Genieten van het leven is een Bossche Bol.

Van het ene moment op het andere was het zover, ik werd dochter van een longkankerpatiënte.Natuurlijk had ik de gitzwarte bui al aan zien komen maar na een hele kudde aan nare onderzoeken bij mijn mamsie was het zover en bleef de bui boven ons hoofd hangen.De woorden van de longarts kletterden zwaar op ons hoofd. Niet operabel,te verwachten levensduur enkele weken tot maanden. Misschien nog chemo in combinatie met immuno , leven rekken.Mijn moeder wilde nog wel een bronchoscopie laten doen. Ik voelde lichte paniek opkomen, niet geheel onwetend van de risico ś van zo ń  kijkerijtje in de pijpjes .Ik zag mamsie al tijdens de feestdagen in het ziekenhuisbed liggen met een dichtgeklapte long. Na 20 minuten hoorde ik haar echter al kwebbelend aan komen lopen. Het kijkerijtje was haar enorm meegevallen.De uitslag daarna viel echter niet mee, want de biopten konden niet bevestigen dat ze kanker had en de genomen pleuravocht punctie ook niet maar de ct scan zag er erg slecht uit.Tja soms lukt er wel eens iets niet zo goed in het ziekenhuis (waar ken ik dat van ?)  en van de nog voorgestelde nieuwe diepere bronchoscopie om de exacte soort longkanker te kunnen vaststellen zag mamsie af.Eveneens als van verdere behandeling , een moedig besluit.Ze voelde al hoe ze achteruit aan het gaan was en was bij zichzelf te rade gegaan of een chemootje (waarom doen we sommige mensen daar zo luchtig over ? nog bij zou dragen aan wat voor soort levensvreugde dan ook.

Naast mijn eigen in 2022 verworven titel van (ex ) kankerpoepie , op de valreep nog even een extra kwalificatie titel ; dochter van.Gezellig samen  kankeren, mijn moeders vriend heeft ook kanker , met zijn 3 en gezellig onder het grijze dekentje.Als we nu gaan kwartetten is het 3 tegen 1.Hoewel mijn jongste spluit zei dat is vals spelen jij weet niet zeker  of je nog ergens kanker hebt.

Zo zwartgallig, cynisch en ironisch ik over mijn eigen proces kan denken , praten en schrijven, zo lastig vind ik het nu om me te verhouden tot wat er is en komen gaat.Ik merk dat ik schijtangst heb (jawel )  voor het zien van lijden van mamsie, helaas heb ik in die categorie teveel gezien.Verder  ben ik verworden tot 1 van de velen zwijgende , stamelende mensen die niet verder komen dan :ik  weet niet wat te zeggen. Want wat zeg je tegen iemand op Nieuwjaarsdag waarvan je weet dat zij /hij snel doodgaat  . Met een gelukkig nieuwjaar hoef je zo wie zo niet aan te komen,de beste wensen , veel geluk?Een sprankelend , bruisend , vrolijk, dolfijn . verfrissend nieuw jaar zijn uitermate ongepast. Ik heb haar maar een knuffel gegeven.

De afgelopen dagen hebben we er veel over gepraat , dat we allemaal zo slecht voorbereid zijn op het begeleiden bij het sterfproces.Dat is een raar iets omdat er steeds meer mensen een stervensproces hebben ipv dat ze gewoon in hun bedje gaan slapen en niet meer wakker worden.Waar ook het langere stervensproces als kans gezien wordt om in het reine te komen met jezelf en elkaar (als dat niet nog zo is ). maar hoe dan ? Het is vreemd dat dit niet gewoon een onderdeel is van het lespakket wat je op school moet volgen .Nu je op computers alles op kunt zoeken wat wij vroeger uit ons hoofd moesten leren moet  er toch voor een vak als levensvaardigheden wat ruimte  te vinden zijn?

Zelf heb ik wel de module complementaire zorg gehad , maar die is lekker praktisch, rustgevend muziekje opzetten, een lekkere olie in de aroma diffuser vernevelen en meer van dat soort acties maar staat tot in geen verhouding tot wat ik graag in het vak levensvaardigheden zou willen zien.Nu weet ik dat het allemaal maatwerk is , maar iets meer dan weten dat een stervend mens door de 5 fases van rouw (Kübler -Ross )heen gaat zou wel fijn zijn.

Mamsie schiet op dit moment door alle fases van rouw heen en weer , kleine broer en ik stellen haar gerust dat hoort erbij en we proberen haar zo goed en kwaad te verwennen. Dat alleen al is een hele zoektocht.Waar de arts zegt dat ze alleen nog maar energie mag geven aan lekker genieten van leuke dingen, blijkt in onze praktijk dat het genieten van leuke dingen een Bossche bol is (of een tompouche natuurlijk)

Liefs Brigitte

PS , :misschien als het leven ooit saai wordt ga ik hem uitwerken die module levensvaardigheden , iemand alvast tips voor onderweg ?