....número tres....

Goh, nummer drie heeft mij compleet gevloerd! De dag begon al warrig in mijn hoofd. Ik wist niet zo goed wat ik moest voelen: blijheid omdat het de laatste kuur was of zenuwachtigheid omdat ik het toch niet zo goed vertrouwde. De eerste twee kuren gingen best goed en ik had ze goed doorstaan. Bij de tweede speelde alleen de vermoeidheid mij parten, maar dat ging na een week weer over. Maar goed bij de derde is het lichaam nóg meer aangetast dus ik hield wel rekening met nog een golf van vermoeid. 

Het begon al met het niet slapen. Donderdag op vrijdag heb ik totaal niet geslapen. Ik ging na twaalven naar boven, maar was nog niet slaperig, maar ik wilde mijn rust pakken dus ging toch naar bed. Ik heb tot half zes wakker gelegen, want toen ging de wekker. Vrijdag moest ik vroeg in het ziekenhuis zijn. En P-tje kwam me om 7.00 uur halen. De avond ervoor heb ik gezorgd dat ik genoeg had gedronken en in de ochtend nam ik mijn smoothie en nog een halve liter vocht. Ik wilde ervoor zorgen dat de nierfunctie in orde was. Dan hoefde ik ook niet extra lang aan het infuus voor vochttoediening.

In het AvL gingen we direct naar het priklab. Dat ging goed en thank God hoefde ik maar 3 buisjes en voor het onderzoek hoefde er niet extra bloed getapt te worden. Ik was best kalm en trof ook een aardige verpleegster. Toen ze sprak, bespeurde ik een accent. Zo eentje van een Antilliaan die Nederlands spreekt. Dat herkende ik meteen! Dus ik vroeg haar of ze uit Curaçao kwam. Ze keek me heel verbaasd aan; zo van hoe weet je dat?!? Inderdaad ze kwam uit Curaçao, maar ze woonde al meer dan 30 jaar in Nederland. Toen schakelden we over tot het Papiaments. Geinig, want ook het Papiaments sprak ze met een zwaar accent. Al het geklets zorgde voor relatieve ontspanning en ze prikte in één keer goed dus dat scheelde.

Ik was vergeten, dat ik me moest aanmelden voor het meten en wegen. Dus we hebben heel lang zitten kletsen P-tje en ik en zag iedereen die na mij was gekomen gaan meten en wegen. Ik dacht: het zal wel. Om één of andere reden dacht ik dat het automatisch ging. Gelukkig ging P-tje even informeren hoe het zat en toen bleek dus dat ik me had moeten melden. OMG! Ik leer het ook nooit meer! Enfin, ik zat op de stoel mijn bloeddruk te meten toen de oncoloog mij riep. Maar gelukkig was ik snel klaar en kon  ik meteen doorlopen. Mijn oncoloog is een vriendelijke dame. Ze keek naar mijn waarden, stelde vragen en we grapten zelfs een beetje en ik was goedgekeurd voor de chemo. Ik bedankte haar beleefd en vriendelijk voor alles wat ze tot nu toe voor mij betekend heeft en off we went!

Ik voelde me niet op mijn gemak, er was iets. De zenuwen maakten zich alweer in alle hevigheid zich van mij meester. Ik zag in mijn hoofd alleen maar die drie buisjes met dat kersenrode vloeistof. Als ik het erover heb, word ik spontaan misselijk. Getverderrie!! Alles wat met de chemo te maken heeft, wekt weerzin op. Als ik erover praat, word ik een beetje misselijk. Ik dacht dat ik gek werd tot ik op You Tube een filmpje heb gezien van een jonge meid die vertelde aan haar volgers hoe ze zich voorbereidde op haar kuren. Wat ze allemaal in haar tas meenam et cetera. En toen zei ze: “goh, ik hoop dat ik dit kan vertellen zonder dat ik misselijk word”. Want alles wat met de chemo te maken had, maakte haar misselijk. Dus zelfs het inpakken van haar tas. Nou, dat had ik dus ook. Met name dat rode vloeistof. Het is zelfs zo, dat ik geen rode vruchtensap meer wil drinken (voorlopig); het wekt echt weerzin op. Ik vertelde dit aan mijn buurvrouw en zij vertelde dat zij dat ook had, maar dan met de kleur geel (toen zij als kind een gele vloeistof toegediend kreeg bij een behandeling). Zij heeft er jaren last van gehad en ging zelfs daarvoor in therapie. Dus ik was en ben niet gek; dit soort dingen gebeuren. Ik kan ook geen foto’s zien van mezelf die we gemaakt hebben tijdens de behandeling. Dus ik hoop dat ik dit verhaal kan afmaken zonder ook misselijk te worden. Weerzinwekkend!!

