De regie hebben..
Het gevonden plekje op mijn lever en de onzekerheid of dit goed of kwaadaardig is zette mij de afgelopen weken nog maar eens aan het nadenken over zaken waar je normaal niet zo snel aan denkt.Mijn onzekere gedachten zwierden van het is niets ik ben gezond tot het andere uiterste nadenken over een zelfverkozen dood. Over het als ik gezond ben gedeelte hoef ik niet na te denken dan leef ik krenten uit de pap pikkend door maar wat als het niet goed is? Waar ligt mijn grens wat is voor mij afschrikwekkend, voel ik al snel de grens van mijn te verdragen dingen of juist niet en wanneer vind ik het voor mijzelf uitzichtloos lijden ?Ondanks dat ik er over nadenk, ik kan en durf er niets zinnigs over te zeggen. Typisch iets om te beslissen als het aan de orde is.
Mijn moeder had het direct na haar vermoedelijk ,het is longkanker diagnose ,helder.Ze besprak met de huisarts dat helemaal kierrewietje worden voor haar een schrikbeeld was.Uiteindelijk werd echter de verschrikkelijke niet te dragen pijn de oorzaak van haar zelfverkozen dood , kierrerwietje is ze gelukkig voor haar ,niet geworden.Toen ze met de ziekte helemaal klaar was en zodoende ook met het leven vond ze de 2 artsen die ze nodig had om haar laatste wens te verwezenlijken. Toen de tijd helemaal rijp was en zij haar laatste sigaretje had gerookt ging ze tip top verzorgt op haar bed liggen, zich overgevend aan wat komen zou.Tot op het laatste moment de regie in eigen handen. Dapper waardig en vredig.
Hoe anders het kan gaan merkte ik gisteren.
De oude vrouw zegt tegen mij :ik wil dood. Op dat moment meent ze echt wat ze zegt. En ondanks dat ik hoor wat ze zegt weet ik ook dat ze niet gehoord gaat worden. Ik wil dood herhaalt ze dit is geen leven. Ze huilt is verdrietig boos en wanhopig.Ze heeft de diagnose Alzheimer gekregen en weet dat ze dement is. Ze zegt dat ze dement is en gek in haar hoofd.Ze geeft blijk van ziekte inzicht maar het volgende moment is ze dat totaal vergeten.Dan denkt ze dat er niets met haar aan de hand is. Ze is achterdochtig en boos ze maakt heel veel ruzie met de mensen om zich heen. Haar opmerkingen komen ongecensureerd uit haar mond en zijn niet voor de poes.Ze wil dood en ze hoopt dat haar man haar van de trap af duwt als ze weer een keer ruzie hebben. Ze zegt sorry omdat ze weet dat ze ruzie maakt en zegt daarachteraan de hele zolder ligt vol met sorrys maar daar heeft hij niets aan. Ze vraagt of ik haar kan helpen om dood te gaan en ik zeg dat ik dat niet mag doen , dat dat moord is.Ze vraagt of er geen andere manier is. Ik vertel haar dat je kunt stoppen met eten en drinken maar dat als ze daar morgen mee begint ze het plan vermoedelijk snel vergeten is.iedereen beslist alles voor mij zegt ze ik ben dement en ik kan geen euthanasie krijgen en scheiden van die man mag ik ook niet meer.Ze weet dat ze de regie totaal kwijt is.
Ze bedankt me voor het gesprek en als ik in het donker en de regen naar huis rijd bedenk ik me dat als ik ooit een doodswens krijg ik hoop dat ik uitzichtloze kanker heb en niet dement ben.
Maar als ik mag kiezen , doe mij dan maar een definitieve hartstilstand als het mijn tijd is (of onderschat ik dat ? )
Liefs Brigitte
7 reacties
Ik gun je een liefdevolle hartstilstand maar als ik me dan even met de regie mag bemoeien dan nu nog even niet lieve zus.
