Sleepless in Almere.........

Ik had het plan om een vrolijke blog te schrijven deze keer, omdat ik een paar leuke dingen heb meegemaakt de afgelopen dagen, maar het gaat niet zo goed lukken. Ik ben vandaag weer wakker geworden met een depri gevoel. Onvoorstelbaar! Om te beginnen heb ik bijna niet geslapen afgelopen nacht. Ik was op tijd naar boven gegaan, maar kon totaal niet niet in slaap vallen. Ik was weer tot in de vroege ochtend wakker. Omdat ik toch niet kon slapen, twijfelde of ik wel moest kijken of mijn uitslag al in "Mijn AVL" stond, maar deed het uiteindelijk toch. Geen wijze beslissing. Overdag wilde ik het bewust niet doen, omdat ik op bezoek ging bij een lieve vriendin en ik wilde niet dat dat mijn stemming zou beïnvloeden. Enfin, ik moest het toch een keer weten dus of het nou nu was of woensdag.......... Ik opende de app en voilà daar stond het al. Wat waren ze toch rap! Ik las het door. Ik zag mijns inziens geen gekke dingen. Heel veel termen en medische vaktaal wat ik niet snap. Het belangrijkste woord in dit hele verhaal was "METASTASEN" (uitzaaiingen), dat is het woord wat ik in mijn hoofd heb geprent! Ik bleef speuren tot ik hem vond. En daar stond het onder het kopje "Oncologische bevindingen"

-Metastasen: geen aanwijzingen voor metastasen op afstand.

Dat is wat ik wilde weten! Zo te zien geen waarneembare uitzaaiingen. Fieuwwww.......Je zou denken: oké, je hebt het gelezen, telefoon wegleggen, ogen dicht en slapen. Maar zo werkt het niet. Ik had nog steeds veel vragen over de rest van de uitslag en over de operatie. Elke keer schiet er toch iets te binnen wat ik vergeten was te vragen. Soms stellen mensen mij in een gesprek vragen over het één en ander en dan denk ik: o, dat had ik kunnen vragen aan de dokter! Vragen, veel vragen.........Dan gaat het hele verhaal weer van voor af aan. Waarom, waarom, waarom? Waarom ik? Waarom gebeurt dit mij nou? Waarom moet ik al die beproevingen ondergaan? Kan ik het wel volhouden? Waar en hoe gaat dit eindigen? Zal ik ooit wel in staat zijn om te vergeten dat ik kanker heb/had en om oprecht 100% procent te genieten zonder mezelf in de weg te staan?

Het lijkt erop dat ik steeds op de rem trap, dat ik van mezelf niet vrolijk mag zijn of uitbundig mag doen en helemaal los gaan. Er zit diep van binnen toch een soort reserve. Ik geniet wel van de dingen en de momenten, maar ik kan het niet vasthouden. Het ontglipt me. Ik wil gewoon zorgeloos willen genieten van alles om me heen. Dat kankergevoel wil ik niet meer hebben. Het lijkt alsof ik mezelf afstraf. Waarom dan? Want alles verloopt voorspoedig, het lichaam heelt, ik kan steeds meer doen, de uitslagen tot nu toe waren prima. Dus je zou denken teer maar daarop, hou je daaraan vast. Maar zo werkt het niet in mijn brein. Ik maak me zorgen of ik ooit wel weer het oude kan worden (eigenlijk weet ik het antwoord al: nee dus!) of ik mijn werk wel goed zal kunnen uitvoeren, met net zoveel plezier als voorheen. Zou ik me kunnen concentreren, ga ik het trekken als het erg druk wordt? Zal ik in staat zijn om juist met mijn emoties om te gaan? (je hebt regelmatig te maken met emotionele situaties in het onderwijs) Ik ben nu emotioneel een wrak; het huilen staat mij altijd nader dan het lachen. Als ik een dode vlieg zie, moet ik al huilen! 