Enfin, daar lag ik dan weerzin of niet, helemaal geïnstalleerd voor de laatste kuur. (ik had voor alle zekerheid gevraagd aan de oncoloog of ze konden beslissen om nog een paar er tegenaan te gooien, maar dat was niet het geval. Ze volgden de strikte regels van de studie en het bleef bij drie!). Nou, het begon gelijk goed (not!!!). Ik had geen goede aders voor het verdraaide infuus. Ik had namelijk littekens in mijn holtes waarin ze niet konden prikken. In de ochtend had ik bloed geprikt in mijn linkerholte en daar wilden ze niet nog een keer in prikken. Dus gingen ze voor rechts. Het prikken leek goed te zijn gegaan, maar het spoelvloeistof liep niet lekker en de verpleegster twijfelde of ze de kuur wel zo kon geven. Dus ik zei: bij twijfel niet doen. Straks gaat het fout en kan ik opnieuw beginnen. Dus het infuus ging eruit. Nou, je snapt het wel; voor iemand die ondertussen een gruwelijke angst heeft ontwikkeld voor infuusjes is dit de ergste nachtmerrie. Ik was compleet, totaal in paniek. Want nu gingen ze aan de zijkant van mijn linkerpols prikken; een pijnlijke plek. Eigenlijk hoopte ik dat ik flauw zou vallen, dan hoefde ik niets te voelen. Een andere verpleegster werd erbij geroepen en zij prikte me. Het was pijnlijk. P-tje hield mijn hand vast, de andere verpleegster troostte mij, drama! Gelukkig zat het meteen goed en de voorbereidingen voor de eerste toediening werden getroffen. Deze keer wilde ik geen ijsje, want dat idee maakte me misselijk dus vroeg ik om ijsblokjes. Dat ging goed allemaal. Na een spoeling kwam de tweede toediening. Dat deed pijn aan mijn pols, maar door een warmte doek eroverheen te leggen, voelde ik er niets meer van. 

Eindelijk kwam het langverwachte piep; het was klaar!!! Ik was opgelucht. Alles werd verwijderd en ik ging voor een plasje en poepje naar het toilet. Ineens voelde ik alsof ik diarree kreeg en tegelijkertijd voelde ik me enorm misselijk. Ik had hevige hartkloppingen (meer dan de vorige keren) ik voelde me niet lekker worden. Ik wist niet wat ik als eerste moest doen: mijn boodschapje of braken. Ik koos voor het boodschapje. Dat ging goed, maar ik was zó misselijk en uitgeput. Het lukte me met de hulp van P-tje om terug naar bed te gaan. We konden niet weg, niet zo. We waren om ongeveer 13.15 klaar, maar pas om 16.30 was ik enigszins in staat om naar huis te gaan. Ik kreeg twee kartonnen kommetjes. Ik wist niet wat ik moest doen: liggen of zitten. Ik kreeg braakneigingen, maar er kwam niets uit. Ik was vroeger heel bang om over te geven omdat ik als kind voor het laatst had gebraakt; ik wist niet hoe dat moest. Maar geloof me; ik weet het nu: je hoeft er niets voor te doen, het gaat vanzelf! Ik wilde niet dat de patiënt naast me mij zo zag zitten dus hebben we het gordijntje dichtgetrokken. Ik kreeg nog een anti misselijkheid pilletje, maar het hielp niet. Ik kreeg spa rood om te kunnen boeren; het hielp niet. Ik was dood en doodmoe! Ik hoorde de verpleegkundige bellen met iemand om te vertellen dat ik zo ziek was en of ik iets anders kon krijgen. En dat kreeg ik. Ik kreeg een middeltje toegediend die het signaal van de hersenen naar de maag onderbrak. Het was een kalmeringsmiddel. Na 2 minuten werkte het al. De braakneigingen stopten en de misselijkheid verdween én ik viel in een diepe slaap. Ik weet niet voor hoe lang……. Toen ik wakker werd begonnen we de spullen op te ruimen en een poging te wagen om te gaan, maar ik was zó versuft en moe dat ik niet kon lopen. P-tje had een rolstoel gehaald en zo werd ik naar de auto vervoerd. Gewapend met mijn twee kartonnen kommetjes! Gelukkig gebeurde er niets, want ik was bang om door de autorit misselijk te worden. Ik bleef dat weekend bij P-tje logeren dus ging bij thuiskomst gelijk slapen; tot de volgende ochtend!

Ik bleef moe, uitgeput. Mijn eetlust was weg, vieze gevoel in mijn mond en ik was nerveus, nerveus om niet misselijk te worden. Die knoop in  mijn maag zorgde er ook voor dat ik niet goed kon eten. Zondagmiddag voelde ik me goed genoeg om naar mijn eigen huis te gaan. Zoonlief kwam me ophalen. Thuis heb ik Indiaas eten besteld (sterk gekruid eten trok ik wel), gegeten en na het uitbuiken naar bed. Voor het eerst sinds de eerste kuur heb ik extra anti misselijkheidspillen gebruikt. Die hoefde ik na de eerste twee kuren  niet te gebruiken, maar ik wilde geen risico’s nemen met een zoon met emetofobie!! Gelukkig gebeurde er geen gekke dingen . Ik voelde de tumor meer kloppen dan de keer ervoor. En één keer was de pijn best heftig, maar gelukkig was paracetamol genoeg om de pijn te stillen. Ik wilde absoluut niet aan de oxycodon! 

Ik bleef een goede week heel erg moe. Ik kon geen twee stappen verzetten, zonder erbij te gaan zitten. Ik stond ook moe op. Douchen en tanden poetsen kostte zoveel moeite. Ik ging steeds zitten om bij te komen. Nu, twee weken na de kuur voel ik me lichamelijk steeds een beetje beter. Ik zeg lichamelijk, want emotioneel had ik weer een breakdown. Dat begon toen ik een datum kreeg voor de operatie! Ik kreeg hartkloppingen en was niet rustig te krijgen. Het ging gebeuren; de sarcoom ging eruit.!!!!!