taboe

Kanker is een beladen woord, een beladen onderwerp. Het woord wordt zorgvuldig gemeden. Er wordt ermee gescholden. Ik merk dat mensen het woord fluisteren als het in een zin voorkomt. We doen niet ongemakkelijk als iemand vertelt dat ie griep, longontsteking of corona heeft. Maar kanker is toch wat moeilijker te benoemen. Wel, ik heb KANKER!!!  Ik heb er niet voor gekozen. Het is niet eigen schuld, dikke bult.  Het is me overkomen. Zomaar. Ik heb een ziekte en de ziekte heet KANKER! Ik heb mezelf beloofd dat ik het uit de taboesfeer ga halen. In ieder geval in mijn vriendenkring en mijn familie. Nu dat ik kanker heb, hoor ik steeds meer van mensen (o.a uit mijn familie) die dat ook hadden . Waarom heb ik dit nou niet geweten? De dokter vraagt mij of kanker in mijn familie voorkomt, maar hoe kan ik het weten als niemand erover praat? Wel, ik praat er wel over. Iedereen mag mij vragen stellen en het onderwerp aansnijden en mij vragen hoe ik me voel. Ik ervaar regelmatig dat men tegen mij zegt, dat ze niet weten wat te zeggen. Misshien is men bang dat ik spontaan in huilen uitbarst. Ik begrijp het wel. Het is ook zo moeilijk en je weet niet of de persoon het gaat overleven. Volgens mij is kanker bijna onlosmakelijk van de dood. En dat gaat toch vaak door mensen hun hoofd. Ik krijg heel, heel veel appjes en deze zin komt regelmatig voorbij: "als je niet erover wil praten, is het ook goed hoor". Maar ik wil juist erover praten. Praten helpt bij mij.