Op de tocht

Tocht bestaat niet volgens een oud collega, een aanzuigende wind is het, wat het ook is, het zal me een zorg zijn ik voel de tocht inmiddels bij tijd en wijle uit de nooduitgang komen. Steeds meer moeite doen om er iets van te maken en iedere maand iets minder kunnen doen. Op het eind van de maand een afscheidsfeestje op mijn werk voor mij georganiseerd doet me nu al het klamme zweet uitbreken, enkele oude beloftes nakomen en dan vanaf half september geen afspraken meer alleen momenten uitkiezen en pakken. Graag had ik nog 1 keer naar Almere afgereisd om onze vrienden te zien hij is inmiddels met zijn 5e chemo bezig de vorige kuren hebben hem weinig soelaas geboden een oud collega graag nog een keer gesproken zij heeft net te horen gekregen dat zij een vorm van leukemie heeft zo vlak voor haar vakantie. Met mijn kleine broertje gaat het iets beter maar met hersenpech gaat het herstel langzaam, hoewel het bij mij ook langzaam gaat merk ik dat er in de pijn beleving naar een ander bord gaat niet sterker maar anders, het blijft moeilijk uit te leggen hoe zuur een citroen is een sinaasappel kan lekkerbekkend zuur zijn en een limoen ook dezelfde belevenis maar op een andere schaal.