorbereid en had veel vragen genoteerd. De verpleegkundige vroeg hoe het ging. Nou dat was de "verkeerde" vraag om te stellen op dat moment. Mijn stem trilde heftig en de waterlanders kwamen. Ik legde uit dat ik het moeilijk had, dat ik last had van  stemmingswisselingen. Het ging met vallen en opstaan. Maar goed, algauw herpakte ik mezelf en gingen we over tot het zakelijke: de chemokuur!

Ik begon met enkele vragen te stellen en later nam zei de regie over (omdat ik anders al mijn vragen achter mekaar zou hebben gesteld🙃). Het was allemaal heel duidelijk. Ik kreeg 2 verschillende middelen toegediend (moeilijke namen allemaal); de eerste werd handmatig toegediend in ongeveer 15 minuten en de tweede via een zakje. Ze legde veel nadruk op de bijwerkingen en daar werd ik erg nerveus van. Ik besefte dat het nu menens was,dat er geen weg meer terug was. O, hemeltje lief! Waarom? Waarom overkomt dit mij nou weer? We hebben het gesprek goed weten af te ronden. Eigenlijk was alles heel duidelijk. Ze vond het knap dat ik alle informatie zo goed had doorgenomen. Ze was kundig, aardig en empatisch. Ze gaf mij goede adviezen. Dus ook over een haarwerk: de pruik!!

Ik had heel stoer geroepen dat ik geen pruik hoefde, omdat het maar 3 kuren zijn en dat daarna het haar weer gauw zou groeien. Nou.....het was ietsjes anders. Na ongeveer 2 weken begon de haaruitval en het kon nog weken na de laatste kuur duren, vóórdat het haar weer begon te groeien! Oeps! Mijn zoon riep: " toe nou mama, neem een pruik, doe het voor mij, voor ons allebei". Oké, vooruit met de pruik! Ik zou een brief krijgen voor de haarspecialist voor een gedeeltelijke vergoeding. Jeetje, een pruik! Ik heb nog nooit een pruik op mijn hoofd gehad, behalve een simpele nep paardenstaart, die ik toch meestal in een knot droeg! Al moet ik zeggen, dat je tegenwoordig hele mooie pruiken hebt, vooral voor vrouwen van kleur. Met frontal lace enzo, natuurlijke haargrens met babyhaartjes.....Wie weet ga ik het leuk vinden ook! In   deze hele uiterlijke vertoning vind ik mijn "wenkies" en mijn "wimpies" toch het allerbelangrijkst. Ik heb liever dat die goed gedaan worden dan mijn haar. Ik heb heel vaak mijn haar super kort gedragen, dus voor mij zal de overgang minimaal zijn. En ik heb ook hele leuke chemomutsjes besteld; 7 in totaal! Voor elke outfit één😁. Gewoon bij een chinese website hoor, dus niet duur. 

Na het telefoongesprek kwam het niet meer goed voor die dag. Ik moest veel huilen. Ik ging naar de wc en barstte in snikken uit. Zoonlief en ik allebei huilen en veel praten. Oplossingen bedenken voor de komende tijd. Hadden we eigenlijk al eerder gedaan, maar toen leek het nog ver weg. Ik was erg overstuur en eigenlijk wilde ik iemand laten weten dat ik troost nodig had, maar durfde niet iemand te bellen. Ik had mijn telefoon in handen en zag dat P-tje mij geappt had met hoe het ging. Alsof ze het gevoeld had! We belden kort, want ze was onderweg en dichtbij en ze kwam wel even langs. Dat was heel fijn even. Bij elk telefonisch contact die woensdag moest ik huilen. Het kwam gewoon niet meer goed. Mijn allerliefste R-tje die regelmatig wat lekkers meeneemt, is op donderdag langsgekomen, daarna heb ik met de kids en de collega's van de kleuterbouw via video gechat. Dat was ook fijn.

Tja, en toen ... en toen werd het vrijdag: chemodag😷