Uitslag PWK, pathologie tumor en okselklierdissectie.
Uitslag PWK, pathologie tumor en okselklierdissectie.
006 b
De week na de operatie (lumpectomie, PWK en BCC) viel mee, ik voelde mij niet ziek of zo. Natuurlijk wel pijn in de borst en de wond, maar niet meer dan een enkele paracetamol nodig gehad. Na een paar dagen heb ik voorzichtig gedoucht en verband gewisseld. Er was netjes rondom de tepel gesneden en bijna onzichtbaar gehecht. De borst voelde wel hard aan in het geopereerde gebied, de ontstane holte wordt door eigen “weefsel” opgevuld en dat is dat harde. Door de beweeglijkheid van de arm was het kleine wondje in de oksel ietwat pijnlijker, maar al bij al viel het 100% mee. Een weekje rust, controle en dan weer opbouwen, dat leek ons wel wat. Het wondje van de bcc (basaalcelcarcinoom) aan de wenkbrauw is het vermelden niet waard. Slapen leverde deze week ook geen problemen op, ik kon zelfs al wel op mijn buik slapen. De enige last had ik van obstipatie, dit kwam door de narcose en de eerste dag te weinig vocht inname. Verder vallen er geen gekke dingen te vermelden, zo af en toe ging ik bij de pony’s langs maar ze echt verzorgen deed ik niet. Het hartkussentje deed waar het voor was meegegeven, het geopereerde gebied ondersteunen. Ik vind het geweldig dat er vrijwilligers zijn die deze voor de lotgenoten maken.
15 februari was het controlemoment, het bleef spannend ondanks dat wij er wel vertrouwen in hadden. In de spreekkamer zat ik rechts en had op die manier een goede kijk op het computerscherm, ik zag het al direct “positieve poortwachter klier”. De grond werd van onder mijn voeten getrokken, dit werd nogmaals opereren, want er waren toch geen nieuwe ontwikkelingen? Op dat moment heb je het gevoel dat je leven in gevaar is, echt denken is er niet bij. Je bent in een grijs en donker gebied terecht gekomen. Het meest kwetsbare moment in iemands leven. Ik was de pineut.
De pathologie gaf als uitslag 1 tumor van 16 mm en een kleine van 5 mm. Deze laatste was de gevaarlijkste omdat deze een invasief karakter had, maar gelukkig nog lokaal. Je zou kunnen zeggen dat de grootste mij eigenlijk behoed heeft voor erger want door deze ontdekte ik de knobbel in de borst. Verder werd er melding gemaakt van “schone snijranden”, maar later zag ik in mijn medisch dossier het verslag wat melding maakte van microcalcificatie ’s op de snijranden. Zo “schoon” waren de snijranden voor mij dus niet, maar ik bekeek het dan ook als leek. Schone snijranden wil eigenlijk zeggen “vrij van tumorcellen”. De mammaprint waarover gesproken was, was op dat moment nog niet aangevraagd. Deze werd pas aangevraagd nadat de pathologie van de okselklierdissectie bekend was. Toen bleek dat alle klieren gezond waren besloot het MDO om mammaprint te doen op de pos. klier. Dat was in ieder geval het antwoord van de chirurg toen ik in een later stadium vroeg waarom de mammaprint niet vroeger, bijv. al van het biopt of van de tumor, was gedaan.
De “al enige calcificaties” welke bij de mammografie van het BOB door de chirurg benoemd waren, werden nu ik er zelf over begon gebagatelliseerd. Maar goed de tijd kan toch niet teruggedraaid worden.
Ook de uitslag van het bcc was negatief ressultaat, er was nog doorgroei dus moest er ook hier een nieuwe ingreep volgen.
In de planning was de volgende dag al de mogelijkheid voor opereren, hoe gelukkig was dat maar niet?
