Café Doodgewoon.

Café doodgewoon. Nee het is geen naam bedacht door 1 of andere morbide eigenaar van een echt café.Maar de naam van bijeenkomsten van de  Vrijwilligers Palliatieve Terminale  Zorg.(VPTZ )Via de website van mijn werkgever , die me op dit moment geen werk geeft maar waarvan ik wel re-integratie activiteiten mag doen , werd ik geattendeerd op dit educatief uitje. Waar ik de afgelopen weken weer het 1 en ander voor anderen heb gedaan , want ja ik ben  toch thuis en kan al wel weer wat, te weten,even op dreumes D letten ,met grote broer naar de Sinterklaas voorstelling , met moeder mee naar het ziekenhuis voor een filmpje en met jongste spruit naar het accucentrum accu´s wisselen.Met je neus op het feit gedrukt worden dat je dood kunt gaan doet leven. Ik zou het veelvuldig uit eten gaan bijna vergeten.Het is een fractie van wat ik er eerst  allemaal bij deed (werken als nr 1 ) nu hang ik tussendoor uitgeput op mijn elektrische onder dekentje op de bank. Ik heb het nog steeds koud en loop al met thermo kleding rond ,ik eet 2 keer per dag warm, afijn ik vrees voor de echte winter en hoop dat ik niet alsnog doodvries.Zou toch zonde zijn van die dure operaties.

Afijn het was tijd voor iets echt voor mezelf en vooral iets om alleen te doen.Dat was wel weer een hele stap want ook dit was weer een eerste keer , spannend en met niemand om tegen aan te hangen. Café doodgewoon dus.

Onderweg prakkiseerde ik over de naam, Café doodgewoon. Ik trok het lekker uit elkaar Dood gewoon ? Waarom is iets wat iedereen gaat overkomen nog steeds niet gewoon? Lastig te bespreken , taboe , eng enzovoort? We hebben het er liever niet over , optimistisch als we zijn. Lang zullen we leven zingen we ieder jaar op onze verjaardagen. We denken zolang te leven dat we, mochten we toch onverwacht na een niet zo lang leven dood gaan , de achterblijvers met allerlei vraagtekens blijven zitten.Zelf heb ik gemerkt dat de gave van Kanker in mijn geval optimaal de tijd gaf om  alle  wensen en verlangens te kunnen door spreken. Het was erg prettige te ervaren dat mijn naasten mijn wensen ook kunnen respecteren dat gaf rust. Geen heibel na mijn overgang naar liefdevol licht.

Het thema van de avond was interculturele dilemma s in de palliatieve zorg.Zelf heb ik geregeld al dilemma s meegemaakt door mijn vroeger werk als kok waar ik een keer aan de rand van een bed stond bij een stervende bewoner waar familie vond dat pap tot het laatste moment moest eten en drinken en ik probeerde dit te voorkomen door de familie te waarschuwen voor verstikkingsgevaar.Hoe doe je dat zacht en liefdevol maar maak je wel een eind aan de volgiet praktijken? De toevoeging intercultureel maakte de dilemma s, op voorhand extra interessant.

Ik ging zitten op de vierde rij eerste stoel ,want ik moet er snel uit kunnen mochten peanuts en co weer iets grappigs bedenken. Komt er een vrolijke mevrouw naar me toe en vraagt of ze naast me mag zitten of dat ik al iemand heb. Ik antwoord dat ik nog niemand heb , maar voel me op haar gemak bij haar en zeg dat ik nu haar heb, we lachen samen en ik heb gelijk iemand om tegen aan te hangen. Later in de lezing leer ik dat in de eerste 3 seconde je de mens tegenover je al leest en deze lezing viel goed uit. We raken aan de praat en de vrolijke mevrouw blijkt toevallig de voorzitster te zijn van de VPTZ. Het is een geanimeerd gesprek , ze is bezig met het schrijven van een boek  en ik blog , ik krijg er energie van. Dan volgt de lezing, film etc. Voor mezelf haal ik eruit dat er geen verschil is in het begrijpen van interculturele of autochtone dilemma ś. Als je met een open hart en respect mensen benadert kom je er meestal wel op een goede manier uit denk ik.Mustafa Bulut de spreker en geestelijk verzorger springt met een gemak van een bij die van bloem naar bloem vliegt naar allerlei dingen die in de palliatieve fase van belang zijn maar legt in mijn ogen de nadruk op het goed lezen van mensen iets waar ik me ook in kan vinden.Wat heeft iemand nodig en wie kan dat geven?

Café Doodgewoon zou natuurlijk niet zo heten als er niet ook nog even de tijd was om na te borrelen.Ik drink met de vrolijke voorzitster nog een sapje en we akkeren nog wat thema ś door. Zo heeft ze aandacht voor mijn kankerverhaal  en mijn geblog en we hebben het nog over het zo onvindbaar zijn van allerlei terminale hulpverlening en hoe je dat zou kunnen verbeteren.Daar is natuurlijk geen kwik fix oplossing voor , maar bij deze helpt dit blog misschien een beetje in het zichtbaar worden van de VPTZ.

Doodgewoon toch ?We mogen het samendoen.

Tevreden rijd ik naar huis met weer een heleboel om over na te denken.

Liefs Brigitte