Elastiekjes

Ze staat met haar handen ver van elkaar af ,mensen kunnen veel incasseren het is als een elastiekje dat kun je een heel eind oprekken en terug laten veren maar op een dag zit er geen rek meer in en dan krijg je een burn-out zegt ze. Mevrouw Vit en fitaal voegt er nog fijntjes aan toe en  dat wil je echt niet hebben om vervolgens te relativeren maar een burn -out daar wordt je wel weer sterker van.In het kader van ieder nadeel heeft een voordeel . De collega die de burn out zelf achter de kiezen heeft zitten schiet het in het verkeerde keelgat en zegt dat ze die burn- out liever over geslagen had. Zelf ben ik ook wel klaar met dat soort gezegdes , zoals wat je niet dood maakt maakt je sterker. Vooral niet zeggen tegen mensen die nog in een killing proces zitten in ieder geval niet tegen mij. ik heb nooit de ambitie gehad om een stalen vrouw te worden.

Mamsie en ik zitten bij de longarts , mamsie is al lange tijd niet lekker en derhalve komt het niet als een verassing als de longarts  open en eerlijk verteld dat hij heel slecht nieuws heeft. De CT scan laat zien dat haar long er wel heel raar uitziet en sterker nog ze zit direct in de palliatieve fase we hebben het over nog weken misschien maanden .Ik voel hoe er een grote grijze deken over me heen wordt gegooid en vermoed dat dat bij Mamsie hezelfde is, we zitten samen als het ware onder een grote deken van lits jumeaux formaat .In 1 klap verandert mijn status van (ex )kanker patiënt onder controle naar, dochter van kanker patëinte in palliatieve fase. Ik kan een nieuw blog gaan beginnen. Ik ga dat denk ik niet doen want ik ben maar 1 Brigitte en vermoed dat ik het hele gebeuren in dit blog van me af ga schrijven. Nu was mijn elastiekje afgelopen maandag lichtjes teruggeveerd , want goede uitslagen van het bloedonderzoek is fijn , hoewel ik deze met een korreltje zout neem want de bloedwaarden waren ook goed toen ik de tumor wel had.Het dit jaar moeten verhuizen had ook al wat spanning op het elastiek gezet. Ik voel hoe eer aan mijn elastiekje getrokken word. Mamsie heeft geluk want ook deze arts is een schat (ik begin aan het stockholm syndroom te lijden want ik val als een blok voor alle artsen die me pijn doen )en op zachte toon legt hij uit wat de opties zijn.:1 verder niets doen dan neemt de huisarts de zorg voor de laatste tijd over of nog laten onderzoeken welk type longkanker het is en met de uitkomst komen er dan wel of geen mogelijkheden voor rek van de komende tijd en misschien nog wat verzachting van het proces in de vorm van chemo of immuno.Ze mag er nog over nadenken of ze de bronchoscopie wil laten doen. Nou dacht ik mijn mamsie aardig te kennen en ik dacht die haakt af , maar tot mijn verbazing hoor ik haar zeggen die Bronchoscopie die wil ik wel doen.Ik die zo langzamerhand veel te veel weet van de mogelijke risicoś hoor mijn hoofd al angstig schreeuwen KLAPLONG. Het vergt even wat aanpassen in mijn hoofd maar oke , ik ga haar in alles volgen en ondersteunen in wat zij wil.Zelf weet ik ook dat als je eenmaal de diagnose kanker naar je hoofd hebt gekregen ondanks dat  alles wat je van te voren hebt bedacht de  uitvoering van je :wat als plannen, een hele andere kan worden.Dat mag , dat is prima.Zij heeft de regie.

We mogen naar de secretaresse om de onderzoeksdatum in te plannen dat kan al aanstaande dinsdag en dan met een beetje geluk (mag dat aub?) is de uitslag vrijdag al binnen, we plannen gelijk een afspraak voor de vrijdag. Ook hier weer een leuk Johan Cruiiff dingetje :fijn dat ik nog niet aan het re integreren begonnen ben ,alles wat er in mijn agenda staat kan er in 1 klap zo nodig weggeveegd worden. Waar ken ik dit van?

Dan begint het hele circus van het inlichten van broer en kinderen. De hele avond hang ik aan de telefoon.We zijn het er allemaal over eens dat we een zo.n mooi , liefdevol warm en zacht proces  voor  Mamsie willen. Er zijn nog wel wat hobbeltjes te nemen , want broer woont in  Zweeds Lapland maar hij gaat zijn best doen. Ik was nog maar net begonnen met het schrijven van dit blog of hij belt. Zijn baas is al op de hoogte en hij kan weg wanneer dat nodig is  Je hoeft het niet alleen te doen zus zegt hij.Ik voel hoe het elastiekje zich weer ontspant..

Liefs Brigitte