# durf te vragen :Een lichtje voor haar.

Zag het er van de zomer nog naar uit dat mijn moeder mij zou moeten begraven  de diagnose longkanker die mijn moeder afgelopen december 2022  kreeg maakte  dat  dat idee van de baan ging en dit waarschijnlijk  niet gaat gebeuren tenzij er zich nog iets heel raars voordoet.De longarts had het over een ziektebeeld wat niet verenigbaar was met het leven  er restte voor mamsie nog  enkele weken tot maanden.Ik had toen niet kunnen vermoeden hoe precies die voorspelling zou zijn.

Ook had ik me niet kunnen voorstellen hoe snel en verschrikkelijk hard deze vorm van kanker(grootcellig ) een mens helemaal sloopt. Het is onbegrijpelijk hoe een  in aanvang klein foutje in een celletje  uitgroeit  naar een misbaksel van een klomp cellen die allang vergeten is wat ze eigenlijk hadden moeten doen. In plaats van daarvan gaan ze op de grote trektocht door zo'n beetje het hele lichaam ,overal een spoor van vernieling achterlatend.Een klomp cellen  en steeds meer zaailingen van de moederklomp die jouw eetlust bederft maar ondertussen jou helemaal opeet.Die je verschrikkelijke pijn doet zonder er iets voor terug te geven.Mijn moeder denkt altijd nog met een goed gevoel terug aan de geboortes van broer en mij , de enige pijn volgens haar die iets moois opleverde.

Ook al ben je nog zo positief je krijgt de invasie niet meer weggedacht en je moet maar zien  hoe je met  met alle bijkomende ellende nog leven kunt terwijl je een palliatiefje  genoemd wordt.Het klinkt zo schattig maar ondertussen.

Ga nog maar wat leuke dingen doen  en vooral genieten blijkt een nutteloos advies als er eigenlijk nog maar 2 laatste wensen zijn, Gezond zijn en als je beseft dat dat een illusie is: ik wil dat deze ellende stopt.

Kanker is een ziekte waarin je  versneld moet opgeven wie je ooit was,wat je kon , de dromen die je had vervlogen zijn voordat je er erg in hebt en de harde waarheid is dat je moet omgaan met iets waar je uit vrije wil nooit voor gekozen zou hebben.

Kanker maakt van de omstanders op zijn best goedwillende mensen die hoe hard ze ook hun best doen  aan het eind van de dag toch met lege handen staan.De wrede waarheid is kanker doe je niet alleen en uiteindelijk toch..Het is een hard gelach.

Met lede ogen en echt pijn in mijn hart zie ik aan hoe mijn totaal uitgemergelde mamsie met behulp van heel veel pijnstillende medicatie dapper naar de eindstreep strompelt.

Mij hoeft ze niet te begraven maar Ik had  haar zo graag een mooiere manier  van sterven gegund.( maar het lijkt wel of een gevalletje hartaanval direct weg niet meer uitgedeeld wordt )

Liefs Brigitte

P.S Mocht iemand een kaarsje willen branden om de laatste schreden te  verlichten op mamsies levenspad :Ja graag.

Mijn droom in deze zou zijn brand een kaarsje voor mamsie en voeg er een naam aan toe voor wie je ook een kaarsje wil branden om zo gezamenlijk een lichtjes ketting te maken.