Depressie met hier en daar een bui
22 was ik, dat de door mij veroorzaakte problemen van depressieve aard, wij besloten in goed overleg dat ik elders ging wonen, de caravan in Ermelo bood uitkomst voor de plotselinge situatie. Indertijd woonde een vriend in Harderwijk, die weinig vragen stelde en veel te druk met leven bezig was om ook maar iets te willen weten of te begrijpen, geen vragen gewoon hoi kom langs en binnen. Hij woonde op een manege met een clandestiene bar op het erf en had allerlei troep om je uit te leven als losgeslagen gozer uit Zaandam. Omdat ik niet wist wat ik doen moest wist zijn vader dat wel, de stallen paarden en de bar, zijn vader was een man van weinig woorden en noemde me steevast Sonny. Na mijn eerste poging tot zelfdoding met medicijnen kwam ik na 4 dagen weer langs( ik ben zeker 2 dagen van de wereld geweest) geen woord sprak hij erover toen ik het erf opliep, mijn vriend vertelde later toch wat ongerust te zijn geweest. Zo heb ik nog een paar weken aangemodderd. In de bar kwamen wonderlijke figuren voorbij die zo;n beetje alles deden wat de wet verbood, of ik iets voor ze wilde doen voor een paar honderd gulden zo kwam van het een het ander. Niet dat ik me gelukkig voelde maar weinig tijd om gek te worden, Naast dat het wonderlijke figuren waren waren ze ook gevaarlijk bemerkte ik, nadat een klusje minder fortuinlijk was afgelopen. Ee mooi moment om maar weer afscheid te nemen van het leven, het omgebouwde gaspistool weigerde dienst. Nu 40 jaar later ben ik weer met de dood bezig nu in overleg met familie en artsen en wacht ik op het juiste moment ik wil nog niet, ik kan nog iets en wil af en toe nog een beetje genieten. De momenten dat ik denk kom maar met die spuit, komen vaker in mijn gedachten, maar ik ben 40 jaar verder dus even wachten kan ook nog. Dit verhaal kwam naar boven naar aanleiding van Jolanda's blog het is vreemd het aan de" wereld" te laten lezen. Depressies zijn iets minder dodelijk van aard dan kanker maar wat laten ze een littekens achter, ik heb er erge last van gehad ook mijn familie vrouw en kind hebben geleden onder mijn depressie, de laatste jaren van mijn leven had ik een baan waar ik erg was afgeleid, de onregelmatige diensten een vloek en een zegen naast de medicatie die de grote pieken en dalen eruit haalde. Het overdenken van euthanasie maakt van deze depressieveling opeens een realist.
8 reacties
Lieve Ron,
Wat dapper dat je dit durft te delen met “de wereld” en wat heftig dat je meerdere depressies hebt meegemaakt en zelfs zelfmoordpogingen gedaan hebt. Voelt het nu ook dubbel? Dat je in het verleden uit het leven wilde stappen en er aan vasthoudt? In elk geval wel mooi dat er nu genoeg redenen zijn om “nog niet te willen gaan”. Sterkte en nog veel mooie momenten gewenst!
Lieve Ron, heftig om te lezen en wat moedig en eerlijk om dit te delen. Depressie is echt een ernstige ziekte die moeilijk te begrijpen is voor mensen die er niet mee hebben te maken. Ik heb respect voor je hoe jij je er doorheen worstelt met daar bovenop nog eens kanker.... dankjewel voor dit inkijkje daar is lef voor nodig! Ik ben blij dat je er nog bent. X
Lieve Ron, wat een verhaal. Ook ik vind het mooi dat je nu toch vast wilt houden aan het leven, aan de mensen die belangrijk voor je zijn. Ik hoop heel hard dat het nog zo blijft, dat je iets kunt ondernemen en dat je kunt genieten, af en toe. Dat het zo blijft zolang je wilt. Wat moet het nu raar zijn, zo niet onmogelijk lijken, om op enig moment te beslissen dat je nìet meer wilt.
Je moet nog wel gaan vissen hoor, in het voorjaar, mag dat dan al (geen verstand van, zoals je merkt)? Ik wens je vele mooie momenten toe, geen pijn, rust in je hoofd. Volgens mij heb je geen hoog knuffelgehalte maar je krijgt er toch één van me; dikke knuffel XXX
Hey Ron, tijdje terug heb je me gezegd dat je je niet bloot durfde te geven.... Nou, je hebt dan misschien nog wel kleren aan, maar bloot is dit toch écht wel! Super dapper van je. Bijzonder dat je ons deelgenoot maakt van jouw toch wel heftige geschiedenis, veroorzaakt door een zo heftige ziekte. Met kanker als 'toetje'. Hoe krijgen ze het verzonnen... Ik hoop dat het je opgelucht heeft deze woorden te schrijven. En eigenlijk mooi om te lezen dat je uiteindelijk het leven en wat het je gebracht heeft toch vast wilt houden. Om te roken, te vissen, de tuin te doen.... en vooral hopen wij, om nog lang met ons jouw verhaal te delen... Knuffels vanaf hier voel je niet, maar komen hopelijk wel bij je binnen... een hele dikke knuf! xxxx Hebe
Lieve Ron,
Dank voor je blog, ik was al geraakt door je reactie op Jolanda's blog.
Kanker en depressie zijn een eenzaam gebeuren.
Marieke
Respect voor je verhaal. Ik heb meerdere mensen in mijn omgeving met depressies, ze denken veel aan het einde van hun leven. Mijn eigen dochter stond 2 jaar geleden voor de trein, 14 jaar oud. Ze is er boven op gekomen en dan heeft ze nu een moeder die vorig jaar de diagnose tumor in de alvleesklier kreeg. Nadat ik geopereerd werd zei ze zo je bent beter, ik zou zo graag willen dat het zo was, voor haar alleen al. En nu heb ik weer last in mijn rug en mijn zij, vrijdag CT scan gehad, ik hoop zo dat het niks is, ze kan het er niet bij hebben. Dank voor je verhaal!₩
Wat dapper, wat ben je een bijzonder mens.🤗
Vol houden Ron💪💪💪🍀🍀🍀🍀
Daan succes duimen dat het niets is🍀🍀🍀🍀🤞🤞🤞
Liefs Alice😘❤
Lieve ron dit zijn heftige verhalen het is mooi dat je dat wilt delen tuurlijk komt dat heftig binnen. Maar het geeft je iets om over na te denken jou pogingen zijn niet gelukt misschien is dat een teken aan de wand jij had nog een taak in je leven een gezin stichten en ons vermaken met je denkwijze en je blog. Ik neem je heel serieus maar ik zie ook heel diep weg een man die van kleine dingen kan genieten. Die leert van anderen en anderen laat leren van jou. Misschien schuilt er heel diep van binnen toch een sprankje positiviteit wat er voorzorgt dat wij je hebben leren kennen. En bij jou verhaal wordt ik stil denk er over na laat alles binnen komen en dan denk ik kom op blijf proberen te genieten elke glimlach elk lach is er een. Sommige mensen zijn slecht in alle aspecten maar jij bent een goed mens en jij hebt je omgeving iets te bieden of je dat nou horen wil of niet. En ik blijf de doordrammer die zegt nooit opgeven het leven heeft altijd momenten die het waard blijven sorry Ron ik blij het proberen.