Oma heeft een krokodil op haar buikie.
Dreumes D is inmiddels opgegroeid en is peuter D geworden. Ik denk aan de tijd dat wij samen ziek waren , hij doorlopend snotterend en koortsig en ik moe en onwetend van de alsmaar groter wordende op hol geslagen cellenklomp die zich uiteindelijk als endeldarmkanker zou laten ontmaskeren. Wat hebben we veel tijd dicht naast elkaar doorgebracht slapend op de bank.Peuter D is dit waarschijnlijk vergeten maar ik vermoed dat die tijd de band tussen ons behoorlijk hecht heeft gemaakt.
Ons ziek zijn en het herstel, hij na wat bezoekjes aan de KNO arts en ik na de remake door mijn praatgrage chirurg ,lijkt al erg lang geleden maar Peuter D moet nog 3 worden dus zo heel lang geleden is het ook weer niet,maar niets is zo bedrieglijk, tijdloos en onvoorspelbaar als de tijd.
Het dagelijkse leven word weer in volle vaart geleefd.Peuter D speelt op het kindcentrum alwaar oma ook haar dagbesteding heeft ,oma werkt weliswaar aan de ander kant, daar waar de kindjes een iets minder zorgeloze ontwikkeling mee maken.Oma ligt hele dagen op de grond om met de kindjes te spelen of ze te leren spelen.De jongere collega ś vragen zich af waar oma de energie vandaan haalt zij zijn er namelijk na het werk geen getuige van als oma een hele avond op de wc zit of voor pampus op de bank hangt.Alles lijkt weer normaal.
Het kindcentrum en de dagbesteding van oma delen een schoolplein en zo komt het voor dat oma gespot wordt door een aantal peuters voor het raam .Die dan vervolgens aangevoerd door peuter D allemaal: Dag oma roepen en vrolijk zwaaien.
Oma zwaait dan gezellig terug en rent dan naar haar kindjes om te voorkomen dat er hele handen zand in die kleine ukkies verdwijnen.
Soms is het zo dat peuter D na het werken en spelen mee mag met oma en soms zelfs mee gaat naar oma ś huisje.Tot groot genoegen van peuter D was het weer zover. Bij het woord oma ś huisje ziet hij de klei en zand bij wijze van spreke al staan.Peuter D is inmiddels een gezellige kletskous geworden en ratelt er op los.Altijd gezellig .Als oma naar de wc moet en dit aankondigt roept hij oke en als oma voor de 4 e keer gaat roept hij nog steeds oke. Peuter D weet niet beter dan dat oma een grote poeperd is en is daar helemaal oke mee.(nu oma nog )en na een mededeling kleit hij vrolijk door.
Oma gaat even douchen roep ik ,peuter D ligt onder een dekentje Bing te kijken en ik denk dat ik zonder problemen wel even weg kan. Ik hoor hem oke roepen. Nog geen minuut later gaat de douche deur open en staat hij in zijn blote up en go voor me.Ik ook douchen zegt hij en trekt zijn up en go uit.Hij komt er bij staan en wijst naar mijn buik. Buikie oma ,zegt hij en opeens valt zijn oog op mijn stoma ophef litteken. Hij kijkt ernaar alsof hij het nog nooit gezien heeft. Ik wijs er naar en vraag wat is dat ? Hij hoeft er niet lang over na te denken en zegt de nu al legendarische zin : oma heeft een krokodil op haar buikie.
Het is maar hoe je ergens tegen aan kijkt zegt het houtpaard als ik de anekdote vertel.Want hoe mooi is het als je gewoon naar een litteken kunt kijken zonder het besef wat er achter zit.Dat je alleen maar een krokodil op je buik hebt zitten en verder alles normaal is.
Maar het overleven en leven na kanker voelt niet normaal.Over de diepste gevoelens hieromtrent praten al helemaal niet want dat doe je niet met mensen tussen de soep en de aardappelen door.Houtpaard weet waar ik het over heb en de term overlevingsschuld , schaamte valt maar weer eens .
Waar zijn je verhalen gebleven vraagt ze en ik zeg dat ik het niet weet ,ik ben helemaal stil gevallen. waar moet ik nog over schrijven ? Want het bloggen over mijn ziek zijn voelt als gepasseerd station en zou voor mijn gevoel lijken op het uitmelken ervan en het bloggen over de tijd daarna en alles wat dat losmaakt wie zit daar nou op te wachten ?
Al doe je het alleen maar voor jezelf zegt ze.Mooie titel ook voor een boek of een blog oppert ze: oma heeft een krokodil op haar buikie !
Bij deze dit blog :met dank aan mijn lieve altijd steunende Houtpaard die er in gelooft dat ik over alles kan bloggen /schrijven.
Het word tijd om de grote boze krokodil in zijn bek te gaan kijken al is het alleen maar voor mijzelf.
