Operatie geslaagd!

Morgen is het precies drie weken gelden dat ik opgenomen werd in het AVL voor de operatie. Die bewuste vrijdagochtend was ik best kalm. Zoonlief was stipt op tijd dus ik hoefde niet te stressen. Ik moest er om 7.00 uur zijn. De dag ervoor heb ik iedereen laten weten dat ik een zen-dag nam en geen telefoontjes zou beantwoorden en allerlei appjes beantwoorden. De reden hiervoor was, dat ik te emotioneel zou raken door alle mooie, lieve en goedbedoelde berichten. Ik wilde mezelf afsluiten en zo kalm mogelijk zijn. Het was heel goed gelukt. Donderdagavond ging ik op tijd naar bed en ik kon goed slapen. In eerste instantie zou ik donderdagavond opgenomen worden, maar diezelfde middag kreeg ik een telefoon van het AVL dat het meer nodig was en dat ik vrijdagochtend mij moest melden. Ik probeerde het toch nog even door te zeggen dat ik het niet erg vond om donderdag te komen, want ik was al helemaal klaar voor. De telefoniste zei: "kunt u lekker nog een nachtje in uw eigen bed slapen". Nou ja, voor mij was het niet nodig. Maar ik begreep duidelijk van haar dat ze bij haar standpunt bleef: vrijdagochtend om 7.00 uur!

Vrijdagochtend waren we vroeg op; ik zou weggebracht worden door de jongelui: mijn zoon, zijn lieve vriendin en onze huisgenoot. Heel erg lief allemaal. Ik melde me bij de balie en kon meteen doorlopen naar verdieping 6. Met z'n allen gingen we erheen.  Aldaar werd ik opgehaald door een verpleegkundige en zoonlief mocht met mij meelopen om mij te helpen met installeren. Ik ging naar de kamer waar ik na het IC terecht zou komen. Zoonlief heeft mij heel goed geholpen. De koffer uitpakken. Kleren in de kast. De knuffels en alle geluksdingetjes uitgestald en als laatste mijn operatieschort aan. Oef het ging echt gebeuren!

Ik nam afscheid van mijn lieve zoon en ging op bed liggen. Om tien uur zouden ze bij me komen om te starten met de voorbereidingen. Een lief jong meisje kwam met een kalmeringsmiddel. Ik dacht ja, heel belangrijk, want dan merk ik er weinig van. Maarre......dat ding hielp niet. Toen ze mij kwamen halen vertelde ik bezorgd het meisje dat ik niks merkte van het middel. Zij stelde me gerust en zei dat het goed kwam. Ik mocht enkele spulletjes (tandpasta en tandenborstel) meenemen naar het IC. Want ik zou daar 24 uur verblijven.

In de voorbereidingskamer stonden er een heleboel mensen op mij te wachten. De verpleegkundige die een infuus moest inbrengen, degene die de ruggenprik moest geven en de jonge meid van de reguliere afdeling. Ik uitte nogmaals mijn zorgen over de niet werkende kalmeringsmiddel en mijn angst voor naalden. Maar ik moest me geen zorgen maken want het kwam allemaal goed. De ruggenprikker zei dat ik een goedje ingespoten zou krijgen die mij in hogere sferen zou brengen. Nou, dat klopte! Het infuus ging in één keer goed! Toen volgde het goedje en ik was helemaal op een andere planeet. Van de ruggenprik merkte ik niets van. Eerst werd de huid verdoofd en daarna werd de prik geplaatst. Ik zei nog tegen de ruggenprikker: geef mij maar 10 ruggen prikken en geen enkel infuus! Iedereen lachen. De sfeer was goed en men maakte veel grapjes. Toen kwam mijn chirurg, de vaatchirurg én nog een andere chirurg die ik nog niet kende. Mijn chirurg deed heel lief tegen mij en stelde mij compleet op mijn gemak. Ze vroegen of ik nog wat wilde zeggen. Natuurlijk, want dat had ik al lang voorbereid. Ik zei: ik wens u en alle andere dokters veel succes, veel wijsheid en dat de operatie mocht slagen. En ik richtte mij tot mijn chirurg en zei: dokter, er zijn een heleboel mensen die die graag willen dat ik wakker word uit de operatie! Iedereen moest lachen en zeiden: "Oooooo, u voert de druk totaal niet op, hoor! Nee we gaan ons best doen en er kijken ook een heleboel artsen uit andere landen mee, dus het komt helemaal goed! En weg was ik!!!