De hele molen werd weer in gang gezet, we konden weer vertrekken met de mama care verpleegkundige voor verdere instructies. We hadden voor vandaag weer een ander gezicht, ook even aardig. Het leek mij een goed moment om zelf gelijk met de deur in huis te vallen over hoe ik het had ervaren om al direct dat hartkussentje in mijn handen gedrukt te krijgen, zo 2 weken op voorhand, en dat het gerust ook na de operatie gegeven had kunnen worden. Dat het op dat moment erg confronterend was begreep ze volkomen! En ze was nog niet uitgesproken of ze pakte dezelfde kapstok zodat ik een tasje kon uitkiezen. Inderdaad ze had het volkomen begrepen.
De nadelen van een okselklierdissectie (OKD) werden besproken, heel wat, wat je op de boterham krijgt voor je verdere leven. En ja, ik weet heus wel dat ik met mijn diagnoseprofiel niet moet klagen. Vervolgens werden de armen op meerdere punten gemeten, een zogenaamde nulmeting.
Om op ons gemak door te nemen kregen we ook nog wat te lezen mee. Op dat moment gingen we ervan uit dat het herstel wat langer zou gaan duren. Er werd nog geen streep gezet door de persoonlijke plannen, even tijd nemen voor herstel en dan weer verder.
Voor mijn klanten hoefde ik mijn afwezigheid maar voor 1 wk uit te breiden en ook de zorg voor de pony’s. Maar dit zou anders uitpakken!
Er hoefde geen pre operatief onderzoek herhaald te worden, dus we konden daarna direct naar huis.
De thuistroepen werden geïnformeerd over de uitslag en wij togen aan het werk zoals een week tevoren. De was en de plas zodat er na de operatie 2 weken niet naar omgekeken hoefde te worden. Ongelooflijk eigenlijk dat ik dat allemaal kon zo 1 wk na de lumpectomie. Laat naar bed was geen probleem, want ik kon de volgende dag na de operatie toch “uitslapen”.
De voorbereiding voor de operatie was niet veel anders dan vorige week. Om 8u
was ik op de operatieafdeling en het duurde niet lang of ik belandde weer in dromenland. Echter de droom werd een nachtmerrie, ik ontwaakte door 2 impulsen tegelijk. 1. De stem van een verpleegkundige die riep naar dr. x: “ze heeft al extra gekregen, maar ze doet er niets op”. En 2. Wat had ik een pijn in de oksel en volledige arm, mensenkinders wat een pijn. Daar werd ik dus wakker van, mijn arm kon niet recht, ik kon niet bewegen van de pijn.
De controles werden gedaan en na een paar uurtjes werd ik weer goedgekeurd om naar de afdeling te kunnen gaan. Voor de pijn mocht ik 4x 2 tabletten paracetamol, maar ik had evengoed peperkoek kunnen krijgen. Helpen deed dit van geen kanten. Voor de rest van de dag lag ik om dezelfde reden voor pampus, met af en toe een momentje om met Lisette te praten. Ik had een infuus en drain, wat beiden verzorgd werd door de verpleegkundige. Het infuus werd al gauw verwijderd, werd waaknaald. En de drain werd aan het bed opgehangen. Voor toilet kon ik rekenen op hulp van de verpleging alleen die vlieger ging niet op toen ik moest overgeven en er geen nierbekkentje bleek te staan. Ik deed mijn uiterste best ondanks de pijn om naar het toilet te vliegen. Geen rekening houdend met de drain die aan het bed vast zat. Of mijn oksel binnenste buiten getrokken werd, afijn het had gelukkig geen nadelige gevolgen, alles zat nog als ervoor.
Om 16u55 kwam er een fysiotherapeut bij mij aan bed met een hele uitleg waar ik op dat moment niets aan had, was te slaperig en zeker op dat moment niet geïnteresseerd. In de brochure stond zoiets als “de dag na de operatie komt de fysio de oefeningen, welke u thuis mag doen met u bespreken.” Dus voor mij was het simpel, die zien we morgen wel weer en ik sliep verder.
