Stroomstoring kurenkamer

Vrijdag 2  september, s'morgens is het weer tijd voor de lotgenootjes. Voor het eerst is het gelukt om met zijn alle bij elkaar te komen. Ik besluit niet te lang te gaan, voor de middag staat weer een chemo op de planning, maar het is fijn elkaar weer even te spreken en dingen te delen. Na een uurtje neem ik afscheid en geef de meiden allemaal een klein kadotje. Ons haar begint tijdens deze kuur weer iets te groeien en ik dacht, dat moet ik iets mee, dus heb ik  gelukspoppetjes laten maken, met jawel, dezelfde haren als dat de meeste van ons op het moment hebben, namelijk: kuikenhaar.  

Smiddags is het tijd voor de chemo, eigenlijk merk ik al dat afspreken én een chemo alweer te veel energie is, maar ik vond het te leuk om deze afspraak over te slaan. Omdat het de 5e paclitaxel kuur is mag ik de anti allergie medicijn overslaan. Dat scheelt.

Zodra ik klaar ben met de kuur word ik afgekoppeld, wanneer er een aantal harde klappen volgen in de gangen van het ziekenhuis. Alle deuren vallen dicht. En pas nu besef ik me, hoeveel deuren een ziekenhuis heeft, zeker daar op afdeling oncologie. De verpleging van  de kurenkamer zegt heel nonchalant dat het vast weer een brandoefening is, die hadden ze van de week ook al gehad. Maar ik regeer snel en zeg dat het meer op een stroomstoring lijkt. 

Ik vraag of de verpleging niet moet helpen met reanimatie voor de mensen aan de beademing, maar ze vertelde me dat deze afdelingen als eerste stroom krijgen, waarna de overige afdelingen middels noodstroom voorzien worden. Het duurt inderdaad niet lang  voor de kurenkamer weer voorzien is van stroom, de gangen blijven echter nog een kwartiertje donker. 

Ik app mijn moeder, ze is er niet, maar ze zou me halen na de chemo. Ik vraag me af of ze vast zit in de lift. Maar ze appt terug dat alle stoplichten niet werken en dat ze er bijna is. Niet alleen een stroring in het ziekenhuis bedenk ik me. Even later blijkt er een grote brand te woeden in een centrale Dronte. Dit verklaard een hoop.

De week gaat voorbij en ik had gehoopt me wat fitter te voelen nu ik geen anti allergie medicijnen meer hoef voorafgaand aan de kuur, maar helaas. Ik slaap veel en kan niks anders dan er aan toegeven. Ik zit de week uit tot de 6e kuur, op 9 september, waarna ik bijna het hele weekend slaap.

Ik heb nu 10 kuren gehad, 6 van deze chemo, dus nog 6 te gaan, de chemo's gaan zich stapelen. Het is uitzitten, want voornamelijk ben ik moe moe en nog eens moe en ik heb een chemobrein waar je U tegen zegt. Maar ik besef me ook dat het voor een goed doel is, ik ga door zolang mijn lijf het nog aankan! Het eins is in zicht!

Aankomende week, een drukke week, met 6 belangrijke ziekenhuis afspraken. We duimen dat alles weer goed is. Lets go!