Wat zit daar in het donker wat niet gezien wil worden ?

Soms maken mensen opmerkingen die me aan het denken zetten . Soms maakt een opmerking indruk maar zet het me op dat moment niet aan het werk maar komt dat alsnog op een later moment in mijn leven.Houtpaard vindt dat ik een opmerkelijk geheugen heb voor one liners aangezien ik ze af en toe uit de hoge hoed tover.Ik dacht dat iedereen dat kon maar dat blijkt niet zo te zijn.Ze zei dit naar aanleiding van iets wat het opperhoofd TIKI docent waarbij we de coachingsopleiding gedaan hebben ooit zei; wat zit daar in het donker wat niet gezien wil worden ?Dat ging over ver verstopte emoties .Ik hoorde het wel maar deed er toen niets mee want wat niet gezien wil worden is eng , pijnlijk en confronterend. Ik had geen zin (lees bang )om de confrontatie aan te gaan en ploeterde lekker door in mijn leven , terwijl ik de ellende van een ander wel fijntjes uit de duisternis  trok. Iets met de spotlight zetten op een ander zodat  je zelf ongezien kan blijven.De opmerking popte deze zomer opeens op uit de doos van Pandora.

Het leven geeft je echter kansen om met jezelf aan de slag te gaan.Zo kregen jongste spruit , ex geliefde en ik 7 jaar geleden een auto ongeluk op de snelweg in Duitsland  . We waren op weg naar het boerderijtje wat ex geliefde een paar maanden daarvoor gekocht had. Aanhanger vol met spullen achter de Volvo V 70. We waren er bijna toen ik een enorme klap hoorde, ik dacht dat we beschoten werden. 2 Tellen later besefte ik dat we in een ongeluk zaten, de auto was aan het draaien ,ik hoorde mezelf gillen (oh mijn reptielenbrein )en bedacht dat dit dus de manier was waarop ik aan mijn einde zou komen. Een merkwaardige rust kwam over me heen terwijl ik zag hoe we de vangrail in reden. De auto draaide nog een paar keer om zijn as en kwam tot stilstand. De hele lading schoof van achter naar voren en via de voorruit kreeg ik een op drift geraakte kruissleutel tegen mijn hoofd. Ik werd boos en vroeg me af waarom iemand nu ook nog met iets moest gooien ? Om een lang verhaal kort te maken , we hebben het overleefd, ik denk dat we een enorme tros van beschermengelen om ons heen hadden. Ex geliefde dacht dat het kwam omdat de aanhanger die totaal versplinterd was de klap had opgevangen en we een Volvo hadden die total los was. Had dit gebeurd met mijn Opel hondenhok hadden we  het niet overleefd. 

Iedereen was blij dat we het overleefd hadden en benadrukte toch vooral hoeveel geluk we hadden gehad en dat ik blij moest zijn , maar na de herstel periode merkte ik dat ik dat niet was. Op 1 of andere manier miste ik de rust van de overgave die ik op het moment supreme gevoeld had. Het idee was in me geslopen dat nu ik gespaard was gebleven er iets voor terug moest doen.(en daar dan verantwoording voor af moest leggen. GOD :Wat heb je gedaan nadat je een 2 e kans hebt gekregen ?) Het gevoel duurde meer dan een half jaar, een half jaar waarin ik het ongezien lastig had met mezelf. Later las ik dat het heel normaal is dat je na een ongeluk en hersenschudding last kunt hebben van sombere gevoelens.Ook nu liet ik anderen niet zien wat in het duister verborgen zat ik moest immers blij zijn.Ik kreeg mijn levenslust pas terug op het moment dat ik per toeval ging werken met en voor mensen met een verstandelijke beperking. Het maakte me blij (en hier kon ik mee thuis (GOD ) komen.Zo blij dat ik in februari 2020 besloot de opleiding te gaan doen tot begeleider. Bloed gemotiveerd als ik was behaalde ik in december 2021 mijn diploma.

Ik weet niet of ik na het ongeluk 7 vette jaren heb gehad, zo voelt het niet .Maar na december 2021 dacht ik echt dat ze zouden gaan beginnen. Ik heb mezelf voor het harde werk getrakteerd op 3 maanden sabbatical , Heb daarna 3 en halve maand gewerkt en werd toen onderuitgehaald door de kanker. Mijn leven kwam weer met gierende remmen tot stilstand.Dat is wel erg wreed zei de vrolijke voorzitster van de VPTZ nog , dat had ik nog niet bedacht .Er is me wel weer een kans geboden om het duister aan te kijken. Natuurlijk zien we het liefst vrolijke en optimistisch bloggende kanker patiënten maar ik merk dat er nu wel iets in mij verandert is. Ik durf  naast de dankbaarheid die ik voel nu ook het duister aan te kijken  en te delen. Ik heb beseft dan pas kun je ellende transformeren tot iets goeds , anders blijft ellende gewoon ellende. Is dat genoeg God nu ik aan mijn  3 e kans bezig ben ?Mag ik bedanken voor een 4 e kans?

Het is fijn om te merken dat er mensen meeleven en herkenning vinden in wat ik schrijf . Het is zeer prettig om reacties te krijgen.Want; Cees 66 jouw opmerking op mijn vorige blog heeft geleid tot dit blog waarin ik weer wat van me af kan schrijven waarvoor dank.

Liefs Brigitte

De opmerking van Cees 66 :

De dood wordt soms wel heel belangrijk gemaakt , mooi als je dat in de juiste proporties kunt zien.Het is er 1 waar ik gelijk op begon te kauwen en waar voor mij een tegenstelling uit ontstond : het leven wordt soms wel heel belangrijk gemaakt , mooi als je dat in de juiste proporties kunt zien.Ik denk dat ik met deze opmerkingen voorlopig nog niet klaar ben..