Post-chemo en operatie-scan no. 1 .............

Woensdag was het zover............ Ik heb me weken lang opgevreten voor de eerste scan na de chemo en operatie. Eindelijk was het moment daar. Ik was bloednerveus, maar vastberaden me over te geven aan alles wat er komen ging. Wie weet had ik weer geluk en was er weinig aan de hand. Helaas.......

Eindelijk staat er duidelijk in mijn dossier dat mevrouw moeilijk te prikken is en dat ze voor het aanbrengen van infusen naar de dagbehandeling moet. Dus om 8.15 meldde ik me keurig aan bij de afdeling dagbehandeling. Zoonlief ging met mij mee wat op zich een hele prestatie is, gezien zijn angst voor brakende mensen. Als er mensen zouden moeten braken, dan is het daar wel op die afdeling waar iedereen aan het infuus misselijk ligt te zijn.  De jonge knaap bij de balie was er weer en  zag er een stuk uitgeruster uit! Hij meldde me aan en ik mocht plaats nemen in de wachtkamer.

Ik had een drukke ochtend met verschillende afspraken. Eerst naar de dagbehandeling om het infuus aan te brengen, daarna naar het laboratorium om bloed te prikken, daarna naar de verpleegkundige, later de afdeling nucleaire  geneeskunde en als laatste  afdeling radiologie. Gelukkig weet ik uit ervaring dat het redelijk vaak toch anders kan lopen dan volgens de oorspronkelijke planning. Geeft niet, ik ben geduldig en ik pas me snel aan. Op de afdeling dagbehandeling werd ik ontvangen door een verpleegster, ze was er helemaal klaar voor. Ik nog niet! Ik durfde niet meer te vragen naar ene Niels wiens naam ik door had gekregen van de mevrouw die mij de steunkous aan had gemeten. Hij scheen een uitstekende prikker te zijn. Maar goed ik moest het nu met de verpleegster doen. 

Zoonlief deed heel erg zijn best om me af te leiden en moed in te spreken. Maar ja, ik wist wat mij te wachten stond. En ik had het niet mis! Heel even kreeg ik een warmte doek op mijn linker pols. Ik wist al hoe laat het was, het ging pijn doen! Bij de pols doet het altijd pijn. Ik vertelde dat ik ook bloed moest prikken en de verpleegster kwam met het briljante idee om meteen bloed te tappen uit het infuus, zodat ik niet meer geprikt hoefde te worden. Geweldig; ik hou van mensen die meedenken en meevoelen. De verpleegster prikte, maar er gebeurde niets, het bloed liep niet. Ze duwde de naald dieper en bewoog heen en weer met dat rotding. De tranen liepen over mijn wangen en ik pufte de pijn weg. Het deed zeer! Ze riep een andere verpleegster, want ze wist niet of het er weer uit moest of dat ze het toch dieper moest inbrengen. Wat een nachtmerrie! Eindelijk kwam er wat bloed uit dus het zat goed, maar het volgende probleem: het bloed stroomde niet snel genoeg. Er moesten 2 buisjes gevuld worden; dat lukte maar net. Ze zei: "nou daar moeten ze het maar mee doen!"

He he, het was gedaan, ik kon gaan. We gingen ons aanmelden voor de consult met de verpleegkundige, maar daar veranderde ook het één en ander. Haar consult liep gelijk met de afspraak op de nucleaire geneeskunde. Na even heen en weer  bellen, mocht ik meteen doorlopen naar de nucleaire geneeskunde en pas na de scans naar de verpleegkundige komen. Prima, ook goed!

Precies op tijd werd ik gehaald. Zoonlief ging op de gang zitten werken op zijn laptop. Alle voorbereidingen werden getroffen. De verpleegster was redelijk "streng". In ieder geval hield ze zich strak aan het protocol. Bij deze test moest ik namelijk doodstil liggen en echt niet bewegen. Ze vroeg of ik er echt klaar voor was, want ik had mijn headphones en mijn telefoon bij me voor muziek. Tegenwoordig heb ik een afspeellijst op spotify die ik AVL heb genoemd; een lijst met vrolijke, snelle, muziek (want van langzame nummers word ik verdrietig) speciaal voor als ik in het ziekenhuis moet zijn. 

Ik moest echt alles gereed hebben, voordat ze het vloeistof ging inspuiten. Ik vroeg nog hoe het moest als ik moest plassen, want door het drinken van 1 liter water vooraf moest ik enorm veel plassen.  Ze zei: "liever niet, u moet minstens 30 minuten stil liggen, maar als het echt niet gaat, dan moet het maar." Het inspuiten van het goedje ging ook moeizaam en het deed alweer pijn. De verpleegster masseerde mijn onderarm bij het bloedvat om het een beetje te kalmeren én om te zorgen dat het spul door mijn ader stroomde. 

Ik lag daar in de donkere kamer naar muziek te luisteren en voelde dat ik moest plassen........ ik kon hem echt niet ophouden. (volgende keer trek ik  een luier aan of zo!) Ik lag pas 10 minuten! Ik belde en een verpleegster kwam. Ik vertelde dat ik moest plassen. Ze was eigenlijk niet zo blij. "Nu al?, maar 30 minuten zijn nog niet voorbij! Nou, als u echt moet, dan gaat u maar." Ik liep heel rustig naar de wc om zo weinig mogelijk energie te verbruiken. Ik wilde absoluut niet die test opnieuw doen. Maar wat denk je? Na ongeveer 20 minuten moest ik wéér dringend naar het toilet. Ik ben gewoon de kamer uit geslopen, hopende dat niemand me zou zien. Ik heb m'n ding gedaan en ging weer op bed liggen. Later, toen ik werd opgehaald door een broeder, vroeg ik of ik weer naar de wc kon. Stel je voor dat ik moest plassen terwijl ik in die tunnel lag! 

Op naar de afdeling radiologie! Hier kreeg ik het contrastvloeistof toegediend. Gatverdarrie, het ging weer mis. Want hier was het het apparaat dat het vloeistof naar binnen pompte. Dus ik had al de bibbers, omdat dat met een zekere snelheid gebeurde en dat zou dan weer pijn gaan doen. Gelukkig was de broeder op de hoogte van mijn probleem en was hij heel lief en meelevend. Normaal koppelen ze het infuus aan het apparaat en verdwijnen ze achter de deur. Maar nu bleef de broeder bij mij tijdens het toedienen, zodat hij mijn onderarm kon masseren. En hij had de snelheid van het apparaat verlaagd. Hij kon hem niet veel lager zetten, omdat dit dan van invloed zou zijn op de scan. Het brandde enorm en deed echt pijn. Maar gelukkig was het voor een paar tellen.  Jeetje mina, wat een beproeving allemaal. En dit om de drie maanden!!!!

Het gesprek met de verpleegkundige ging goed. Ik had alles wat ik voelde en de vragen  op papier genoteerd en ik somde alles achter mekaar op en zij typte driftig door! Ze checkte mijn littekens nog (alles zag er mooi uit) en ik was klaar om te gaan. Ze vroeg mij of ik volgende week een persoonlijk gesprek wilde of een telefonisch  gesprek. Ik gaf de voorkeur aan een persoonlijk gesprek, want dan ging ze mij ook beelden laten zien van de scans.