Tussen 18u en 19u kwam de chirurg nog even kijken en deze was tevreden met de 4x 2 tb. paracetamol. Over iets extra’s werd niet gesproken en dus kreeg ik om een uur of negen de laatste paracetamol. Ik kan gerust zeggen dat het een lange nacht is geworden en ik verder niet geslapen heb, een beetje soezelen wat in het rapport “goed geslapen” wordt genoemd. En af en toe wat lezen en een spelletje doen. Er was geen goede houding mogelijk. Dankzij de elektrische bediening van het bed kon ik gelukkig zelfstandig naar toilet en omdat ik niets beters te doen had ben ik mij vroeg in de ochtend mij wat gaan opfrissen aan de wastafel. Het betere werk volgt wel als ik thuis ben. Er is maar één pijn, of ik nu op bed lig of aan de wastafel sta.
Ondanks de pijn verkeerde ik toch nog een beetje in hoerastemming want deze operatie had mijn leven gered! Maar zoals later zal blijken, mijn leven was niet eens in gevaar.
Het ontbijt hierna hield ik maar een beetje sobertjes. De obstipatie na de vorige operatie nog in gedachten hield ik het bij een beker thee en een beker karnemelk. Tot mijn verbazing kreeg ik een kopje van het één en een kopje met het ander. Geen probleem, dan neem ik bij de tweede ronde nog wel wat van beide. Toch? In afwachting van de tweede ronde hield ik mij nog maar wat bezig met lezen, echter dit ging steeds moeizamer omdat ik met mijn linkeroog wazig begon te zien en het was alsof er een zandkorreltje in mijn oog zat. Zou dit een complicatie zijn van de ingreep aan de wenkbrauw? Ik vond dit wel beangstigend.
De voedingsassistente kwam echter niet meer opdagen voor een tweede ronde. Om een uur of half elf trok ik de stoute pantoffels aan en ging op zoek naar de afdelingskeuken. Geen voedingsassistente, verpleging druk aan het werk dus ik hield het voor gezien en nam genoegen met een glas water. De chirurg zou toch ook niet zo heel erg lang op zich laten wachten en dan zou ik thuis mij wel tegoed doen. Lisette is dat ook wel toevertrouwd om mij te verwennen. Bleef over het wachten op de fysiotherapeut die na nadere informatie blijkbaar niet op zaterdag werkt.
Nadat de chirurg visite had gelopen werd mijn ontslag in gang gezet. Telefonisch consult met de oogarts resulteerde in een tubetje oogzalf en a.s. maandag een afspraak maken om op consult te komen. Thuiszorg werd ingelicht met de computer en deze zullen zorgdragen voor verzorging van operatiewond, drain en wond bcc aan de wenkbrauw-. Lisette werd ingelicht dat ze mij kon komen halen en om een uur of één waren wij thuis. Ik dook gelijk de zetel in, was erg moe en beroerd en dat zou nog wel een tijdje zo blijven. Een heel andere ervaring dan een week geleden.
Na een slapeloze en pijnlijke lange nacht werd het zondag en stonden we weer op eigen benen. Om 8u noteerde ik braaf de hoeveelheid in de drain en na het ontbijt was de lichamelijke verzorging aan de beurt. Hulp van Lisette bij het wassen aan de wastafel, rechts kon ik echt niets doen. Had hier eigenlijk geen informatie over gegeven moeten worden, wat ons direct na de operatie te wachten stond? Bewegen moest voorzichtig gebeuren en ook de kleding vereiste enig fröbelwerk, deze moest ruim zijn en voor mij makkelijk te hanteren want ik stelde het toch op prijs om wat zelfstandig te blijven voor m.n. toilet.
De thuiszorg verwachtten wij niet voor 10u , maar om 11u begonnen wij toch te twijfelen of deze wel juist was ingeseind. Snel gebeld naar de organisatie want het zou zo maar kunnen dat de ronde er om 12u opzat en betreffende medewerker dan al naar huis zou zijn. Telefonist nam de boodschap aan en zou verder zorgen dat het in orde kwam. Om 13u kwam dan eindelijk een verpleegkundige, verbaasd want ik stond niet op de lijst. Wat blijkt? De melding werd per computer gedaan, maar er is niemand die hier op zaterdag nog naar keek. De thuiszorgplanning werd op vrijdag gemaakt door de hiervoor aangestelde persoon! Dus een leuk voorbeeld van miscommunicatie. Zou dit de eerste keer zijn?
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx