...pijn!

Ik merk dat de pijn die de sarcoom veroorzaakt heftiger wordt en frequenter. Ik heb nu elke dag (vooral in de ochtend) pijn die ook best lang aanhoudt. De dokter heeft mij geadviseerd om te lopen in verband met mijn opgezwollen been. Ik besloot van de week naar de supermark   te lopen. Ik twijfelde: zal ik naar de ene gaan die verderop is of gewoon de dichtstbijzijnde? Ik voelde mijn buik al een beetje rommelen, want ik had een beetje gegeten. Dat had ik beter niet moeten doen als ik toch van plan was om te gaan lopen. Ik had inmiddels besloten dat ik naar de dichtsbijzijnde super zou gaan. Gelukkig maar, want bij elke stap die ik  deed kreeg ik pijnscheuten. Ik was de krampen aan het wegpuffen! Ik dacht steeds: als ik de supermarkt maar haal.....dan kan ik daar even zitten en bijkomen.

Ik deed mijn boodschap en liep terug naar huis. Hetzelfde liedje weer. Ik voelde ook dat ik aandrang had dus ik versnelde mijn pas. Op de wc ging het niet makkelijk, heel veel kramp! Uiteindelijk lukt het en dan blijft de pijn nog een kwartier nasudderen. En zo gaat het elke keer. Gelijk na het eten komt de pijn en dan geeft het het gevoel dat ik aandrang heb, maar dat is niet altijd zo. Dan heb ik zoveel pijn "om niks".

Mijn zoon heeft mij zó goed door, dat ik het niet meer voor hem kan verbergen. Hij weet dat als ik heel lang op de wc blijf, dat ik waarschijnlijk weer krampen heb. Dan roept hij om de 3 minuten: "gaat het, heb je pijn?". Het liefst wil ik niet praten op zo'n moment. Maar ik had hem beloofd, sinds die ene keer dat ik op de badkamervloer ging liggen, dat ik hem altijd zou vertellen als ik pijn had.

Zo ook afgelopen donderdagavond. Toen had ik ook gegeten. R. zou vrienden ontvangen om hun zomervakantie reis te plannen. Ik verdween naar het toilet en bleef heel lang weg. Waarschijnlijk heeft hij mij ook horen kermen en puffen. Dus hij bleef net zo lang vragen hoe het ging tot ik antwoord gaf. Elke paar minuten! Hij wilde er zeker van zijn, dat ik niet flauw viel. Toen ik eindelijk uit die wc kwam, ging ik op bed liggen, want het was nog niet over. De kramp was heftig, heel heftig. R. belde zijn vrienden dat ze 10 minuten later moesten komen, omdat zijn moeder het moeilijk had. Hij kwam naast me liggen. Ik kreeg een nat washandje op mijn voorhoofd en een knuffel. Hij bleef maar tegen me praten en hij zei dat hij van me hield en dat ik altijd op hem kon rekenen. Zó lief....❤️. Uiteindelijk ging het wel weer, we gingen naar beneden en de vrienden kwamen. Het zijn schatten. Ze weten dat ik kanker heb en leven met ons mee.

Ik merk ook dat de pijn anders is dan voorheen. Tot voor kort leek het alsof mijn darm pijn deed. De kramp was rechtsonder en dan ook een beetje naar het midden toe. Maar nu lijkt die pijn meer naar  rechts te zijn verschoven en dan meer richting mijn rechterbeen. Soms als ik heel stil lig, voel ik dat de sarcoom klopt. Ik durf ook bijna niet te voelen; in mijn optiek voelt de plek veel groter dan een paar weken geleden. Ik voel de harde plek nu ook  bij mijn lies? In ieder geval precies tussen mijn buik en mijn been. Ik voel dan ook dat het naar mijn been trekt. Heel gek. Ik heb gisteren 2 paracetamols geslikt, omdat ik de pijn voelde opkomen en visite kreeg. Met het been gaat het iets beter. Ik kan mijn enkel enigszins zien en voelen. Het been is ietsjes geslonken. Ik mocht naar de fysio van de dokter, maar heb er geen werk meer van gemaakt, omdat ik binnenkort naar het AvL ga. Dan hoor ik van hen wel wat ik het beste kan doen.

Het is maar goed dat ik opgeroepen ben door het AvL.