Ja, ik weet het.

Een MRI op zaterdag ? iedereen aan wie ik het vertel is verbaasd. Had ik in de 3 weken ervoor gehoopt een telefoontje te krijgen om de aanbevolen MRI te krijgen , dit gebeurde niet. Ik moest eerst langs mijn praatgrage chirurg die ook nog de optie kop in het zand steken voorstelde ,ofterwijl afwachten wat er met de 2,5 cm grote plek op mijn lever zou gebeuren als we niets doen.De mogelijke metastase diagnose maakte me echter onrustig genoeg om me over te geven aan de MRI. Deze was snel gepland. Kun je zaterdag 4 november vroeg de secretaresse. ? Ik kon.

Het was een regenachtige herfstdag , prima dagje om naar het ziekenhuis te gaan.De parkeerplaats was verdacht leeg zo ook het ziekenhuis. Ik dwaalde door de uitgestorven gangen , het contrast met de getoonde beelden op tv van het ziekenhuis in de Gazastrook die uitpuilt met gewonden had niet groter kunnen zijn.

Aangekomen bij de incheckbalie vind ik ook niemand, maar op mijn uitdraai vanuit de aanmeldzuil staat dat ik me nog moet aanmelden. Ik sta voor gesloten deuren die niet opengaan. Achter die deuren zit 1 mevrouw , helemaal alleen. Mijn aandacht wordt getrokken door een pop up bord. Er staan dat je rustig moet wachten tot een medewerker je komt halen. En je mag vooral geen belletje lellen dat is voor spoedgevallen.

Rustig wachten terwijl alle mogelijke toekomstige nare dingen aan mijn geestesoog voorbij trekken. In het ziekenhuis is het niet makkelijk te geloven dat de uitslag: u heeft wel een plekje maar u bent toch gezond ook nog bij de opties hoort.Daarbuiten trouwens ook niet maar is de afleiding gewoon wat groter .

Opeens komt er iemand die de deuren naar de volgende wachtruimte voor mij opent, daar zitten inmiddels 2 wat oudere vrouwen in sportkleding gezellig te babbelen, een gratis bakje ziekenhuiskoffie erbij.Ik kan me wel een fijnere plaats bedenken maar ze lijken het erg naar hun zin te hebben.

Al snel word ik geroepen. Uw onderzoek is klaar hoor zegt ze tegen 1 van de 2 vrouwen , Dat weet ik antwoord deze maar ze maken geen aanstalten om naar huis te gaan , ze kunnen er schijnbaar geen genoeg van krijgen.

Schoenen , sieraden en BH mag u uitrekken word me op de gang al verteld. Uw jurk kunt u aanhouden. Dat denk ik niet, er zit een rits in.Ik bedenk dat ik niet voortijdig gegrild wil worden als het nodig is is het nog tijd genoeg maar ik houd wijselijk mijn mond.Ik ben ooit als begeleider met iemand bij een MRI geweest en weet wel een beetje wat me te wachten staat dus verdere uitleg is niet nodig alleen zit ik  nu niet achter het apparaat maar mag erin.( je kunt geen belevenissen genoeg verzamelen  )Heeft u het Formulier meegenomen ?. Oeps nee dus helemaal vergeten het geheel raakt me meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Had u op alles Nee geantwoord vraagt ze.ik knik bevestigend. O dan kan het onderzoek gewoon doorgaan en geef ik u een nieuw formulier. Nadat ik dat heb ingevuld )alles Nee (ik heb alleen maar kanker gehad ) steekt de dame vakkundig de naald voor het infuus in mijn arm, ik complimenteer haar er mee , maar het compliment wordt niet ontvangen.

Een collega komt eraan en zegt helemaal niets, goedemorgen zeg ik.Verstrooit kijkt ze me aan en zegt  goedemorgen. Na wat heen en weer gehannes om me juist te placeren , gaan mijn oordoppen in en dan krijg ik nog de laatste aanwijzingen mee. Het duurt 20 minuten, Ik kan het koud krijgen door de infuusvloeistof en ik moet vooral niet bewegen en doen wat de stem zegt. Voordat ik de witte tunnel in verdwijn krijg ik nog een ballonnetje in mijn hand waarin ik mag knijpen als het echt niet goed met me gaat en ik krijg mijn gehoor bescherming op.

Het heeft wederom iets futuristisch de machine ratelt , schuift mij heen en weer of schuift hij  ?ik weet het niet. Al snel hoor ik de stem. Adem in , adem uit, niet ademhalen. Wat ? Hoor ik het goed ?Niet ademhalen ? Natuurlijk kom ik de eerste keer adem te kort en tank heel voorzichtig bij. Zou het opvallen ? Ondanks de dubbele gehoorbescherming hoor ik het kabaal van de machine.Wat hij allemaal aan het doen is is me een raadsel. Adem in , adem uit, niet ademhalen ,het begint zowaar te wennen.Volgens mijn tijdsberekening duurt het allemaal langer dan 20 minuten of ben ik door het niet ademen de echte tunnel van licht ingegaan zonder dat ik het gemerkt heb. Voorzichtig doe ik mijn ogen open , nee ik lig nog steeds in de XXl donut. Is het een slecht teken dat het zo lang duurt ? Heeft mijn luchtbijtank actie de foto verpest ? Zijn we daarom de sessie nog een keer aan het doen? Opeens hoor ik de stem: we zijn klaar.

Ik word uit de donut gelanceerd, even is er paniek en hoor ik de eerste dame roepen dit gaat fout en direct  buigt ze over me heen. De ander antwoord koel nee het gaat goed en anders kun je op deze knop drukken. Het naaldje wordt er uitgehaald en wederom wordt de op plaats 3 staande vraag van meest gestelde vragen uit het ziekenhuis gesteld gebruikt u bloedverdunners? Nee.

Dan krijgt u van uw specialist de uitslag. Weer houd ik mijn mond  Je denkt toch niet dat ik tot 16 november ga wachten op een telefonisch consult ! Of zouden ze deze keer de uitslag blokkeren ?

Ik loop de nog immer lege parkeerplaats op en dan weet ik het opeens : een MRI scan op zaterdag ? Ja want ze moeten natuurlijk beschikbaar zijn voor spoedgevallen maar als die niet komen hebben ze in ieder geval toch nog wat te declareren bij de zorgverzekering.

Liefs Brigitte

Ps

Voor al die mensen die niet willen wachten op de uitslag op 16 november. Maandag ochtend 6 november stond de uitslag al in mijn dossier. Er zijn geen aanwijzingen gevonden voor metastasen in mijn lever ! Het voelt alsof ik mijn leven heb teruggekregen.