Voorbereiding en 1e operatie (de lumpectomie).

Voorbereiding en 1e operatie (de lumpectomie). 006a

Het waren wilde 14 dagen voor de operatie. Ook al werk ik op een laag pitje als pedicure, het moet toch allemaal geregeld worden. De ene helft vroeger en de andere helft later. Ik gaf mijzelf alvast 14 dagen ziekteverlof en voor zwaardere werk bij de paarden zou ik  hulp van H. krijgen. Hij kende de draai en de keer want hij zorgde er ook al tijdens onze vakanties naar Australië (in de winter) voor, dus betere vrienden  kun je niet hebben.

Er moesten voor de operatie nog 2 onderzoeken plaats vinden, het pre operatieve onderzoek (ofwel POS) en daags voor de operatie werd de PWK procedure in gang gezet in G. Dit betrof het inspuiten van contraststof om te bepalen waar de poortwachter klier(en) zich bevond. Dit vond plaats in G. Er was nog geen beveiligde internetverbinding tussen de 2 ziekenhuizen, dus kreeg ik daar de foto’s van het onderzoek mee, verder valt er weinig over te zeggen.
-In een veel later stadium van mijn behandelingstraject kwam ik er achter dat er al 24 ziekenhuizen zijn welke de poortwachter klier procedure in twijfel trekken omdat ze bij patiënten zoals ik, met hetzelfde diagnose profiel, “niets meer met de diagnose doen”. Maar ja, dat is studie achteraf en nog eigenlijk niet van toepassing.

Het POS (preoperatieve spreekuur) kreeg ik een dikke week voor de operatie, dit was een 3 persoonsevenement. Niks op tegen maar in de loop der afgelopen jaren hebben mijn partner en ik hierin veel diversiteit in meegemaakt. De simpelste ervaring hierin was een ecg bij de huisartsassistente aangevuld met een bloedonderzoek en de anesthesist bekeek de hele boel kort voor de (galblaas)operatie.

De dag voor de operatie was natuurlijk erg hectisch, overdag een paar uur in het ziekenhuis te G. een ritje van ongeveer pakweg 55 km. De klanten waren gelukkig allemaal verzorgd en daar zou ik de komende 14 dagen niet naar hoeven omkijken. Maar het werk bij de pony’s  (5 stuks) was een heel ander pakje aan. Het was winter en dan komen ze toch vaker en langer op stal. Dagelijks werd de mest verwijderd en van schone houtkrullen voorzien, en zo om beurt nam ik een enkele stal volledig onder handen. Nu voor de operatie moesten ze alle 5 pico bello klaar liggen zodat H. een minimum aan werk zou hebben. Het is al heel wat om 2x per dag voor iemands stallen te zorgen. Eigenlijk is dit ook mantelzorg, maar daar sta je niet bij stil, dus het mantelzorgcompliment werd dan ook niet aangevraagd. Nadat de stallen verzorgd waren kon ik thuis ook nog even aan de slag. Bedenk wel dat mijn partner ondertussen ook niet heeft stilgezeten. Omdat het in de lijn der verwachting lag dat de week na de operatie de narcose en  wond er niet zouden bijdragen om erg actief te kunnen zijn. Dus ’s avonds voor de operatiedag waren wij nog tot een uur of 12 bezig met zoveel mogelijk schoon op te leveren! Belangrijk vond ik dat de bedden schoon de week in gingen en dat de was gewassen was.

Op de dag van de operatie meldde ik mij om 7u. op de chirurgische afdeling. Wij hadden weinig of geen last van de zenuwen. Het zou van de gekke zijn om als ex zorgverleners bang te zijn voor iets waar ik in het verleden al patiënten zelf gerust kon stellen. Een verpleegkundige wees ons de 2 pers. kamer en bed welke tot mijn beschikking stond. De voorbereiding ging allemaal van een leien dakje en om 8u. kon Lisette afscheid van mij nemen en vertrok ik naar de operatieafdeling.
Hier werden nogmaals alle controles, wie ik was en waar ik voor kwam, herhaald. Tevens kreeg ik daar alvast een infuus en werden mijn “bijtertjes” in een potje gezet. Dat ik deze zo lang bij mij wilde houden had wel wat overredingskracht nodig. Vanuit verpleegkundig perspectief is het maar zo gewoon dat patiënten met een lege mond de operatie tafel benaderen maar vanuit patiënten perspectief voelt het toch wel wat gênant. Deze overredingskracht heb ik bij volgende operaties nogmaals moeten gebruiken, maar als patiënt moet je ook je eigen verantwoording dragen zodanig dat je “bijtertjes” op tijd verwijderd zijn en in een potje met etiket belanden, want anders is de kans groot dat de voorbereidende verpleegkundigen een reprimande krijgen van de anesthesist. En dat laatste wil je ook niet.
Niet lang daarna werd ik op de operatietafel gelegd en kwam de chirurg nog even goeden dag zeggen, en nog een beetje later belandde ik in dromenland.
Alsof ik maar eventjes geslapen had werd ik wakker op de uitslaapkamer. Hier werden alle controles gedaan , ik werd goedgekeurd en nog voor 12u. lag ik alweer op de afdeling. De pijn die je zou verwachten viel enorm mee, het sneetje van de PWK was eigenlijk nog het pijnlijkst, maar ook niet om hierover te klagen. In de loop van de namiddag heb ik nog bezoek gehad van de mcv, maar ik had weinig in mijn mars om hier een gesprek mee aan te gaan.
Na het polispreekuur zou de arts visite komen lopen en hierna kon ik naar huis, als alles goed was.

Tot zover de eerste operatie, de rest volgt in een volgend bericht.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx