Ik Haaaat het OV
Het Openbaar Vervoer!
je zou zeggen.. prima toch! Je stapt op en weer uit en klaar is Kees!
voor mij gaat dat dus als volgt!
Stresss al wéken van tevoren!
Zo ging ik onlangs met mijn stiefzoon uit een vroegere relatie naar een concert in de Johan Cruijff Arena. Hij is al in Amsterdam blijkt! Shitttt!! Dan moet ik alleen de trein nemen vanuit Nijmegen. Ik ben dan zoals altijd veel te vroeg aanwezig omdat ik bang ben dat ik de trein mis, óf vooral dat ik niét kan zitten in de trein! Ik doe er sowieso alles aan om niet over te hoeven stappen! Want dát geeft mij nóg meer stress! (Kan ik wel op tijd uit de trein? en naar welk perron moet ik?, zit ik wel in de juiste trein, is dáár wel plek?etcetc! Máárrr ik had de trein gevonden zónder overstappen!! Yeahhh!) Ik stond klaar! En toen! Vertrok de trein opeens van perron 4! In plaats van 1! Ik haalde dat dus niet meer!!!! Want ik had de perronwijziging compleet gemist!! Bijna huilend probeer ik de trein nog te halen… maar ik zie hem zo wegrijden nét wanneer ik bovenaan de trap ben…Fuckerdefuck! Zie je nou wel! Oké kalm blijven. Gewoon de volgende trein pakken! Go with the flow! Al die emoties zijn ook bullshit! Uiteindelijk komt het allemaal goed! De volgende trein dan maar! (Mét zo’n vreselijke overstap!) Ik zit daar gelukkig wél in én ik heb plek! Ik moet overstappen in Utrecht! Oké op vrijwel hetzelfde perron zie ik! Oef! Dát valt ook nog wel mee! De trein staat klaar, maar is dit wel de goede??? Ik zie meer concertgangers instappen. Dus de stress zakt wat.. nu nog een zitplaats! Want staan is voor mij té vermoeiend! Ahh 1 plekje vrij! Ik wil gaan zitten naast een wat oudere meneer. Die opeens zegt. Noooo no no no! This seat is for my son! Ik denk bij mezelf! Ik zie geen zoon.. en ik wil gewoon écht zitten het is een héle volle trein! Dus ik zeg. Please sir, I have à Brain tumor and I cannot stand for a long time. En die man kijkt op van zijn telefoon en zegt.. ‘no sorry’ en opeens komt er een dik, vadsig, 12 jarig jongetje aanlopen met een grote snoepzak die op de lege stoel neerploft..
de tranen springen weer bijna in m’n ogen. Dan uit het niets zegt iemand die mij blijkbaar heeft gehoord, kom hier maar zitten. Een gemengd gevoel van opluchting en schaamte volgt.
De terugreis die maak ik gelukkig samen met mijn stiefzoon. We zijn iets eerder vertrokken van het concert, zodat we plek hebben in de trein! En dan op Station Arnhem word er omgeroepen. “Beste reizigers, helaas vanwege een storing is dit het eindpunt van deze trein’
Dusss ik pak de telefoon en bel! 2 mensen stonden al klaar om mij/ons op te halen..toen het bericht klonk.. we rijden Tóch verder naar de eindbestemming Nijmegen!!
Maar voor mij was het wel weer duidelijk!!Het Openbaar vervoer is niets voor mij! Het geeft mij zoveel stress! Dus ik doe zoveel mogelijk lopend! Met de Avan taxi en ik heb hele fijne mensen om mij heen die rekening houden met mij en wanneer er een uitnodiging komt…komt er direct achteraan ‘moeten wij je ophalen?’