Een rustige dood waar vooral ouderen vaak op hopen is gaan slapen en plotseling niet meer wakker worden in bed maar dat is zoals ik meerdere keren heb meegemaakt iets wat niet vaak gebeurd. Meestal gaat daar toch wel wat aan vooraf maar dat hoef ik jou niet uit te leggen.Soms is het goed om over dingen na te denken, te bespreken met naasten zodat het bij hun ook niet rauw op hun dak valt mocht zo’n moment er aan komen, gewoon bespreken wat je gevoel is en hoe je in bepaalde situaties staat. Snap heel goed dat je nu door de onzekerheid over eventuele uitzaaing je ook over dit soort zaken nadenkt.
Hoop heel erg dat het meevalt en je nog heel veel krenten uit de pap kan vissen
liefs Silvia
Nou, dementie is een spook waar ik ook hard mee worstel. Geen erg als je volledig dement bent , dan weet je het niet meer. Maar die tussenperiode, dat je nog wel helder bent , maar je voelt je geheugen achteruitgaan, de stijgende moeite met dagdagelijkse dingen, gaande van weten tot welke dag het is tot gezichten en namen onthouden van mensen die je dagelijkse ziet , da's heel erg. En voor je omgeving nog veel erger.
En euthanasie mag niet, kan niet.
Zoals je zegt, dan liever doodgaan aan kanker. Dan behoudt je toch tenminste je menswaardigheid.
zonder woorden
Precies dat Willy.
Lieve Brigitte, met 1uitslag kun je van volop leven zwenken naar gedachten over je eigen levenseinde. Kanker is je overkomen en je zou zo graag de volledige regie weer willen hebben. Ik verbaas me vaak als ik naar fragmenten uit "over mijn lijk" kijk over hoe de kandidaten schijnbaar hun naderende dood hebben omarmd.
Sinds ikzelf kanker heb (gehad) realiseer ik me echter dat wij die nog mogen hopen van controle naar controle leven. Het leven kan er immers met 1 uitslag weer volledig anders uitzien dus je moet een soort van alert blijven. Zij die gehoord hebben- of zelf hebben besloten - hier eindigt het nu voelen wellicht inderdaad een zekere aanvaarding van hun lot.
Ik heb met mijn naasten afgesproken dat ik bepaal wanneer voor mij genoeg, genoeg is. En dat geeft mij rust en het feit dat ik qua crematie etc alles heb uitgewerkt.
Ik denk aan je e hoop dat devuitslag meevalt cq dat er n plan komt of klaar ligt met weinig fysiek lijden. Mentaal doet het allemaal al pijn genoeg.
Marlies
Ja, inderdaad, niet dat je soms vergeet wie je naasten zijn etc, dat lijkt me angstaanjagend en vreselijk. Mijn moeder was 80 jaar en liep nog dagelijks met de hond, soms wel een uur, door de weilanden en bossen, en s'avonds ging ze slapen en werd ze niet meer wakker, dat lijkt me het beste, dat je gewoon gezond bent en op een dag niet meer wakker wordt. Maar wel pas als je op leeftijd gekomen bent natuurlijk. Mijn vader was 69 in 1988, had al jaren longemfyseem en sliep in, in het ziekenhuis met een computertje (hij was wiskundig en technisch) op zijn bed waar hij mee bezig was. Maar die jaren benauwdheid was wel een ellende met die zuurstofflessen, maar hij heeft er nooit 1 x over geklaagd. Hij had wel heel zijn leven zeer veel gerookt, 70 sigaretjes per dag of meer, was de laatste 6 jaar van zijn leven gestopt. Ook had hij problemen met zijn longen nav concentratiekamp Vught wat ze daar hadden gedaan. Roken was voor hem een soort overleven van de stress na het kamp en wat hij daar had gezien. Het hielp hem door te gaan maar na tientallen jaren krijg je toch de gevolgen zoals longemfyseem bijvoorbeeld. Maar ik heb wel begrip voor dat hij rookte tegen die stress, hoe kan je iemand zoiets kwalijk nemen? Mocht het anders lopen dan verkies ik, denk ik nu, een inslaapspuitje boven een aftakeling met veel pijn en duizeligheid etc. omdat dat geen levenskwaliteit is. Maar zodra het je overkomt, denk je er misschien weer anders over, dat besef ik wel.