.....zorgen....
Wat staat er een hoop te gebeuren de komende tijd....De molen is gaan draaien en in rap tempo ook! Aan de ene kant maar goed ook, want dat lange wachten is maar niks. De chirurg heeft ervoor gezorgd dat ik de komende tijd voor allerlei testen terecht kan. En men probeert ook nog om zoveel mogelijk op één dag te plannen; wat mogelijk is natuurlijk, want dat scheelt tijd en gereis heen en weer.
In de voorjaarsvakantie heb ik een telefonische afspraak met anesthesist; hiervoor heb ik al de vragenlijsten ingevuld. De week erop heb 3 afspraken tot nu toe. Ik moet een scan maken, daarvoor krijg ik contrastvloeistof ingespoten😬😬😬. Heb ik al eerder gedaan in Almere. Maar het blijft eng. Je krijgt een heel raar gevoel in je lijf, dat stroomt van boven naar beneden én ook een gekke smaak in je mond. De tweede afspraak is de punctie. De dokter vindt het nodig om nieuwe materiaal te kweken. Mijn eerste biopt heb ik afgelopen december gedaan. Dit is ook een dingetje; met een holle naald wordt er vlees uit je buik gehaald. Die naald, weliswaar onder verdoving, wordt zo je buik ingeschoten😰. In Almere werd hij 2 maal d'erin gejast en ik moest met mijn armen achter mijn hoofd liggen. De dokter zei toen: " om te voorkomen dat u in een reflex mij bij mijn nek grijpt !!!" Na de biopt moet ik dan 2 uurtjes ter observatie nablijven. Zo'n biopt brengt ook risico's met zich mee ; als je een ader raakt, dan ga je bloeden. Pfff, niet teveel aan denken! Mijn derde afspraak heb ik met een psychosociale oncoloog. Deze had ik zelf aangevraagd. Ik wil mijn hart en mijn zorgen kunnen uitstorten bij iemand die er verstand van heeft. Dat is toch anders dan uithuilen bij vrienden en familie.
Ik zei eerder dat er een soort rust over me heen is gedaald sinds mijn bezoek aan de chirurg. Maar ik merk toch wel dat ik me zorgen begin te maken over hetgeen wat staat te gebeuren. Overdag gaat het best goed, maar als ik naar bed ga, komen de tranen....😢. Ik vind het toch wel eng zo'n grote operatie met alle risico's van dien. Ik heb begrepen dat ik op het intensive care kom te liggen na de operatie. Dat is niet voor niks. Getver! Heel angstaanjagend. Ik denk de laatste tijd ook vaak aan de dood. Heb ik alles goed geregeld? Hoe zal mijn zoon het gaan redden zonder mij? Hebben we de zaken genoeg besproken? Ik ben bezig met mijn wensenlijst in te vullen. Zo'n boekje waar je je uitvaartwensen in noteert. Ik had al eerder eentje ingevuld, maar ik dacht: nu heb ik écht een reden om een nieuwe in te vullen. Ik moet zeggen, het invullen van zo'n boek geeft ook een zekere rust. Het gevoel dat dat stukje geregeld is. Ik zal maar met de maatschappelijk werker dit alles bespreken. Misschien kan ze me helpen om te gaan met de (sombere)gedachten.
Ik heb mijn vriendin P. gevraagd of zij samen met mijn nichtje S. de boel willen regelen in geval ik niet meer wakker word uit dit macabere avontuur. S. weet nog niet dat ik haar in gedachten heb. Dat ga ik haar vragen. P en S zijn doorpakkers, ik geloof dat ze het goed zullen doen. Dit alles heb ik natuurlijk met zoonlief besproken.
Tjongejonge, wat deze kankerzooi toch niet allemaal met zich meebrengt........