Iets met een MRI en een kokosnoot.

Tijdens het rapporteren van het wel en wee van mijn zorgvragertjes gaat mijn telefoon. Normaal heb ik zoiets van laat maar gaan ik ben aan het werk maar nu zie ik de  naam van mijn huisartspraktijk op het scherm. Ik krijg een raar onrustig gevoel in mijn buik , er was toch nog niets bekend of zo? Als ik opneem hoor ik de stem van  de praktijkondersteuner. Een HBO arts  die zich geen dokter mag noemen. Voor mij was ze echter de reddende engel, toen ik met klachten op het spreekuur kwam  besliste ze na een kort gesprek en na de beruchte vinger in mijn poepgat  dat ik direct poep moest inleveren voor nader feces onderzoek en  tegelijk zette ze het ziekenhuis traject in,

Door haar kordaat handelen en doorverwijzen naar het ziekenhuis leef ik nog.Toen de diagnose Endeldarmkanker was gesteld had ze alle tijd voor mij en ook daarna ging ze aan de slag om met mijn dossier in handen advies in te winnen wat betreft het wel of niet nemen van chemo. Dit aangezien ik me met het alles is grijs (zie een ander blog ) antwoord van de oncoloog geen raad wist.Ze bood ook aan me nog psychisch te ondersteunen tijdens het hele proces maar voor dat vriendelijk aanbod heb ik haar even vriendelijk bedankt. Ik ben nou eenmaal een eigenheimer die denkt het zonder de dokter te kunnen stellen.Daar heb ik dan ook een prijs voor betaald  maar voor het geestelijke stukje had ik mijn andere hulpbronnen.Dat begreep ze.

Ik kwam haar weer tegen toen mijn moeder palliatief was en ik moet zeggen dat ik zeer blij was dat zij het hele traject begeleide. Mijn moeder was ook vol vertrouwen en vond haar een Echte Lieverd.Mijn moeder vond niet snel iemand een Echte Lieverd dus dat betekende wel wat. Broertje en ik waren blij dat de Echte Lieverd erbij was toen onze moeder haar laatste adem uitblies.Dat zijn de momenten in het leven die er toe doen en dan is het een voorrecht om een vakbekwame en tevens liefdevolle arts aan het bed te hebben.

Omdat ik een artsvermijder ben heb ik haar sinds begin maart niet meer gezien en ben ik niet meer in de praktijk geweest, mijn controle bezoekjes aan het ziekenhuis zijn me medisch genoeg..

Ik wilde je even vertellen dat ik de praktijk ga verlaten hoor ik haar zeggen. Ik word er stil van als ik het hoor.Dit is mijn laatste dag en ik wilde je het nog even persoonlijk vertellen. Bovendien zag ik ook de brief langskomen van het ziekenhuis . Heb je de MRI al gehad ? Ik vertel haar dat die morgen is. We hebben het even over de gang van zaken die ik toch wat vreemd vond want hoe kun je zonder de fotoś gezien te hebben vertellen dat het niet kwaadaardig is?Ze gaat er niet op in , artsen onderling vallen elkaar niet af maar verteld hetzelfde als de chirurg , zelfs als het een uitzaaiing is dan kan er nog wat aan gedaan worden.Ze vind het ook verstandig dat ik de MRI ga laten maken.

We hebben het verder nog over wat zij nu gaat doen, ze wil verder in de palliatieve zorg, hospice ed meer waarde kunnen toevoegen dan wat ze nu in de praktijk kan.Ik bedank haar voor haar goede zorgen voor mij en mijn moeder , Voor ons heeft ze in ieder geval waarde toegevoegd.Misschien komen we elkaar nog eens tegen zegt ze .Ik flap eruit maar liever niet in de hospice.Lachend nemen we afscheid.

Als ik de telefoon neer heb gelegd besef ik hoe geboft ik heb met een arts die zo empathisch is.Ze gaat vast van veel meerwaarde voor anderen zijn in de toekomst.

Vandaag had ik de bewuste  MRI scan een futuristische ervaring in een witte tunnel die voor mijn gevoel zo lang duurde dat ik het gevoel had dat ik in de tunnel was blijven steken en direct naar het grote  licht was getransporteerd , maar dat bleek niet waar..Na afloop werd me verteld dat ik de uitslag via de behandelend specialist zou krijgen Zo dan kunt u nu lekker naar huis om van uw weekend te  gaan genieten zei de medewerkster opgewekt.

Ik zal wel wat fijngevoelig zijn op dit moment maar de gedachte : dat is er weer 1 met het empathisch vermogen van een kokosnoot.kon ik niet onderdrukken.

Door al die onzekerheid word ik er schijnbaar niet echt liever op maar ik moest er wel om lachen:

empathisch gevoel van een kokosnoot  EGK ! De zich van geen kwaad bewuste hulpverlener kom ik waarschijnlijk niet meer tegen maar ik weet 1 ding sinds het telefoontje van gisteren , mocht het onverhoopt tegen alle uitspraken van de deskundigen in toch niet goed met me gaan en ik beland in het hospice dat de kans dat ik daar een Echte Lieverd tegen kom is gestegen.

Liefs Brigitte