Psychosociale oncologie.....

Terug in Nederland betekent ook terug naar huisje, boompje, beestje, afspraken en werk. Vóór ik op vakantie ging, had ik een afspraak gemaakt bij de maatschappelijk werker van het AvL. Ik vond het tijd om hulp te zoeken, omdat ik regelmatig last had van stemmingswisselingen. Ik was bang dat ik er niet zelf uit kon komen. Inmiddels ben ik er al twee keer geweest. Ik moet zeggen dat het me heel goed heeft gedaan. Ik had de dame die ik kort na de diagnose ook toegewezen had gekregen. Ik ging één keer op consult, maar vond dat ik mijn zaakjes goed voor mekaar had met alle lieve hulp van iedereen om me heen. Ik had toen voorgesteld om te wachten met de afspraken tot na de operatie om te kijken hoe ik me zou voelen en of ik dan wel meer hulp nodig zou hebben. En ja hoor! 

Ik voelde me redelijk gespannen, want ik wist dat ik zou gaan huilen. Ik was net een ballon die op knappen stond. Bij de eerste vraag: “hoe gaat het”? ging ik al. Ik vertelde waarom ik er was en waarom ik dacht hulp nodig te hebben. Ik heb flink gesnikt en gesnotterd en raakte een flinke last kwijt.

Al die tijd, sinds de diagnose, heb ik me flink gehouden. Zelfs de artsen vonden dat ik sterk en kalm overkwam en dat ik goed met de situatie wist om te gaan. Ik weet nog hoe de internist die mij het slechte nieuws bracht onder de indruk was van hoe volwassen en rustig ik het nieuws incasseerde. Dit hoorde ik later nog heel vaak van de mensen om me heen. Dit was slechts schijn. Van binnen ging ik kapot. Maar ik had blijkbaar een soort mechanisme in mij om mijn gevoelens tijdelijk uit te schakelen en de controle over mezelf te behouden. Natuurlijk heb ik regelmatig momenten gehad, waarbij ik in huilen uitbarstte en wanhopig was. Maar ik was dan meestal alleen. Ik heb minder laten zien dan wat er werkelijk in mij zat. Ik wilde niet hysterisch overkomen, terwijl ik vaak genoeg de neiging had om heel hard te schreeuwen en te vloeken. Ik wilde niet als een huilebalk overkomen, omdat ik op de eerste plaats mijn zoon wilde beschermen. Ook de mensen die zich steeds om mij heen bewogen, wilde ik in bescherming nemen. Ze deden immers zó hun best om voor mij te zorgen en om mij te troosten. Ik wilde niet zwak overkomen, want men was zo gewend aan die sterke, zelfstandige en zelfredzame Norinda. Ik wilde laten zien dat ik zelfs onder moeilijke omstandigheden de controle had en nog steeds sterk was. Ik wilde er niet ziek uitzien dus ik schonk veel aandacht aan mijn uiterlijk (gelukkig had ik mijn wenkies, mijn wimpers en mijn kleur nog), zodat ik nog een beetje kon shinen. Allemaal schijn, uiterlijk vertoon en bedrog. 

Ik besefte pas dat ik in moeilijkheden was toen ik regelmatig zo van het ene moment op het andere zwaarmoedig kon worden om onverklaarbare redenen. Ik voelde dat er iets in mij zat wat eruit moest, maar dat ik niet zelf uit kon krijgen. Iets wat ik maandenlang heb onderdrukt. Ik snapte mezelf niet. Waarom dat verdriet als alles tot nu toe een succes is geweest? Theoretisch gezien was er geen reden om in zak en as te zitten. Alle uitslagen waren goed, de operatie was gelukt, het herstel ging als een speer. Maar waarom lukte het mij niet om van dat gevoel af te komen?

Ik ben ook regelmatig bang (geweest) om (emotioneel) afhankelijk te zijn geworden van de mensen om me heen en van de artsen en verpleegkundigen. Ik word heel benauwd van het idee dat ik straks “vrij gelaten” word en niet meer zo nauwkeurig in de gaten word gehouden. Ofschoon al die onderzoeken mij enorm tegenstaan. Heel paradoxaal, want het is juist een heel goed teken als je niet meer voor controle moet, maar toch vind ik het een eng idee om niet meer te hoeven. Ik ben ook heel bang dat mijn arts bijvoorbeeld besluit om ergens anders te gaan werken of zo. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik een tijdje vooruit kan; hij kent mij en mijn medische historie. Ik wil niet dat ik overgedragen word aan de zorg van iemand anders. Dat zijn van die dingen waar ik soms mee worstel. Ik heb dit met een vriendin en lotgenoot besproken en verteld dat ik het een heel gekke gedachte van mezelf vind. En zij vertelde mij dat het helemaal niet zo gek is, want zij heeft hetzelfde gehad. Zij was ook bang om losgelaten te worden en zij was ook bijna in paniek toen haar arts ergens anders ging werken. 

De maatschappelijk werker heeft mij heel duidelijk op papier laten zien hoe zoiets ingrijpends als kanker verloopt. Ik was opgelucht. Ik dacht: zie je wel, het ligt niet alleen aan mij, het is iets normaals waar de meeste lotgenoten doorheen gaan. Het is zó gewoon, dat er een grafiek voor bedacht is! Dus er is hoop! Ik moet zeggen dat, sinds ik op consult ben geweest, ik me emotioneel goed voel. Ik word begrepen, ik voel erkenning en ik raak mijn ei kwijt.