Reportage

Ik voel me al een paar dagen best goed. De stemming is stabiel. Ik ben naar school geweest om “koffie” te drinken en de kids te zien. Heerlijk was dat. Ik ben ook naar de startvergadering geweest van mijn begeleidingsbureau Almeertaal. Het voelde goed om weer onder onderwijsmensen te zijn en te praten over het vak. Het alleen thuis zitten en niet bezig zijn met je beroep stompt je af. 

Vorige week ben ik met P-tje en Hen. gaan dineren bij het Van der Valk. Zo heerlijk; we hebben heel veel gekletst over van alles en nog wat. Bij deze twee mensen voel ik me zó prettig altijd. Met Hen. had ik al vanaf het begin op school een goede klik. En ook privé kunnen we het goed met elkaar vinden. P-tje is er later bij gekomen. Nu is P-tje een ware vriendin geworden die mij door dik en dun steunt. Ik blijf het zeggen: dat wat zij voor mij heeft gedaan vanaf de diagnose tot de operatie. Ze was onvoorwaardelijk trouw. Ze verdient een OSCAR! Met z’n drieën gaan we regelmatig wat gezelligs doen, meestal gewoon lekker zitten eten en bijkletsen.

Zo heb ik heel veel van die lieve, voormalige collega’s met wie ik het goed kan vinden. Deze mensen hebben mijn leven hier in Nederland verrijkt. 

Afgelopen zaterdag is de fotografe bij mij thuis geweest om foto’s te maken voor de magazine “Antoni”, het ziekenhuisblad. Ze zou om half 11 komen, maar ik vergistte mij in de tijd. Ik dacht half 10 dus zat al om kwart over 9 met mijn goede gedrag te wachten. Gelukkig was ik te vroeg en niet te laat!

De fotografe maakt vaker fotoreportages voor het ziekenhuis. Een hele lieve, jonge dame. Vooraf hebben we even gekletst; pffffff….. zij had 4 jaar geleden ook kanker: borstkanker! Jemig het blijft ook niemand bespaard! We hebben even daarover gekletst en dat brak het ijs. Niet dat ik me nerveus voelde, maar het gesprek liet mij me goed op mijn gemak voelen. Ik heb van te voren mijn best gedaan met leuke kleding en make-up. Ik was wel tevreden. Niks geks, gewoon mezelf; dat werkt altijd het beste.

Ze maakte best wel veel foto’s. Binnenshuis, buitenshuis en ook in de buurt. Na afloop heb ik haar naar het station gebracht, want ze was met de trein en liep dat hele stuk van het station naar mijn huis. Vooruit, zo’n aardige persoon breng ik wel even naar het station.

Maandag was het de beurt voor de journaliste. Zij kwam om 14.00 uur. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik rond tien voor twee wel een beetje vlinders in mijn buik begon te voelen. Eigenlijk was ik vooral bang om emotioneel te worden. Ik zei de hele tijd tegen mezelf: “denk erom, zij is níet de psycholoog, maar een verslaggever!!” Gelukkig ging het goed. Ik heb me flink gehouden. Zij was ook heel lief en heel kundig. Het gesprek werd opgenomen, zodat ze alle aandacht aan mij kon besteden. Ze vroeg mij om te vertellen hoe het allemaal begon…..Nou, dan zit je bij mij wel goed hoor, ik brandde helemaal los. Zij hoefde amper wat te vragen. Ik heb mijn verhaal chronologisch verteld. Zij was tevreden. Ik ook! Ik heb ook van tevoren in het blad gekeken wat voor vragen ik kon verwachten en maakt wat aantekeningen over sarcomen. Ik wilde geen onjuiste informatie geven. Maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Mijn chirurg gaat het medische gedeelte aanvullen. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. 

Wil je geloven dat toen de journaliste weg was, ik weer in tranen uitbarstte? Opgekropte emoties I guess…..

Ik ben gelukkig gebeld door de maatschappelijk werker van het AvL  voor een afspraak. Psychologen zijn voor zware gevallen en daar ben ik nog niet. We beginnen bij haar en zij gaat oordelen of er zwaarder geschut ingezet dient te worden.