Casus :Vuurpaard

Van een graag geziene harde werker(nee ik doe niet arrogant ) ben ik opeens een casus geworden.Een casus waarvan ook nog niet eens duidelijk is of en wie me gaat oppakken.Viel het me al niet mee om noodgedwongen patiënt te zijn , er kan altijd een tandje bij in mijn innerlijk verzet.

Ik ben een vuurpaard , een chinees sterrenbeeld waarvan er in China zelf niet veel van ronddraven omdat een groot deel van de babytjes die dat sterrenbeeld zouden krijgen uit angst al in de buik het bestaansrecht ontnomen is. Chinezen houden niet zo van vuurpaarden ten minste dat heb ik ooit eens gelezen. Paarden galopperen het liefst ongetemd door de vrije natuur, haren wapperend in de wind.Een paard is graag onafhankelijk en heeft een vrije geest die steeds op zoek is naar avontuur en het opdoen van nieuwe ervaringen.En dat bij een vuurpaard dus in de superversie. Een Chinees paard is zowel een sociaal dier als een einzelganger , rare combinatie maar ik heb hem in me. Dat was altijd netjes verdeeld , in mijn werk was ik sociaal en privé kon ik prima tegen alleen zijn en hoef ik niet doorlopend mensen om me heen om me te entertainen.Het leven is voor mij altijd een grote zoektocht geweest en dat vond ik prima. In tegenstelling tot de Chinezen heb ik mijn vuurpaarden aard volledig omarmd want het geeft naast de wat ongedurigheid ook een bak met kracht en uithoudingsvermogen daar kun je mee thuiskomen en op je werk dus.Op het werk zijn er dan mensen die dat fijn vinden. Oh Brigitte doet het wel dan hoef ik niet zo hard te gaan. Echter er zijn ook mensen die dat angstig vinden: als Brigitte dat kan verwachten ze van mij ook dat ik een stapje harder loop .Tja ik doe het allemaal niet expres maar kan er gewoon niet de kantjes van af lopen ,ik ga voor de volle 100% minder druist tegen het paardenaardje in en voelt heel naar van binnen. 

De afgelopen maanden is alles wat ik zo mooi in evenwicht had weten te houden volledig uit balans geraakt.Ik was ziek ,uitgeput,  afhankelijk van wat anderen met me gingen doen.Als er iets is wat ik lastig vind is het afhankelijk zijn van the good of bad wil van een ander.Ongevraagde adviezen krijgen van mensen die aan de zijlijn staan, ik vind het een tenenkrommend DING. Maar goed in het kader van het herstel slikte ik meer dan normaal, slikte door en slikte in.Het gebrek aan energie temperde ook een hoop verzet en dat is fijn voor de mensen op wie ik anders mijn pijlen gericht zou hebben.(ondertussen mompelde ik in mezelf wat scheldwoorden )

Ondertussen begint de paardenkracht voorzichtig weer iets te borrelen en zou ik graag weer een beetje gaan expanderen in de wereld .Thuis ben ik nog steeds de einzelganger en ik snak intussen naar sociale betrekkingen .Tijd om weer eens contact op te nemen met mijn case manager. Mijn idee om leercoach te worden is vriendelijk doch beslist af geserveerd in het kader van zorgen om mijn gezondheid.Ik had eigenlijk vorige week al contact moeten opnemen maar het vooruitzicht dat ik ergens een kopje thee moet gaan drinken maakte niet dat ik in de startblokken sta en ik merk dat als ik niet uitkijk ik straks helemaal geen puf meer heb om wat dan ook te doen. Om vooruit te komen moet ik wat gaan doen en om te lopen  moet je een eerste stap zetten maar thee drinken  gaat dat me helpen ik vermoed van niet ?Als ik ergens alleen iets kom halen krijg ik daar geen energie van ik moet iets brengen. Ik stel mijn casemanager voor om ergens  wat nageltjes te gaan lakken , een been of handmassage te geven , voor te lezen of iets dergelijks en ik heb ook al een locatie bedacht waar ik dat zou willen er zitten wat oud bewoners van mij die wel wat extra aandacht kunnen gebruiken en ik zou het leuk vinden om de mensen en werkzaamheden  op de voor mij nieuwe locatie te gaan ontdekken.  Op zich vind ze dat een goed idee maar en dan komt ie: ze zal mijn casus voorleggen aan de unit manager.Deze moet akkoord gaan .Opeens ben ik verworden tot een casus.Ik zie het al voor me : 56 jarige vrouw , kanker , 2 x geopereerd, voorzien van het LAR syndroom.Wil je haar wel of niet een re integratie plek geven?( knarsetandend besef ik dat nog steeds iemand anders mijn teugels in handen heeft.)Er zijn al 3 dagen voorbij en ik vraag me af  of mijn casus al geland  is .

Maar mijn casus  klinkt toch heel anders dan wat ik voor ogen heb :Vuurpaard  zoekt  een nieuw avontuur ? Of draaf ik nu door ?

Liefs Brigitte