BIZAR ENG👊

Lieve, lieve lotgenoten.

Niet te begrijpen, wat of hoe of wie op donderdagavond 9 februari een enorme oerkracht over Dasje heeft uitgestort.

Zo bizar.

Zo eng

Zo bizar eng.

Is het toch haar innerlijke kracht❓️ Of is het omdat Dasje zo gedreven is, om goed te zorgen voor de medemens❓️

Een super lieve collega waarmee ik al vanaf de start van de acute opname afdeling mee samen werk, apte mij of het uit kwam dat ze 's middags met haar man op bezoek kon komen? Ik had al andere leuke dingen gepland 's middags, waar ik heel veel zin in had.

En vroeg haar dus of ze 's morgens al bij mij op visite kon komen. En dat heeft ze gedaan.  Wat een speciale collega is zij. Zo bijzonder hoe ik in het gesprek een klein beetje ervan kon vertellen wat de afgelopen 2 weken met mij gedaan en gebracht heeft. En dat is zo heftig geweest. Dat gun je niemand. Bizar ook dat dit mij overkomen is. Ik snap er niks van hoe dat kan. En daardoor was ik ook zo heftig om deze 2 weken te overleven. En dan is dit nog maar het begin van een heel traject wat ik en mijn gezin nog moeten ondergaan. 

Het is nu zo anders dan toen in 2015, toen ik de diagnose borstkanker kreeg. Zo anders hoe de snelheid waarmee de kankertrein toen begon te lopen, in vergelijking met nu. Zo anders hoeveel bezoekjes we toen kregen in vergelijking met nu.

Beide keren super heftig.  Maar zo anders. Zo fijn ook dat de dochter van mijn jongste zus waar ik een hele warme band mee heb, ervoor ging zorgen dat zij mij kon steunen. Mijn man is mijn kanjer. ❤️‍🩹 Maar zij heeft er ook aan mee geholpen dat ik mij sinds afgelopen donderdag anders begon te voelen en dat ik gelukkig voelde dat de kankertrein ook een rem heeft.

Vanavond voelde ik vooral gemis en verdriet. Ook dit kon ik weer gelukkig met mijn man delen. Maar dit was wel een heel intens moment. Wij missen nu juist al die lieve mensen die in 2015 zo vaak op bezoek kwamen. Vooral ik, mis de knuffel, die ik juist nu zo hard nodig heb.

Mijn nichtje mocht ik altijd bellen zei ze tegen mij. En had dus ook vanavond gedaan.

Superfijn om met haar te kunnen sparren hoe mij/ons afgelopen 2 weken overgekomen zijn.

Twee dingen die voor ons vooral anders zijn is dat het mij heel veel nieuwe bijzondere dingen gebracht heeft. Maar dat er ook veel dingen zijn waar ik in 2015 geen gemis en verdriet bij voelde nu wel begin te voelen nu ik weet dat de kankertrein ook een rem heeft.  

Ik/wij missen vooral de bezoekje. En de knuffel die ik nu zo nodig heb nu mijn operatiedatum zo dichtbij komt.

Dus lieve mensen. Al is het maar 5 minuten. Kom gewoon achterom. Ik ben nog steeds dezelfde Anja. Ook al kwam dat in mijn vorige blogberichten anders over. Degene die wel kwamen, kunnen bevestigen dat ik wel heel druk was, maar verder gewoon. En volledig alles op een rijtje had staan. En heel goed wist wat er allemaal met mij gebeurde. En ook zelf de volledige regie in eigen handen had. Het ging zo snel dat niemand mij meer bij kon houden behalve mijn lieve schat.

Ik ben me ervan bewust dat er lotgenoten/mensen zijn, die dachten dat Dasje tegen een manie aanzat. Wees gerust dat was het allemaal niet. Maar op papier kan iets wat je schrijft zo anders overkomen. En al helemaal omdat ik hoofdletters gebruikte. Ik gebruikte die om mijn gevoel vast teleggen. Bij een ander kan dit een heel ander gevoel hebben gegeven.

Verschrikkelijk, maar dit is wat het met je kan doen als je te horen krijgt, dat de kanker niet weg is geweest zo kort na het stoppen van de immunotherapie. Zo kort nadat ik zoveel gedaan heb voor heel veel dingen en voor Giel zijn ziek zijn en voor zijn afscheid gezorgd heb. En dan ook nog zonder ook maar ergens een heel klein beetje last van te hebben.

 Niemand kan van te voren bedenken, hoe je dan zelf zou reageren.

Ik heb erover nagedacht of het beter was om alle hoofdletters uit mijn eerdere blogs te doen verwijderen. Ik heb ervoor gekozen omdat juist niet te doen. Omdat dit toen de situatie was, zoals die was. Maar eigenlijk ook nog steeds zo is. Sinds afgelopen donderdag is bij mij het gevoel weer gaan komen, dat hoofdletters het verschil niet gaat maken, in hoe ik mij voel. De volgende blogberichten gaan dus weer in gewone letters geschreven worden.

