.....zo veel liefde....

Hoe ik de aandacht, het medeleven en de liefde op dit moment ervaar is onbeschrijfelijk! Vanaf het eerste moment dat ik gemeld heb dat ik de diagnose kanker heb gekregen, word ik overladen met appjes, telefoontjes, bloemen, kaarten en attenties. Ik word er verlegen van. Thuis heb ik een soort van altaar gemaakt waar ik alle attenties en kaarten op zet. Allerlei dingen die mij hoop en kracht geven. Ik ben gezegend dat ik omringd ben door zoveel lieve mensen. Mensen die oprecht in mij geïnteresseerd zijn, mensen die met mij meeleven, mensen die mij willen opbeuren, mensen die dingen voor me willen doen, mensen die voor en met mij willen bidden en mensen die van mij houden. Ik ben ze allemaal heel erg dankbaar. Deze mensen slepen mij voor zover er doorheen. Zij zorgen ervoor dat ik emotioneel sterk en stabiel blijf. Het betekent niet dat ik geen slechte momenten heb, maar het zorgt ervoor dat ik afgeleid word en door kan gaan. Mijn wereld staat een klein beetje stil, maar het leven om me heen gaat gewoon door. Er moet rekeningen betaald worden, boodschappen gedaan worden, huishoudelijk werk gedaan worden. Enfin, dat gaat gewoon door. Ik kan niet bij de pakken neer gaan zitten en alleen maar huilen en  jammeren. De situatie is nu eenmaal zo, ik leef bij de dag. Carpe Diem, ik pluk de dag. Nu het nog kan. Misschien kan dat binnenkort niet meer, omdat ik ellendig lig te wezen in mijn bed door alle chemo in mijn lichaam. 

Heel blij ben ik met mijn buren, zulke lieve mensen. Het gezegde: "beter een goede buur dan een verre vriend" klopt helemaal. De buren staan regelmatig bij mij voor de deur; ze komen me halen voor wandelingen, sjoelpartijtjes, bowling, ze brengen lekkers mee of komen even kletsen. Voor mij is dat niet teveel, het helpt mij juist. Mijn zoon is ook blij en onder de indruk van alle aandacht die uit alle hoeken komt. Want het gaat niet alleen om mij, maar ook om hem. Ik ben van nature super zelfstandig en onafhankelijk en vraag vrijwel nooit om hulp. Het is mij tot nog toe aardig gelukt in dit leven om de dingen gedaan te krijgen. Maar er komt straks een moment (misschien) dat alle hulp welkom is. Ik leer nu dat ik  om hulp kan en mag vragen. 

Af en toe krijg ik iets binnen die mij enorm aangrijpt en doet huilen. Zo kreeg ik van de vaste vriendengroep van mijn zoon een mooie bos bloemen met een heel mooie kaart erbij. Dat zag ik niet aankomen en deed me heel wat. Hartverwarmend! Dat bewijst dat de jongens serieus en empathisch  zijn en niet alleen met zichzelf bezig zijn. Of een voormalige leerling die langs kwam met zijn ouders om mij een hart onder de riem te steken. Of twee voormalige collega's, nu  vriendinnen die mij een knuffelbeer geven, die ik mee ga nemen als ik voor chemotherapie moet. En zo kan ik heel lang doorgaan............

Als achterom kijken mij pijn doet en vooruit kijken mij bang maakt, kijk ik naast me, want daar zie ik mensen die er voor me zijn.

Lieve, lieve iedereen, weet dat ik ontzettend dankbaar ben met alle aandacht en liefde. Het sleept me door deze moeilijke en emotionele tijd  heen.