Plons...........!!!
Het zwembad staat!! Zó heerlijk! Van de week met mijn buren van links staan kletsen over de schutting en we hadden het over het weer en dat het zo warm ging worden. Het was een goed moment om het zwembad op te zetten. Nou, zo gezegd zo gedaan. Mijn buurvrouw van rechts kwam me helpen en het was zo gepiept. Ik heb de timer gezet op 10 uur en liet hem om 23.00 uur vol lopen met warm (!) water. De volgende ochtend vóór de timer afliep ging ik kijken. Hij was nog niet helemaal vol. In totaal heeft het 13 uur geduurd voordat hij helemaal vol was. Vrijdag konden we meteen al zwemmen. Ik heb met mijn lieve naaste buren afgesproken, dat zij ook gebruik mogen maken van het bad. Zij hebben jonge kinderen en dat is voor hen altijd zo leuk. Ik lig toch niet de hele dag in dus anderen mogen er ook gebruik van maken.
Vandaag is het wárm! Nu nog 28 graden, maar mijn telefoon zegt dat het tot 31 graden zal stijgen. Dus ik ga zo weer een plons nemen. Kous eraf en in mijn bad duiken! Misschien komen straks de kinderen ook zwemmen en dan is het weer gezellig.
Het is altijd zo leuk met de buren. Gisteren ging ik op bezoek bij de buren van links en later op de dag kwamen ze bij mij zwemmen. In de avond ging ik bij hen weer pizza bakken op de bbq. We hebben tot laat in de avond zitten kletsen. Ik heb veel kunnen kletsen met de buurvrouw over mijn ziekte en mijn emoties. Zij heeft ook het één en ander meegemaakt met haar gewrichten en heupen en heeft daar nog steeds last van. Door met haar te kletsen, kom ik erachter dat het "normaal" is wat ik voel (de afkeer van medicatie, angst voor naalden) het is een gevolg van alles wat ik meemaak, een trauma. Zij heeft het ook en liep ook bij de psycholoog ervoor.
Ik heb een poos geleden mijn nicht uit Curaçao gevraagd om een souvenir voor mij aan te schaffen, zodat ik dat aan mijn chirurg kon geven. Ik heb haar gevraagd of het wel kon en of het niet gek zou zijn. Maar ze zei dat het wel oké was, geen probleem. Ik vond het eerlijk gezegd wel heel spannend, want ik wist niet of hij dat ging waarderen. Ik wilde hem laten weten hoe dankbaar ik en mijn familie zijn, dat hij zulk goed werk heeft verricht. Ik heb er een brief erbij gedaan en heb het afgegeven bij de balie. Ik heb vandaag gecheckt of hij het ontvangen heeft. De telefoniste van zijn afdeling wist het niet met zekerheid te vertellen, omdat zij er toen zelf niet was, maar ze verzekerde mij dat hij het wel zou hebben ontvangen. In het onderwijs is het redelijk gewoon dat je van ouders of leerlingen een blijk van waardering krijgt, meestal aan het einde van een schooljaar. Ik vind het altijd leuk, maar ik weet niet of dat in de zorg ook gebeurt. Soms zegt mijn hart dat ik iets moet doen en dan doe ik het. Meestal pakt het goed uit!