......stemming: opgewekt!.....

Al twee weken zit ik in een "happy mood" . Het is onvoorstelbaar hoe het brein en de emoties werken. De ene keer zit je in zak en as en de andere keer hoor je relatief goed nieuws en dan kan je voor een lange tijd op teren en voel je je gewoon goed. Mijn zoon merkte laatst op: "Mam, ik vergeet regelmatig dat je kanker hebt, je doet zo gewoon." Dat klopt ook. Ik durfde de afgelopen weken mezelf weer te zijn: vrolijke muziek draaien, dansen en gewoon hartelijk lachen als het moest. Ik heb gefietst met mooi weer en was op de bonnefooi langs gegaan bij N. in  Almere Haven.  Dat was heel leuk. We hebben lekker gekletst en haar man heeft een heerlijke lunch klaargemaakt, die we smakelijk op smikkelden! 

Nou, één emotioneel momentje had ik toch wel bij de psycholoog. Ik kreeg het aangeboden tijdens mijn eerste afspraak in het AvL en heb het geaccepteerd, want ik kon wel een luisterend oor gebruiken van een professioneel. Het was een goede afspraak, niet dramatisch of zo. Ik had de emoties redelijk onder controle, maar elke keer als ik het over mijn zoon had of mijn dierbaren of werk brak ik. Heel gek, want als het over mijzelf ging, kon ik er heel nuchter over praten, maar het idee dat ik anderen zou moeten achterlaten in the worst case scenario, benauwde me steeds. De  psycholoog heeft niet veel vragen gesteld, maar dat kwam door mij; ik ben nogal een kletskous dus ik nam zelf het initiatief. En terwijl ik zo aan het praten was, dacht ik: hmmm, eigenlijk heb ik mijn zaakjes toch goed voor mekaar. Dus vroeg de psycholoog op een gegeven moment: "wat is uw hulpvraag eigenlijk?, waar zit u het meest mee?"  En toen zei ik dat ik besefte dat ik het allemaal best goed op een rijtje had en dat het qua emoties meestal goed ging. Dat ik een uitgebreid vangnet heb, veel aandacht en veel contact. Dat ik zelfs mijn wensen voor mijn overlijden heb vastgelegd. Maar dat ik haar toch wel achter de hand wil houden, want ik weet niet hoe ik zal reageren op de chemo en straks na de operatie; stel dat ik slecht nieuws zou krijgen over het niet lukken van de operatie of de gevolgen ervan. Je weet maar nooit. Nu lijkt het niet of ik ziek ben; je ziet niets aan de buitenkant, ik lijd geen pijn of zo (die onderdruk ik met pijnstillers) en ik ben nog mobiel. Dus dat zorgt ervoor dat ik mentaal het kan dragen. Maar stel je nou voor dat ik helemaal in de kreukels zou liggen ten gevolge van de chemo en het helemaal niet meer zie zitten of zo, dan heb ik wel iemand nodig om mij overeind te helpen! Dus had ik afgesproken dat ik haar zou inschakelen als ik het nodig vond.

Ik heb eindelijk een afspraak kunnen regelen met een oncologisch fysiotherapeut. Mijn rechterbeen wordt steeds dikker en dikker. Soms vind ik het best wel eng. De ene keer is het dijbeen heel erg dik en strak, de andere keer staat mijn kuit op barsten en weer een andere keer zakt het naar mijn voet. Lopen en fietsen helpt niet meer. Met het been omhoog geeft maar kort verlichting, maar het been blijft dik. Soms voelt het warm aan en tintelt en jeukt het. Gelukkig doet het geen pijn, behalve als ik hard druk op bepaalde plekken. Enfin, ik had de onderzoeker gevraagd of ik voor oedeemtherapie mocht gaan en dat mocht. Het duurt wel even; de eerste afspraak heb ik pas de 21ste maart. 

Van de week moest ik op de valreep nog een  punctie doen. Afgelopen dinsdag werd ik besproken in het disciplinaire team en zou ik woensdag horen of ik ingeloot was. Maar ik kreeg dinsdag een telefoon van de onderzoeker of ik woensdag nog langs de afdeling radiologie kon gaan voor een echo en een kleine punctie. De moed zakte me in de schoenen! Mijn lymfeklieren in de buik waren heel groot en ze wilden uitsluiten dat er  enige activiteit in zat. OMG, daar gaan we weer: weer een naald in mijn buik. Maar dokter onderzoeker had mij beloofd dat het om een pijnloze ienie mienie punctie ging met een super dunne naald. Als ik dit had gedaan dan zou hij mij donderdag bellen met de uitslag over de loting. 

De punctie ging goed. Ik was ruim op tijd aanwezig. R. had mij gebracht. Ik voelde me redelijk rustig. Ik was compleet vergeten te vragen of er een infuus in moest. Bang was ik niet zo meer, want ik wist nu dat ze ook door middel van een echo een goede ader konden vinden. Maar, gelukkig was het allemaal niet nodig. De dokter maakte eerst een echo en vond dat de klieren nog steeds heel groot waren dus moest hij de punctie uitvoeren. Oei oei oei.... gelukkig was de naald zo dun dat ik niet voelde hoe het mijn huid binnendrong, maar wel toen hij zijn bestemming bereikte: de klieren. Maar dat was van korte duur. ik pufte het weg alsof ik bevallen moest! Ziezo, ik was klaar, nu écht klaar! Ze vonden me flink en dat dat ik het goed deed. Dat vond ik van mezelf ook! Later die middag kwam P-tje me ophalen. Ik verkeerde in een heel andere stemming dan de laatste keer toen ze me ophaalde.

Donderdag werd ik gebeld. Ik was op school, want ik ging de kids en de collega's groeten. Ik liep naar de gymzaal waar het rustig was om te horen wat dokter onderzoeker te vertellen had. Nou, hij had goed nieuws: de biopt was goed; geen gekke dingen en ik was ingeloot voor chemo vooraf! Goed nieuws, want dat was wat ik wilde: chemo vooraf aan de operatie om uitzaaiingen te voorkomen. Ik bedankte de dokter en hij mij. Dat ik bereid was om mee te doen met het onderzoek en dat ik zo flexibel was en dat ik alles kranig heb doorstaan! Ik vertelde hem dat ik blij was tussen aanhalingstekens. Niet dat ik zó graag chemo wil, maar dat dat enig perspectief biedt in deze ellende. We gaan voor het hoogst haalbare. "Zo is het!" zei dokter onderzoeker.