kopzorg

Kun je spreken over euthanasie  zonder het Spaans benauwd te krijgen er over denken zelfs, zonder steeds emotionele wegtrekkers te krijgen. Het spookt me al weken door m'n kop. Wil je erover praten vraagt mijn vrouw,nee en eigenlijk ook wel maar niet met haar denk ik, met wie wel weet ik ook niet. Erge pijn heb ik niet alles wat ik heb krijg ik weg met tramadol, wat wel mijn zuurstof opname iets belemmert, maar ook de spierpijn in mijn nek en schouders en de hoofdpijn worden redelijk gedempt. Aan fysieke kracht heb ik nog weinig ingeboet maar voor slechts een paar minuten daarna stort ik als een kaartenpakhuis in elkaar. Of het door de tramadol komt dat ik zo kloterig achter het stuur zit weet ik niet ook lopen gaat moeizaam 200 meter max en daarna even uit hijgen. Centimeter na centimeter schuifel ik richting eindstation. Geschrokken las ik een verhaal van een mede blogger die na haar 2e ingrijpende ingreep donkere wolken ziet samenpakken haar laatste behandeling en haar tumor spannen samen en maken haar het leven zwaar. Ik had al snel na mijn diagnose besloten het niet zover te laten komen maar ken nog steeds de grens nog niet, in alles voel ik de nabijheid van die grens de vreemde signalen van mijn lichaam en geest ik reken me het apezuur ik vind een entrecote nog steeds lekker maar merk niet op dat het bolletje met kaas beschimmeld is , ik accepteer dat ik 3 dagen het huis niet uitga omdat ik te moe en geen lust of behoefte voel een beetje vegeteren op de bank een blog lezen of een dom spel spelen en veel slapen . Misschien is het gek wat ik nu ga vragen maar liever heb ik geen reactie's op dit blog. geschreven door en vermoeide man met kopzorgen, die beseft dat ook u het antwoordt niet hebt de zorgen geheel of gedeeltelijk herkent en ook beseft dat het laatste spel dat men speelt solo word gespeeld. Vrees niet ik ga nog niet meteen