De weg naar de diagnose.
In December 2022 kreeg ik kiespijn en werd er een kies getrokken. Op zich niks bijzonders als je kiespijn hebt. Toen die pijn aanhield werd er na een paar dagen nog een getrokken. Toen de pijn bleef en er hoge koorts bij kwam kijken was de conclusie dat ik een kaakontsteking had en aan de antibiotica moest.
Gedurende die antibiotica kuur sliep ik eigenlijk het grootste gedeelte van de dag en had hoge koorts. Onze jongste zoon week zelfs niet van mn zij op een bepaald moment. Door de antibiotica kuur en het ziek zijn ervan was ik eigenlijk ontzettend futloos maar op dat na knapte ik redelijk op! Alleen ik zag nog grauw en had totaal geen energie maar he ik had net twee weken zo ziek als een hond geweest dus daar zal het wel aan liggen dat ik zo futloos ben!
De Vrijdag voor de kerst voelde ik me goed genoeg om alles op mijn werk nog even af te gaan handelen voor de vakantie en zoals bij zoveel bedrijven gingen we met collega’s en aanhang uit eten om te vieren dat de kerst eraan kwam. Een heerlijke verkenning van de turkse keuken met de nodige flessen wijn was het gevolg. Nog even een klein pilsje in de stad en uiteraard afgeladen naar de auto terug! Een veldslag en ik was kapot toen we bij de auto aankwamen maar omdat het een lange dag was met de nodige alcohol vonden we dat nog steeds niet gek. De volgende dag een beste kater natuurlijk dus niets geks gedaan. Ik was asgrauw en hondsmoe…..
Eerste kerstdag was er eigenlijk niks veranderd aan die toestand en toen ik bij mn ouders bijna achterover de trap af lazerde en mn hartslag sky high was besloot mijn vrouw dat ze er klaar mee was en de dag na de kerst de huisarts zou bellen.
Tweede kerstdag lekker een rondje stad lopen duurde ook wat langer als normaal (ik moest bij elk bankje stoppen) dus toen ik “derde kerstdag” uit bed kwam kreeg ik te horen dat ik om half 4 bij de huisarts moest zijn……
Totaal buiten adem met een hartslag van over de 160 kwam ik daar aan. Ik woon op 73 meter afstand van de huisarts! Zijn oordeel was na een hartfilmpje snel daar!
Ik moest direct naar de spoed…..
Of mijn vrouw zelf durfde te gaan met me was de vraag. Natuurlijk durfde ze dat en wat een onzin zeiden we tegen elkaar op weg naar huis strompelend naar de auto.
Snel was duidelijk dat ik een zakje bloed moest en dat ik niet naar huis zou gaan die avond. Al grappend zaten wij in de kamer op de eerste hulp want ik wilde wel spinnenbloed! Handig want dan kan je van gebouw naar gebouw slingeren. Na 4 uur op die kamer ging de deur open en stond er een nieuwe dokter…..
Kom er even bij zitten hier (en ze wees naast me op bed)
KUT dachten we… dit is niet goed!
“Ik heb vreselijk nieuws…. U heeft acute leukemie en word direct opgehaald door de ambulance en overgebracht naar het Erasmus in Rotterdam”
Achter me ging de deur open en kwamen ze al binnen…….
Een vloek. Een kreet. Een traan. En toen stonden we allebei AAN!!
Overlevingsmodus..