Liefs Brigitte
15 reacties
Mooie blog Brigitte. Leuk weer een blog van je te lezen.
Liefs, Monique
Ik snap denk ik wel wat je niet lekker zit. Maar soms leef na een grote ramp gewoon door. Trauma of niet.Neem het zoals het komt. Er is geen goed of fout. ❤️
Lieve Brigitte
Je Houtpaard heeft gelijk hoor, jij kan best bloggen en schrijven over alles en nog wat. Moet helemaal niet over kanker gaan.
Maar het is fijn dat wij van tijd tot tijd iets van je horen. En dat hoeft dus niet over kanker te gaan.
Want hebt een prachtige schrijfstijl. Een genot om te lezen
xxx, Willy
Hallo oma krokodil
Wat heerlijk toch hoe een dreumis de wereld bekijkt ,je zou toch willen dat wij volwassenen dat ook konden ,gewoon alles nemen hoe het komt ,
Geniet jij maar van die dreumis en bloggen over hoe het nu met je is kan prima hoor ,want dit is een heel mooie
Liefs hes 🤗🌻
Wat heb je toch n fijne schrijfstijl Brigitte.
En als het tijd wordt om die krokodil in z’n bek te kijken dat voel je dat wel aan.
Heel veel succes.
Groetjes Cees
Weet je, als je dingen verwerkt verloopt dat niet volgens de tijdlijn van de opeenvolgende gebeurtenissen. Dat zijn kistjes en doosjes die soms toe blijven, hoe je er ook aan loopt te wrikken en hakken. En soms ploppen er heel onverwacht een paar open en vraag je je af "waar komt dit nu weer vandaan"?? Zoals Willy en Houtpaard en al die andere lieve, begane mensen al aangaven: vertel maar, ook als het over iets anders gaat. Of effe zwijgen als je dat liever wil, dat mag ook. Volg maar je buikgevoel (dat zit onder die krokodil en werkt volgens mij nog perfect 😉)
lief Vuurpaardje,
Het is weer fijn iets van je te lezen, dankjewel dat je de moed hebt gevonden om dit (weer) te doen!
love u, Houtpaardje
Weer heerlijk om wat van je te lezen. Nadat die krokodil op je buik verscheen zou je verwachten dat we het leven weer gewoon kunnen oppakken maar dat leven blijft altijd net even anders en het onbezorgde van voor de kanker lijkt niet helemaal terug te komen maar ook dat hoort bij je verhaal. Wie weet lukt het nog een keer om hier over te praten tijdens het eten van de soep
Blijf alsjeblieft schrijven! 🙏 Sterker nog, schrijf een boek!
Jij schrijft zo fantastisch en het is allemaal herkenbaar…..
Ga zo door!
Liefs van Sylvia
Hallo Silvia.
Dank je wel voor je aanmoediging , het is altijd fijn als iemand iets aan mijn blogs heeft. Helaas zit je inderdaad in een zelfde soort pakket, al is het bij iedereen toch weer anders, jammer genoeg herken je veel..Sterkte voor jou toegewenst.
Liefs Brigitte
Lieve Brigitte, Wat fijn om weer van je te horen. We hebben af en toe gemailf omdat we in hetzelfd schuitje zitten. Endeldarmkanker stadium 3. Het is prettig om ervaringsverhalen uit te wisselen. Voor de buitenwereld is alles weer "normaal". Helaas is onze werkelijkheid anders.
Net als jij ben ik gezegend met een kleinkind. In mijn geval zelfs twee. De oudste Lou - inmiddels 3,5 was ten tijde van mijn diagnose nog geen twee. De jongste Beau was 3 maanden oud en heeft van de eerste "fases" niets meegekregen. Lou daarentegen heel veel. Zij vond en vindt een uitje naar het ziekenhuis geweldig. Daar is immers altijd iets te zien en beleven en...is wel iets lekkers te krijgen. Mijn stomazakje was volgens haar heel erg mooi. En dat vertelde ze dan ook echt aan iedereen. Met de toevoeging "mijn oma poept niet uit haar billen maar uit haar buik". Als ik het zakje moest verwisselen zat ze op de eerste rij zodat ze e.e.a. kon aangeven. Haar reactie op mijn stoma heeft mij erg geholpen bij de acceptatie ervan.
En toch koos ik na veel twijfelen toch voor het opheffen van de stoma. Helaas ging dat niet zonder complicaties. Darmafsluiting en opnieuw een grote buikoperatie volgden. Gelukkig kreeg Lou daar weinig van mee want ze was druk met het korstje op de wond. "Oma je mag niet aan het korstje komen" een boodschap die zij zelf herhaaldelijk moest horen omdat ze elk wondje open krabte. Waar we ook waren mijn shirt moest omhoog want iedereen moest mijn korstje zien.