Dank je wel al lieve, bijzondere, mooie mensen die nu op mijn pad komen. Waarvan de emotionele banden weer heel diep opnieuw zijn aangetrokken. En ik ben ook dankbaar voor heel veel nieuwe bijzondere, mooie mensen die ik nu heb mogen leren kennen.

ik heb zoveel bijzondere dingen mee gemaakt....... ik voel dat ik al die bijzondere dingen ook met jullie wil delen. Mijn man was bij alles getuige. Daarom weten wij ook samen dat dit echt zo was en is. En één keer mocht mijn schoonmoeder er ook getuige van zijn. Alleen toen hebben zowel mijn man als mijn schoonmoeder niet opgepakt dat ze een heel bijzonder moment gemist hadden, terwijl ze maar krap 2 meter van mij en die bijzondere begeleidster af stonden.

Of is er toch meer tussen hemel en aarde???Feit is dat niemand weet of God ook echt bestaat.

Al degene die nu zeggen: God bestaat niet. Hebben ook geen bewijs dat wat zij denken de waarheid is.

Het geloof dat God niet/nooit bestaan heeft, is ook een geloof.

Niemand weet, wat de waarheid is.

Voel mij zo rijk, hoeveel warmte en liefde over mij en mijn gezin is neer gestort afgelopen 2 weken.

Woensdagochtend rond 9 uur start de operatie. En ze zullen 3 tot 5 uur met mij bezig zijn.

Mijn man en ik zijn vol vertrouwen dat alles weer goed komt. Ik ga door een top neurochirurg geopereerd worden. Zij moet dus deze dagen goed voor zichzelf zorgen,  zodat ze tijdens de operatie zich voor 200% kan inzetten voor Dasje.

Dasje is afgelopen 2 weken over velen heen gewalst. Ze kon niet anders.

Het is ook zo bizar dat als je helemaal geen klachten hebt en barst van energie toch te horen kunt krijgen, na 7.5 jaar, dat de ziekte toch niet weg is geweest.

Ik schrijf het nog maar een keer: Het is ook niet te vatten dat ik zo kort van te voren op een andere manier maar ook bijna 2 weken onverwoestbaar dingen gedaan heb, waarbij ieder ander toen ook zei. Hoe is het mogelijk dat Anja dit allemaal kan, zonder er ziek van te worden.

Dasje gaat niet voor Goud. Maar gaat voor platina.

Dat kutmonster gaat en kan er gelukkig woensdag al uit.

Wil en ik zijn vol vertrouwen dat, het allemaal weer goed komt. Maar het is toch rete spannend allemaal. 

Voor mij voelt het goed om de nare gevoelens, diep in een dicht bos neer te leggen. Je kan van te voren niet bedenken hoe je zou reageren, zoals ik het afgelopen 2 weken gedaan heb. Maar dit is wat kanker met je kan doen.

Er zullen vast heel veel mensen geweest zijn die gedacht hebben wat is Dasje nu aan het doen??

Carnaval vieren! Met haar actie voor Alpe d’HuZes bezig zijn! Taart brengen naar de poli neurologie. Naar de oncologische dagbehandeling. Naar de spoedeisende hulp en tussen haar eigen collega’s gebak eten.

Sommigen zullen nadien vast met elkaar besproken hebben: hoe kan je dat doen: Heb je een tumor in je hoofd ga je vragen wie komt er naar mijn feestje.

Tuurlijk is dit geen feestje. Maar het was wel mijn manier om hier mee om te gaan. En was het mijn manier om aan iedereen duidelijk te maken dat het morgen zomaar anders kan zijn. En dat je daarom elke dag moet vieren, alsof vandaag je laatste zou kunnen zijn.

Want dat is het bizarre van deze ziekte. Het is een sluipmoordenaar. Die op alle leeftijden binnen kan dringen. Zo erg dat dit ook bij kinderen kan gebeuren. Er is al heel veel bereikt middels onderzoek en gelukkig is er dus ook al heel veel mogelijk. Maar dat is niet genoeg. Ik ben daardoor nog gedrevener, om zoveel mogelijk geld op te halen voor meer onderzoek. En daar ben ik een geweldig iets voor aan het bedenken

Omdat dit blogbericht zo anders is dan al die andere blogberichten, hoop ik dat je nu anders over mij denkt.

En zou ik het fijn vinden om aan onze keukentafel te sparren, wat mijn blogberichten vanaf half januari met jou heeft gedaan zonder ook maar iemand iets te verwijten.  

Liefs Wil en Anja.