Hans en Grietje hoe het verder ging..

Dit fiction verhaal bevat een plot met een zelfverkozen dood.De hoofdrolspelers bestaan echt en vinden het goed dat ik naar aanleiding van hun personages dit sprookje (noem het maar een sprookje ) geschreven heb en publiceer.

In het jaar 2022 kregen 29 echtparen toestemming om gezamenlijk door middel van  euthanasie uit het leven te stappen.Dit was slechts een heel klein percentage  van de mensen die in dat jaar euthanasie ondergingen (8720). Het is namelijk zo dat de beide partijen afzonderlijk beoordeeld worden of zij recht hebben op euthanasie , dat de eventueel achterblijvende partij na de euthanasie van de ander  vervalt in een uitzonderlijk lijden (bv bij dementie) word niet in de aanvragen meegenomen .In februari 2024 kreeg de zaak van Agt (voormalig politicus ) die samen met zijn vrouw uit het leven stapte veel aandacht. Er word nu in de wandelgangen gesproken over een van 8 tje doen.Het vermoeden is dat de gezamenlijke euthanasie vraag verder zal gaan stijgen.

Ik heb dit verhaal geschreven  niet omdat ik het Romeo en Julia script ver romantiseer , of dat ik een geweldig voorstander ben van euthanasie. Ik heb het een aantal keer in mijn leven van dichtbij mogen meemaken evenals palliatieve sedatie. Beide processen vind ik emotioneel belastend zowel voor diegene zelf als de andere betrokkenen en mijn voorkeur gaat logischerwijs uit naar een normaal natuurlijk stervens proces.Desondanks vind ik dat ieder zijn eigen regie mag hebben in wat hij/zij draaglijk vind./wil en kan dragen. Ik schreef dit  verhaal nadrukkelijk niet met de intentie te provoceren of iemand pijn of tekort te doen of te beschadigen. Ik vind echter wel dat we het er met zijn allen over mogen hebben en dat de zelfverkozen dood niet in een verdomhoekje weg gestopt hoeft te worden.Het er open en eerlijk over kunnen hebben gaat in mijn idee helpen trauma ś en schuldgevoelens van achterblijvers te voorkomen. Laten we alstublieft lief zijn voor elkaar.

Hans en Grietje,het juiste moment.Een ander soort sprookje.

Er waren 20 jaar voorbij gegaan sinds het gesprek op Kreta. 20 jaren waarin het Vuurpaard en Hans en Grietje bevriend waren gebleven en het vuurpaard geregeld voor de rode vlag was gaan staan met de vraag is het echt al het juiste moment Hans en Grietje? Waarop Hans en Grietje elkaar dan liefdevol aankeken en als in 1 mens zeiden nee nog niet.

De 20 jaar waren voorbij gevlogen , jaren waarin ze genoten hadden van  het leven elkaar en alles en iedereen die op hun pad kwam.Nooit was er een moment geweest dat ze iemand tot last waren geweest iets waar Grietje heel bang voor was geweest. Natuurlijk hadden ze door de jaren weleens hulp nodig gehad maar die hulp werd hen in liefde gegeven.Hans zijn grote angst om totaal van anderen afhankelijk te zijn en in een verpleegtehuis te belanden was ook niet  uitgekomen.Hans en Grietje hadden tot op hoge leeftijd gereisd maar  waren altijd weer teruggekomen naar het koude kikkerland omdat ze hun kinderen en kleinkinderen niet voor lange tijd konden missen.

Ze waren van grote betekenis geweest voor iedereen om hun heen en lieten anderen ruimhartig meegenieten van alles wat hen ter beschikking stond.Hun liefde voor elkaar was een voorbeeld hoe het kan zijn als je elkaar in zijn /haar waarde laat en het beste in elkaar naar boven haalt. Hans vertelde graag aan iedereen het verhaal hoe ze elkaar ontmoet hadden , op de bus ,en straalde als hij terug dacht aan dat moment.Ze waren op hoge leeftijd actief gebleven  en graag gezien bij de mensen om hun heen Hans met zijn geruststellende glimlach dat alles goed komt en Grietje met haar vrolijke gebabbel.

De laatste jaren werd het echter allemaal wat minder. Hans was inmiddels 92 en Grietje 87.

Nog 1 maal wilden ze de reis naar Kreta maken het reizen was steeds moeizamer gegaan en de laatste 3 jaar hadden ze doorgebracht in hun achtertuintje verlangend kijkend naar de vliegtuigen die overvlogen , samen herinneringen ophalend aan hun vroegere vliegvakanties.Ze wilden  nog 1 maal de reis naar Kreta maken , ze wisten dat als ze het nu niet zouden doen het ooit verlangen nooit zou worden.Ze pakten hun koffertjes met de belangrijkste spulletjes in, het was niet veel want wat heb je nou eenmaal nodig op Kreta ?

Een aantal weken genoten Hans en Grietje intens van het simpele leven op Kreta ze voelden zich er zoals altijd thuis.De zon , het lekkere eten, een biertje voor Hans en een wit wijntje voor Grietje. Ze werkten de hele menukaart af van hun favoriete restaurantje aan het water (het bestond nog steeds)en waren iedere keer weer enthousiast van de echte en heerlijke smaken van de gerechten die in hun mond explodeerden.Ze maakten kleine wandelingetjes en genoten van het uitzicht op bergen en zee.In de middagen deden ze een dutje om energie op te doen om in de avond weer naar de taverna te wandelen.Wat hebben we het toch goed Hans verzuchte Grietje veelvuldig. Ja glimlachte Hans dan terug. Het leven met jou is mooi, je bent zo lief.

Op een ochtend werden Hans en Grietje wakker door het gebulder van de zee. De zon scheen fel en de wind maakte het aangenaam. Hans vroeg Grietje. Hans keek Grietje liefdevol aan en zei :zeg het eens meisje. Het is tijd zei Grietje. De rode vlag vroeg Hans. Ja zei Grietje en keek Hans verwachtingsvol aan. Ja beaamde Hans het is tijd. 

Zonder woorden begrepen ze elkaar. Ze douchten zichzelf met oreganozeep, ze trokken hun mooiste kleding aan, zorgden dat ze er netjes uitzagen en liepen toen op hun gemakje stevig gearmd richting de zee.Op het strand stond de rode vlag al vrolijk te wapperen.Ze knikten en gaven elkaar nog een laatste kus waarop ze innig verstrengeld hand in hand langzaam het wilde , woest schuimende water in liepen.

Die avond kwamen Hans en Grietje niet opdagen in hun favoriete taverna. De ober wist dat er nog 1 gerecht was dat ze nooit meer genomen hadden na die vakantie in juni 2024.

Gemista.

Liefs Brigitte