"Wat zie je er goed uit..!!!!"
Dat is een kreet die ik tegenwoordig regelmatig hoor als ik bekenden tegenkom. Gisteren ook al in de supermarkt. Ik kwam een buurvrouw tegen en zij vroeg mij hoe het ging. Ik vertelde haar zo hoe het ging naar omstandigheden en ze riep: “Maar je ziet er goed uit, echt waar!” Alsof zij mij moest overtuigen dat ik er echt goed uit zag. Ik moet zeggen dat ik ook ik vind, dat ik er goed uitzie. En zeker als ik een beetje mijn best doe met make-up en leuke kleren. De pruik heb ik nooit meer op gehad; hooguit een keer of drie! Ik vond het zó niet lekker zitten! En ook de mutsjes heb ik maar weinig gedragen. Er is mij in dit proces een hoop bespaard gebleven, waar ik echt dankbaar voor ben. Ik was mijn wenkbrauwen en wimpers niet helemaal kwijt. Ze waren alleen wat uitgedund. En ik heb ook niet een grijsgele, bleke gloed gekregen wat ik vaak zie bij kankerpatiënten (ook bij mensen met een donkere huidskleur) als ze chemo krijgen. En mijn haren, mijn haren groeien alsof ik ze met pokon behandel! Het gaat echt heel erg snel. Ik hoorde sinds ik kaal ging van iedereen, dat dat hoofdje mij wel goed stond. Hij was wel echt glimmend kaal hé! Zelf vind ik het nu met die donshaartjes het leukst. En nog steeds geen krullen, he. Ik ben erg benieuwd!
Afgelopen vrijdag heb ik 2 maal een compliment gekregen voor hoe ik eruit zag. We hoeven niet bescheiden te zijn als we een compliment krijgen over onze uiterlijk. Gewoon luidkeels toegeven dat je ook vind dat je er goed uitziet!! Je doet je best om er goed uit te zien voor jezelf, maar stiekem ook voor de ander. Ik was in een restaurant en een mevrouw kwam naar me toe en vroeg: “mag ik u een compliment geven?” Ik zei: “natuurlijk “. Ze zei: “u ziet er heel mooi uit en uw haar ook.” Joh, ik glunderde helemaal. Bijzonder hé, ze vond vooral mijn haar leuk. Later zat ik op het terras en ook daar kreeg ik een lief compliment van een jonge dame. Ze vond mij er goed uitzien en ze was vooral gecharmeerd van mijn lange lichtblauwe jurk. Sinds ik een zwachtel heb, draag ik lange jurken en broeken met lange, wijde pijpen.
Ik vraag me af of mensen aan mij kunnen zien wat ik achter de rug heb. Misschien wel, want ze zien mijn gezwachtelde been en mijn kale hoofd, nou ja mijn hoofd met weinig haar en trekken hun conclusie. Eén en één is twee! En soms denk ik: is het compliment lief bedoeld om mij een hart onder de riem te steken? Hoe dan ook ik vind het leuk. Ik kan wel wat opstekers gebruiken na alles wat ik heb meegemaakt.
En guess what……………. mijn caramelkleurige kous is binnen! Dinsdag besteld en zaterdag al binnen, terwijl ze het over 2 weken levertijd hadden. Nóg een stukje vrijheid. Vanmiddag kwam thuiszorg (een vrolijke mevrouw van Duitse oorsprong) om mij te begeleiden bij het aantrekken. Het ging van een leien dakje. Ik dacht dat het veel ingewikkelder was. Hij zit als gegoten; strak, maar niet vervelend. Dus meteen gebeld voor de tweede en die wordt donkerblauw!! Ook heb wat hulpmiddelen erbij besteld: handschoenen met nopjes om de grip te verstevigen bij het aantrekken en een soort hoes die ik over de kous heen moet doen om hem makkelijk uit te kunnen trekken. We zullen het zien, maar ik verwacht geen problemen.