De Kreta blogs verhaal 4. De rode vlag

Waarschuwing dit blog bevat gedachtes aan een zelfgekozen dood.

Buiten het gevaar te verdwalen en vermist te raken op Kreta bleek er nog een gevaar te zijn waar toeristen ook aan ten prooi konden vallen.

De doorgezonde hostess maakte ons attent op de verschillende gekleurde vlaggen die bij de zee konden staan.Ze noemt allerlei gekleurde vlaggen groen, geel, oranje en rood en geeft hierbij een uitleg die ik ter plekke vergeet.1 kleur onthoud ik wel en dat is de rode vlag , de kleur van gevaar en hier staat hij voor verboden de zee in te gaan.De onderstroom is te sterk de zee te ruw de rest laat zich raden.Mijn associatiemachine staat gelijk aan en plakt er berichten van Polen aan die zich niet weten te redden in zee of zwembad al dan niet met een slokje op.

Maar als ik van  1 ding houd is het de zee.Het zal wel gekomen zijn doordat ik in Scheveningen geboren ben. Helaas heb ik er nooit gewoond en moest ik het doen met de vakanties bij opa en oma in Den Haag, waarbij mijn oma mij dan op mijn dringend verzoek meenam in de tram naar mijn geboorteplaatsje.

Hevig was dan mijn opwinding bij het zien van het strand en de zee. Daarna volgde dan steevast de teleurstelling dat ik van mijn oma slechts tot mijn knieën in het water mocht zelfs toen ik al 2 zwemdiploma ś had. Ik hoor het haar nog zeggen: kind de zee is verraderlijk , het is niet alleen wat je ziet maar de zee heeft ook een onderstroom daar kun je niet tegen vechten.. Achteraf was het heel goede raad die mijn oma heeft gegeven maar toen was ik alleen maar diep teleurgesteld dus boos.

Later bepaalde ik zelf wel hoe ver en diep ik de zee in ging. Na de  welkomst bijeenkomst trok ik mijn badpak aan en trok ik een sprintje om te gaan dobberen in de zee vlak  voor de deur. Geen vlag te bekennen.Het lauwe water droeg me alsof het nooit anders had gedaan en ook hier weer bewees de kunst van het leven in overgave mij een goede dienst.Ik voelde hoe heel mijn lichaam zich ontspande.

Helaas ben ik een schollenkop en het duurde wel even wat langer om de kop stil te krijgen. Flarden van de afgelopen 2 jaar vlogen door mijn koppie heen. Hoe anders had het kunnen lopen , hoe anders had ik eraan toe kunnen zijn. Ik voel me dankbaar.

Opeens komt de gedachte aan de rode vlag weer bij me op,Hoe mooi zou het zijn als je leven of lijden klaar is en je kunt gaan liggen wachtend op de onderstroom die je meeneemt.Ik vind het voor mijzelf een heel mooie gedachte want tegen de onderstroom hoef je niet te vechten. Ik schud de gedachte echter snel van me af , maar niet over praten bedenk ik me nog er zullen niet veel mensen zijn die op dit soort gedachten spinsels zitten te wachten. Hoe hard ik me daarin vergis had ik zo dobberend in de zee niet kunnen bedenken.

Op dat moment had ik  Hans en Grietje nog niet ontmoet . 

Liefs Brigitte