Het regelmatige toiletbezoek daarna - en nog steeds - is ook zeer interessant. Ik ga tegenwoordig "poepen met kijkers". Zowel Lou als Beau zijn alijd van de partij. Heel gezellig. En als oma weer eens - uit het niets - een ongelukje heeft zijn de twee ook zeer geïnteresseerd. Volgens Lou moet ik voortaan wel op tijd naar het toilet gaan. Iets wat zijzelf natuurlijk bij haar zindelijkheidstraining ook vaak te horen heeft gekregen. Gevolgd door de boodschap maar het geeft niet we lossen het op. Wat ook zo is. Een mens went immers aan alles. Als ik thuis een ongelukje heb dan is het oplossen daarvan routine geworden. En moet ik ergens naar toe dan eet ik gewoon 12 u van te voren niets en drink ik alleen water zodat de kans op ongelukjes veel kleiner wordt. Bovendien slees ik overal mijn poeptas mee naar toe. Overal zijn oplossingen voor. Gelukkig. Een mens wordt zeer inventief als de nood maar hoog genoeg is.
Deze maand deed zich een ander probleempje voor. In mijn enthousiasme om niets meer te laten liggen cq niet te doen een vakantie in Lanzarote met de kleinkinderen geboekt. Hoe dichterbij de reis kwam hoe meer zorgen over bijv ongelukjes in het zwembad. Op zoek naar incontinentiemateriaal voor ontlasting (er is heel veel voor urine maar weinig voor ontlasting) kwam ik uit bij Kaatje Katoen en schafte daar een wasbare zwemluier van neopreen aan. Die draag ik onder mijn zwemkleding en werkte perfect. Hij piept er wel onderuit maar hij heeft een kleur roze die mijn kleindochter heel mooi vindt.dus ik doe net alsof het roze randje onderdeel is van mijn badpak. En ja het werkt "de poep blijft in de broek".
Ik heb een heerlijke vakantie gehad. Wel veel ongelukjes maar een mens went aan alles. En ik moet toch blij zijn dat ik leef. Nooit meer onbezorgd eten en drinken. Vind ik vervelend. Het doorleven gaat meestal goed af. Iedereen zegt dat ik zo positief ben. Maar wat moet je anders? Ik doe gewoon alsof ik vakantie heb van de kanker tot het volgende ziekenhuisbezoek. De radioloog twijfelde bij mijn vorige scan dus op 20 juni een nieuwe.
Ik heb met veel dingen leren leven. Hoe bitter zoet ook. Behalve als ik anuspijn heb. Of pijn ter hoogte van mijn ex-stoma. Dan word ik somberig en zie ik die hele f-zooi niet meer zitten. Maar gelukkig komt er altijd weer een momen dat de pijn weg is.
Liefs Marlies
Ps ik doe ook maar wat. Ditis mijn eerste kankertje
Wow , ik bewonder jouw doorzettingsvermogen!!!
Ik heb zelf na een jaar twijfelen de knoop doorgehakt om van tijdelijke ileostoma over te gaan op een blijvende colostoma
Deze operatie heeft vorige week plaatsgevonden……
Ik had zoooo geen zin in het Lar syndroom…. Iets waar ik heeeel veel kans op maakte 😭😭😩😩
En ik durf nergens naar de wc om te poepen ( al m’n leven lang een probleem) , laat staan dat ik in m’n broek poep en of de hele dag een luier aan moet…..Ik vind dat echt mensonwaardig 🥺
Dus super knap van je dat je overal een oplossing voor hebt.
Bij mij moet het nu helemaal z’n weg gaan vinden maar ik voel nu al dat ik de juiste beslissing heb gemaakt … ondanks de pijn ….. en voor altijd een zak op m’n buik 🥹
Groetjes van Sylvia
Sterkte Sylvia. Elk besluit is goed. Jij weet zelf wat voor jou de beste beslissing is.
Wat schrijf je mooi en boeiend. Ik heb dan de neiging alle blogs te lezen en te herlezen, wat ik dus de komende dagen doen ga. De ziel is zoiets prachtigs en hoe ieder mens weer anders reageert op dingen die haar/hem overkomen, ik lees je blogs, maar ik 'voel' de persoon die ze schrijft. Dank je wel.
'De tijd erna en alles wat dat losmaakt'...
Lieve schat, dat is een hele boel. Sprak zij wijs. En laat dat 'gaan' bij ons als je daar behoefte aan hebt. Ook daarover zullen wij hier je een bak vol herkenning geven. Heerlijk om je hart te luchten. En dat mag (graag zelfs!) met peuter D. Briljant hoe kinderen naar je kijken en reageren!
Je hebt vast nog andere vervaarlijke beesten in en bij je. Laat ze ons maar zien, kunnen wij er ook over vertellen. Voor pampus na een dagje 'normaal' is bij mij zo'n beetje dagelijkse kost. Hou je vooral niet in...
Liefs xxx Hebe