Zes uur later werd ik rillend wakker op het IC. Geen idee waarom ik rilde. Maar gelukkig was het van korte duur. Het IC was aangenaam. Ik was bang dat het een deprimerende ruimte zou zijn met een door apparaten omringde bed. Maar totaal niet! Het was een grote kamer en de apparaten vielen mee. Er was een constante aanloop van verpleegkundigen die vanalles met me kwamen doen. Ik had in totaal zes (!) infusen: twee in de linkerarm, twee in de rechterarm, eentje in mijn halsslagader en de ruggenprik. Er zat een katheter in, een wondvocht zak en een slang in mijn neus die naar de maag ging. Jeetje wat veel allemaal. Maar ik moet zeggen dat het gelukkig allemaal meeviel. Ergens gedurende de avond kreeg ik een zak bloed; mijn HB was laag. 

Ik was deze keer goed misselijk geworden. Ik had veel braakneigingen en moest ook braken. Maar er zat niets in, want ik was nuchter voor de operatie. Ik bleef maar braken en op een gegeven moment kreeg ik een andere morfine, want men dacht dat het door een stofje dat in de morfine zat, kwam. Ook de slang in mijn neus werd verwijderd, want dat had het ook kunnen zijn. Het hielp wel. En ik kreeg ook anti braak medicatie. Ik bleef 1 dag extra op het IC, omdat mijn bloeddruk te laag was. Uiteindelijk ging ik zondagmiddag naar de reguliere afdeling. Nog steeds heel misselijk en geen hongergevoel. Pas op deze afdeling begon ik rustig aan soepjes en zacht voedsel te eten tot het beter werd. Het lukte uiteindelijk allemaal prima.

In totaal ben ik 10 dagen gebleven in het ziekenhuis. De artsen waren heel tevreden. De operatie was succesvol. De tumor was in het geheel verwijderd; ook mijn appendix, mijn rechter ovarium en een klein stukje van mijn blaasdak. Iedereen vond dat die enorme snee die vanaf mijn maag tot mijn rechterlies loopt er netjes uitzag. Mijn rechterbeen was enorm opgezwollen alweer en werd meteen na de operatie gezwachteld. Heftig hoor, zo'n zwachtel! Het zit heel strak.

De situatie is nu zo, dat ik om de 5 dagen opnieuw gezwachteld word. Dat blijft zo tot het been genoeg geslonken is om steunkousen te kunnen dragen. Deze zal ik waarschijnlijk voor altijd moeten dragen, want het been zal voor altijd dikker dan het andere blijven.  Gisteren voor controle naar het AVL geweest en de wondvocht zak laten verwijderen. Wat een onding! In het begin had ik er geen last van, maar de laatste dagen brandde de wond heel erg. De hechtingen schuurden tegen de wond aan. Aangezien ik geen wondvocht produceerde meer kon de zak weg. Morgen, vrijdag, precies 3 weken na de operatie laat ik de katheter verwijderen. Het gebeurt via een dag opname. De katheter wordt verwijderd; ik moet veel drinken en drie keer goed plassen en dan ben ik een vrij mens! Die katheter heeft mij ook heel veel last bezorgd. Ik had last van blaaskrampen en de urinebuis was flink geïrriteerd. Bij elke beweging voelde ik dat ding. De laatste dagen gaat het beter. Ik voel niks meer. Maar gelukkig gaat het er morgen uit!