Blog je nog ?

Blog je nog? vraagt mijn vriendin het houtpaard. Nee waar moet ik nog over bloggen ? Bijna alles gaat goed ik heb mijn leven akelig snel weer terug opgepakt(ik zit weer in mijn zelfde valkuilen ) en mensen die het niet weten en die me niet in mijn gehavende blote poepernak zie,vermoeden niet , dat ik een kanker verleden heb, laat staan een hele bende schijt blogs hierover geschreven heb,Alle afgevallen kiloś heb ik er weer aangegeten en ik zie er weer normaal uit. Ik vind wel dat ik er jaren ouder uit zie maar het paardenjong zegt dat dat idee in mijn hoofd zit.

Bijna alles is bij het oude.

Alleen insiders weten dat schijn bedriegt , hoewel het echt nog steeds beter gaat met mijn darmen en peanuts (mijn inimini endeldarmpje ) en dit nog ongeveer in een half jaar nog meer kan verbeteren , er is toch sprake van restschade. Mijn wc en badkamer weten er alles van.Ik voel me soms als een peuter die aan  de potjestraining is begonnen en helaas af en toe nog ongelukjes heeft.

Maar alles went, tenminste..

Vaak voegt mijn verhaal vertellen ook niets meer toe maar desgevraagd leg ik de mensen die me een pb tje sturen of rechtstreeks een vraag stellen het naadje van de kous uit. Ik benijd de pb stuurders niet , ze zijn vaak nog in het begin van hun angstig traject,

Mijn verhaal wordt soms als troostend ontvangen er is dus hoop, want er zijn overlevers.

Ben ik te snel gegaan in mijn proces ? Ik weet het niet , wel weet ik dat het bloggen een hele goede therapie voor me was.Ik kon er alles in kwijt zonder dat mensen  oordeelden of me vreemd aankeken.Het gebeuren heeft een plek gekregen.

Heb ik soms een schuldgevoel tegenover alle lieverds die niet zo ń geluk hebben of hadden als ik ? Ja hoewel juist zij mij verzekeren dat dit gevoel misplaatst is.

Ben ik soms bang dat ik te vroeg juig omdat het nog altijd terug kan komen ? Ja dat ook en wat je aandacht geeft dat groeit en dat wil je met kanker nu juist niet.Maar de kans dat het wel terugkomt is aanzienlijk, hoewel iedereen in mijn omgeving schijnt te denken dat dat bij mij niet zo is.

Net zoals toen ik het net wist heel veel mensen tegen mij zeiden dat ik de strijd wel zou gaan winnen.Ik zag geen strijd alleen maar een  uitnodiging om mogelijk te kunnen samenwerken met mijn lichaam en het was voor mij nog lang geen gelopen race laat staan dat ik dacht aan een overwinning.

Er is  wel vaker  een mismatch in het gevoel van mij en de ander.Kanker is de grote verrader, het grote roofdier.Eenmaal gehad kun je nooit meer terug naar de tijd ervoor ,er is als je geluk hebt alleen een tijd erna, niet meer onbevangen  en zorgeloos vertrouwen op je lichaam ,maar  je (terug )gewonnen leven als een cadeau..Bewust van welke grootsheid dat leven is, hoe kwetsbaar ook.Wachtend wanneer dat kostbaar leven van me afgepakt gaat worden.

Natuurlijk sta ik onder controle.Het is al weer bijna een half jaar geleden.En daar was  hij weer , een mailtje van het ziekenhuis, Het is weer tijd voor uw controle.Alleen bloed deze keer. Wilt u een week voor de afspraak uw bloed laten prikken?!

Ik kijk naar de datum en zie dat ik op mijn verjaardag naar het ziekenhuis moet komen voor een persoonlijke afspraak. Ik dacht toch dat we afgesproken hadden dat ik voor alleen bloeduitslagen mocht bellen, te meer omdat ik die dan toch allang gezien heb in mijn dossier? 

Heel veel gaf ik nooit om mijn verjaardagen maar een afspraak in het ziekenhuis op oncologie is niet het cadeau waarop ik zit te wachten. Ik word al onrustig bij het idee. Want ook al had ik zelfs toen ik de tumor had geen verhoogde waarden en ik aanneem dat er dus nu ook niets te zien is , stel dat het nu wel zo is ik heb geen zin om misschien toch op mijn verjaardag te horen dat er toch iets mis is,Dan is de party direct over.

Bellen maar weer,Er zijn nog 2 wachtenden voor u. Goedemiddag(  het is 5 voor 12) wat kan ik voor u doen? Ik leg uit dat ik de afspraak wil verzetten en hoor; dat gaat niet. Wat is uw naam en geboortedatum ?Braaf geef ik antwoord en probeer ,kan het een telefonisch consult worden ? Nee dat gaat niet de dokter moet u echt zien.Maar het gaat alleen om bloed sputter ik. De stem aan de andere kant begint te mopperen er is helemaal geen plek, alles zit vol. En zachter verdomme er hangen al weer mensen in de wacht, en ik moet nog eten, waar zijn mijn collega ś moet ik alles alleen doen...Denkt ze dat ik  haar niet hoor ? Het zal je maar overkomen dat je honger hebt en bijna bezwijkt onder de werkdruk  en  er iemand belt dat ze geen afspraak wil op haar verjaardag.

Kan de dokter u dan bellen op de maandag erna probeert ze. Is er geen andere mogelijkheid ik heb alle donderdagen vrij probeer ik nog. Nee dat gaat niet. Nou doe dan maar die maandag hoor ik mezelf zeggen.Dank u wel.

Als ik later mijn eigen agenda bekijk zie ik het ,het kan helemaal niet , het zit ramvol..Ik heb mijn leven akelig snel weer opgepakt..

Liefs Brigitte