Het lichaam gaat vooruit, maar de geest lijkt achteruit te gaan. Ik probeer mezelf altijd in de plooi te houden. Voor wie dan? Voor mijn omgeving. Mensen zien dat ik vooruit ga en er goed uitzie. Ze vinden mijn haar mooi, mijn kleren leuk, maar dat is fake! Wat ze niet zien is, dat ik regelmatig onder de douche sta te snikken en te huilen (het is de enige plek in huis waar ik me volledig kan laten gaan). Ik hou me groot voor de kids thuis. Zij zijn druk bezig met hun eigen zaken. Hun leven gaat door. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken om mij; dat zij verdrietig worden omdat ík verdrietig ben. Ik hou me flink voor de buren. We doen heel veel leuke dingen samen; ik krijg veel aandacht van hen dus het "past" niet dat ik me verdrietig voel. Het gaat immers goed? Ik hou me groot tegenover mijn allerliefste collega-vriendinnen die mij zo goed door deze kankershit trekken. Ik doe vrolijk als mijn familie me belt vanuit Curaçao, omdat ik bang ben om als aanstellerig over te komen; waarom huil je als alles toch zo goed gaat?  Niet dat iemand mij ooit dat gevoel heeft gegeven; ik vul het zelf in. Het liefst zou ik heel hard willen schreeuwen, huilen en mijn verdriet de vrije loop laten. Het moet eruit. Het zit letterlijk als een brok in mijn keel. Maar hoe? Wanneer? En bij wie? Hoofdpijn krijg ik ervan, die opgekropte gevoelens. Het is duidelijk dat ik hulp nodig heb en dat ga ik maandag regelen. Mijn verpleegkundige vertelde mij dat ik via mijn huisarts een psycholoog kon regelen, want het AvL heeft geen psycholoog die verbonden is aan het ziekenhuis, (jammer) maar een maatschappelijk werker. Ik denk dat ik meer dan dat nodig heb. 

De verveling slaat ook toe. Lezen, muziek beluisteren of puzzels van 1000 stukjes maken helpt niet meer. Ik geloof dat als ik mijn werk weer oppak, onder andere mensen en de kinderen kom, dat ik me beter zal voelen. Ik denk vooral de kinderen; ik heb ze zó gemist. Mijn lieve kleuters! Thuisblijven sucks! Huishoudelijk werk en koken; I hate it!! Alleen rommelen in de tuin is fijn, maar op een gegeven moment is de tuin ook klaar; dan valt er niets meer te doen erin.

Ik heb afgesproken met mijn directrice dat ik de startvergadering zal bijwonen en de dag erna een bijeenkomst over traumasensitief les geven. Even een paar uurtjes; mijn hersenen dwingen om met wat anders bezig te zijn. Ik heb het re-integreren met mijn fysiotherapeut en de verpleegkundige besproken. Ze gaven mij het advies om rustig aan te starten: niet meer dan 2 uurtjes per dag als het zo ver is en steeds meer uitbouwen. Meestal ben ik eigenzinnig en trek ik mijn eigen plannen, maar aan dit advies ga ik me houden. Dit plan moet ik nog met mijn directrice bespreken. Van haar krijg ik alle ruimte en ze is heel begripvol. 

De komende weken ga ik aan mezelf (proberen) te werken. Ik wil ook zó graag naar Curaçao, naar mijn moeder en mijn tante. Ik voel dat als ik daar heen ga ik me kan opladen met nieuwe energie. Misschien dat ik daar in staat zal zijn om voor even te vergeten dat ik kankerpatiënt ben.

Terwijl ik druk aan het typen ben, wordt er op de bel gedrukt: het is mijn lieve buurmeisje. Zij is aan het schilderen geslagen samen met haar moeder en ze heeft een schilderij van mij gemaakt. Dat kwam ze even brengen. Zó leuk! Er kwam meteen een brede glimlach op mijn gezicht. Ik heb haar beloofd dat het een mooi plekje krijgt in mijn huis. Dit lief meisje met haar schilderij heeft ervoor gezorgd dat het met mijn zondag toch nog goed komt!