Operatie "weg ermee!"
En zo geschiedde, dat ik een datum heb gekregen voor de operatie. Eigenlijk wist ik deep down dat de operatie gauw na de laatste kuur zou volgen. Ik hoopte op een klein uitstel alleen maar om goed bij te komen, maar nee, het gaat aan de lopende band door! Aan de ene kant maar goed, dan hebben we dat ook weer gehad en kan ik een andere fase in. Hopelijk de fase van herstellen en revalideren.
De week van de operatie heb ik het mega druk met onderzoeken. Het begint op vrijdag 10 mei al. Ik ga doodmoe de operatie in.
- 10 mei: gesprek met anesthesist AvL + vaatonderzoek te AMC
- 14 mei: bloedprikken, scan, gesprek met chirurg, gesprek met vaatchirurg
- 15 mei: uitslag scan en gesprek met verpleegkundige oncoloog, hartfilmpje, hartspier onderzoek
- 16 mei: opname te AvL
- 17 mei: operatie te AvL
- 22 mei: ontslag uit het ziekenhuis
Toen ik in mijn mail het berichtje zag dat ik een opnamedatum had, was ik niet kalm meer te krijgen. Ik was erg nerveus en de twijfel sloeg toe en ook de angst. De angst om niet meer wakker te worden uit de operatie. Het verdriet voor de achterblijvers natuurlijk. Het is onvermijdelijk, je denkt er gewoon aan. Alle stappen gaan weer door mijn hoofd: heb ik alles besproken, is alles goed geregeld, weet zoonlief alle info te vinden? Dus dan raak ik weer in een dip en heb ik huilbuien. Zoonlief heeft ook zorgen en twijfels en moet ook huilen. Ik was vorige week zo moe en down, dat ik voor het eerst een bezoek afsloeg. Ik kon het gewoon niet. Meestal zorgt het bezoek voor afleiding en vrolijkheid, maar nu ging het gewoon niet. Ik moest eerst kalmeren.
Gelukkig gaat het nu weer iets beter. Ik ben niet zo nerveus meer. Ik zie er vre-se-lijk tegen de scan op. Alweer dat geneuzel met het infuus. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Ik was ook weer in paniek toen ik de uitnodiging kreeg voor het vaatonderzoek in het AMC. De vaatchirurg komt daar vandaan. Het was voor mij niet duidelijk hoe het onderzoek zou gebeuren: wéér een infuus?!? Want het onderzoek duurt 75 minuten! Dus lichtelijk in paniek heb ik gebeld naar het AMC om het te vragen. Het is een echo, ik krijg geen infuus. Halleluja!
Maar de scan, de eerste keer ging het gruwelijk mis met het prikken. Nu is het afgesproken dat ik eerst naar de dagbehandeling ga om te prikken en dan terug ga naar de afdeling nucleaire geneeskunde. Gisteren belde dokter onderzoeker mij om te kijken hoe het met me ging en om de zaken nogmaals met mij door te nemen. Het is een heel lieve dokter. Hij denkt met me mee vooral betreffende het prikken. Ik moet weer bloed prikken voor de studie dus heeft hij voorgesteld om het op dinsdag te doen, omdat ik dan al aan het infuus ga. Dan hoef ik niet woensdag weer. Verder heeft hij alle afspraken met mij doorgenomen. Hij was empathisch en zei dat als het me teveel werd ik het moest aangeven, dan zochten ze naar een oplossing. Pfff, ik gaf toe dat het heel veel was, maar dat ik me flink wilde houden en doorzetten. Dokter onderzoeker moedigde me aan zoals ik dat bij mijn kleuters doe als ze vast zitten. "U doet het goed hoor, u bent sterk en flink!" Nou, dank je wel dokter! Ik ben lichtelijk paranoïde, maar ik hou vol! Alles voor een goed doel, het monster verwijderen.
Ondertussen krijg ik nog steeds aandacht van mijn geliefden. Het is onbetaalbaar wat er gebeurt. Ik merkte dat vóór elke kuur iets bijzonders gebeurde. Ik kreeg zoiezo veel appjes met opbeurende berichten. Bij de tweede kuur kreeg ik ineens allemaal berichten met herinneringen van mij en mijn (toenmalige) collega's op school. Dat vond ik heel leuk. Ze zullen dat vast hebben afgesproken. De andere keer kreeg ik een lijst met muziek die ze bij mij vonden passen. Van een collega/vriendin heb ik een paar sokken gekregen met allemaal klavertjes 4 op. Die heb ik nog niet aangehad. Die ga ik dragen op de dag van de operatie. Ik gooi mijn geluk steentjes in de tas en ik neem mijn beertje mee. Alles voor het goede geluk.
Ik hoop zo dat de operatie goed lukt. En dat het de medici lukt om de tumor in zijn geheel te verwijderen. Ik hoop ook dat de scan straks laat zien dat er geen uitzaaiingen zijn én dat de tumor geslonken is. Mijn gevoel zegt sterk dat het zo is. Ik heb nooit meer darmpijn gehad en mijn rechterbeen is flink aan het slinken. Hij is nog steeds wel dik, maar veel minder dik dan voorheen. Misschien is er nu ruimte ontstaan in mijn buik en komen mijn darmen niet meer in de verdrukking en kan het vocht in mijn been iets meer afgedreven worden? En misschien is de tumor zo geslonken dat de operatie minder ingewikkeld wordt?
Eerst de uitslag van de scan afwachten en dan horen van de chirurg hoe hij te werk denkt te gaan. Later na de operatie hopelijk positief nieuws.
Zoals ik met dokter onderzoeker heb afgesproken: we gaan voor het hoogst haalbare!